Tirannen en Tirana
Door: Joost
Blijf op de hoogte en volg Joost
13 Maart 2012 | Albanië, Tirana
Contemporaine geschiedenis heb ik altijd het meest interessant gevonden: gebeurtenissen tijdens mijn eigen leven die ooit de geschiedenisboekjes zullen halen.
Zo waren we in Dubrovnik, Kroatië. Deze historische stad -velen zeggen, dat het de mooiste stad aan de Middellandse Zee is- ligt omsloten door de zee aan de ene, en een hoge, steile bergrug aan de andere kant. Bovenop de bergrug begint het huidige Bosnië-Herzegovina. De beginjaren '90, toen deze stad ruim een jaar belegerd en vanuit zee èn land beschoten werd door Montenegrijnen, Serviërs en door het toenmalige Joegeslavische leger, kan ik me nog erg goed herinneren, maar eerlijk gezegd wel alleen van het NOS-Journaal. De sombere nieuwsberichten regen zich destijds maandenlang aaneen, zoals de dodenmeldingen uit Homs, Syrië, van vandaag-de-dag.
Hoe anders is het dan als je daar twintig jaar later zelf rondloopt, de foto's van ooit kapotgeschoten en brandende huizen kunt vergelijken met dezelfde plaatsen, maar dan in het nù en als je dan later landinwaarts rijdt en bovenop die bergrug een douanepost tegenkomt en opeens begrijpt dat er daarvandaan mortiervuur op de stad werd afgevuurd. Als je even onderdeel van de omgeving bent is alles zo veel beter voor te stellen. Helaas, soms.
De stad is overigens voortreffelijk gerestaureerd, en je moet echt zoeken naar de tekenen van de strijd van twintig jaar geleden.
In de oude haven zag ik oude vissers....wat zou ik graag Kroatisch hebben kunnen praten. Eén van hen was trouwens sprékend Dirk Kuyt, maar dan als 55-jarige.
De Tirannen van de Balkan waren onze reisgezellen, de laatste dagen. Milosevic, Tutzman, Hoxha en dat soort fraais. Veel plaatsnamen doen aan toen denken: Prisztina, Dubrovnik, Mostar, Sarajewo, Tuzla.
Ik ben de laatste om te zeggen dat ik alles hier doorgrond, maar als je de grenzen van nu beziet, de geschiedenis nu veel beter begrijpt en iets van de trotse mensen hier 'voelt', dan weet je dat het hier nooit echt rustig zal blijven.
Albanië en Tirana moeten nog even wachten. Die indrukken zijn nog niet verwerkt. Wàt een onwerkelijk geheel, wat een onwaarschijnlijk grote tegenstellingen, maar ook: wat een spirit zit er in dat land! Binnenkort in dit blogtheater.
Zo waren we in Dubrovnik, Kroatië. Deze historische stad -velen zeggen, dat het de mooiste stad aan de Middellandse Zee is- ligt omsloten door de zee aan de ene, en een hoge, steile bergrug aan de andere kant. Bovenop de bergrug begint het huidige Bosnië-Herzegovina. De beginjaren '90, toen deze stad ruim een jaar belegerd en vanuit zee èn land beschoten werd door Montenegrijnen, Serviërs en door het toenmalige Joegeslavische leger, kan ik me nog erg goed herinneren, maar eerlijk gezegd wel alleen van het NOS-Journaal. De sombere nieuwsberichten regen zich destijds maandenlang aaneen, zoals de dodenmeldingen uit Homs, Syrië, van vandaag-de-dag.
Hoe anders is het dan als je daar twintig jaar later zelf rondloopt, de foto's van ooit kapotgeschoten en brandende huizen kunt vergelijken met dezelfde plaatsen, maar dan in het nù en als je dan later landinwaarts rijdt en bovenop die bergrug een douanepost tegenkomt en opeens begrijpt dat er daarvandaan mortiervuur op de stad werd afgevuurd. Als je even onderdeel van de omgeving bent is alles zo veel beter voor te stellen. Helaas, soms.
De stad is overigens voortreffelijk gerestaureerd, en je moet echt zoeken naar de tekenen van de strijd van twintig jaar geleden.
In de oude haven zag ik oude vissers....wat zou ik graag Kroatisch hebben kunnen praten. Eén van hen was trouwens sprékend Dirk Kuyt, maar dan als 55-jarige.
De Tirannen van de Balkan waren onze reisgezellen, de laatste dagen. Milosevic, Tutzman, Hoxha en dat soort fraais. Veel plaatsnamen doen aan toen denken: Prisztina, Dubrovnik, Mostar, Sarajewo, Tuzla.
Ik ben de laatste om te zeggen dat ik alles hier doorgrond, maar als je de grenzen van nu beziet, de geschiedenis nu veel beter begrijpt en iets van de trotse mensen hier 'voelt', dan weet je dat het hier nooit echt rustig zal blijven.
Albanië en Tirana moeten nog even wachten. Die indrukken zijn nog niet verwerkt. Wàt een onwerkelijk geheel, wat een onwaarschijnlijk grote tegenstellingen, maar ook: wat een spirit zit er in dat land! Binnenkort in dit blogtheater.
-
13 Maart 2012 - 21:26
Mrs. Language:
Nu al pauze? Even chips en cola halen. Bloggen maar..... -
14 Maart 2012 - 07:57
Willem-Jan:
Ha die Joost,
Je reist in een, lijkt wel, moordend tempo. Weet niet of het ook zo voelt?
Ik geniet van je teksten en foto's.
-
14 Maart 2012 - 18:10
Aimee:
Mooie beleving jouw theater, vaste prik inmiddels ;-)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
