Trouwdag
Door: Joost
Blijf op de hoogte en volg Joost
10 April 2012 | Turkije, Mustafakemalpaşa
We vonden dat Syrië wel erg dichtbij kwam, schreef ik in mijn vorige blog. Nou, het oosten lag nog niet achter ons of ze begonnen daar doodschietende grensconflicten.
Wij waren inmiddels gelukkig onderweg naar het natuurrijke Cappadocia, zo'n 300 kilometer ten zuidoosten van Ankara. Om eens een beetje bij te komen, voordat we Istanbul gingen 'doen'. En om onze 31e trouwdag te vieren. Vandaag!
Ik had drie dagen een superdeluxe vijfsterrenhotel (tegen laagseizoenprijzen, dat wel...) geboekt in het mooi arabisch klinkende Mustafakemalpasa. Dicht bij Ürgüp, dit voor de kenners.
In een breed dal van verschillende soorten vulcanische neerslag, waaruit miljoenen jaren geleden tufsteen ontstond. Door erosie, wind en water werd daaruit een wonderlijk, kleurrijk en niet te beschrijven (vandaar dus de foto's) schouwspel getoverd.
Met veel egards werden we door Lale, de eigenaresse van het Estate ontvangen. Een vloeiend engels sprekende upper class Turkse, die een schitterend hotel liet bouwen, deels in de berg uitgehouwen. Kamers van vijftig m2, je weet wel. Niet van dat benauwde. Niet van die één- of twee sterrenmeuk met kuilende bedden, lekkende wc's, stinkende kleerkasten, ongeleegde asbakken, haarplukken in de doucheputjes, verpakt karton als ontbijt en niet te zuipen koffie. Niet met een ongeschoren morsige eigenaar, die alleen maar balkans, grieks of turks spreekt. Niet gelegen aan de provinciale weg tussen Niks en Nergens, waarover ze 's nachts konvooien cementwagens met losklepperende achterbakken jagen. Niet aangebouwd tegen een ruine, waarin zwerfhonden meehuilend met de oproepende imams en de kraaiende hanen om vijf uur 's morgens de dag starten. Niet met kamers-te-huur-voor-één-uur met bijbehorend lawaai zoals in Athene.
Nee, hier een eigen Jacuzzi, bedden van twee meter bij twee meter, ontbijtbuffet met de meest exquise en verse turkse hapjes. Een eigen kamermeisje. Niet zo moeilijk, want we zijn de enige gasten. In een rustig uithoekje van het dorp. Onder hetzelfde management een toprestaurant op wankelafstand, waar een legertje dames lokale lekkernijen prepareert.
Onderdeel van Lela's ontvangst was de historie van dit authentieke plaatsje. En ja hoor, daar was ons terugkerende verhaal weer: het dorpje heette vroeger Sinassos. Grieks Orthodox, dus. Veel mannen trokken in de 19e eeuw naar Constantinopel, het huidige Istanbul. Ze verdienden daar veel geld in de kaviaarhandel, en stuurden dat geld terug naar hun familie. Door die financiële injecties groeide en bloeide het dorpje in rap tempo. Er werd zelfs een universiteit gesticht. Die is er nog steeds, trouwens.
En toen kwam 1923, in mijn vorige blog al beschreven. Alle Grieken in Turkije moesten terug naar Griekenland. Zo ook de Grieken van Sinassos. Het dorp raakte in verval, want niemand stuurde meer geld. Nu, bijna een eeuw later, zijn er veel initiatieven om het er weer bovenop te krijgen. 'By babysteps' zei Lela. En kleinschaligheid is troef, maar het werkt, zagen we.
Als je hier drie dagen woont, leer je de cadans van het dorp kennen. Iedere dag rijden er acht bussen met duitse toeristen binnen. Vier 's ochtends en vier 's middags. Kneuterige horeca en schaarse souvenirhandel zijn daar naadloos op aangesloten. De bussen vertrekken al na drie kwartier naar het volgende dorp, dus als je iets wilt verdienen moet je snel zijn. Alle lanterfantende lokalen slaan om in hyperactieve handelaren zodra de eerste bus parkeert op het pleintje voor het dorpscafé.
Ik daarentegen had drie dágen de tijd om met de lokale net als ik ook wat oudere textielhandelaar te onderhandelen over mooie shawls en tafelkleed voor A. Héérlijk, want ook hij vond het leuk. En we omhelsden elkaar als goede vrienden toen de deal rond was.
Wij waren inmiddels gelukkig onderweg naar het natuurrijke Cappadocia, zo'n 300 kilometer ten zuidoosten van Ankara. Om eens een beetje bij te komen, voordat we Istanbul gingen 'doen'. En om onze 31e trouwdag te vieren. Vandaag!
Ik had drie dagen een superdeluxe vijfsterrenhotel (tegen laagseizoenprijzen, dat wel...) geboekt in het mooi arabisch klinkende Mustafakemalpasa. Dicht bij Ürgüp, dit voor de kenners.
In een breed dal van verschillende soorten vulcanische neerslag, waaruit miljoenen jaren geleden tufsteen ontstond. Door erosie, wind en water werd daaruit een wonderlijk, kleurrijk en niet te beschrijven (vandaar dus de foto's) schouwspel getoverd.
Met veel egards werden we door Lale, de eigenaresse van het Estate ontvangen. Een vloeiend engels sprekende upper class Turkse, die een schitterend hotel liet bouwen, deels in de berg uitgehouwen. Kamers van vijftig m2, je weet wel. Niet van dat benauwde. Niet van die één- of twee sterrenmeuk met kuilende bedden, lekkende wc's, stinkende kleerkasten, ongeleegde asbakken, haarplukken in de doucheputjes, verpakt karton als ontbijt en niet te zuipen koffie. Niet met een ongeschoren morsige eigenaar, die alleen maar balkans, grieks of turks spreekt. Niet gelegen aan de provinciale weg tussen Niks en Nergens, waarover ze 's nachts konvooien cementwagens met losklepperende achterbakken jagen. Niet aangebouwd tegen een ruine, waarin zwerfhonden meehuilend met de oproepende imams en de kraaiende hanen om vijf uur 's morgens de dag starten. Niet met kamers-te-huur-voor-één-uur met bijbehorend lawaai zoals in Athene.
Nee, hier een eigen Jacuzzi, bedden van twee meter bij twee meter, ontbijtbuffet met de meest exquise en verse turkse hapjes. Een eigen kamermeisje. Niet zo moeilijk, want we zijn de enige gasten. In een rustig uithoekje van het dorp. Onder hetzelfde management een toprestaurant op wankelafstand, waar een legertje dames lokale lekkernijen prepareert.
Onderdeel van Lela's ontvangst was de historie van dit authentieke plaatsje. En ja hoor, daar was ons terugkerende verhaal weer: het dorpje heette vroeger Sinassos. Grieks Orthodox, dus. Veel mannen trokken in de 19e eeuw naar Constantinopel, het huidige Istanbul. Ze verdienden daar veel geld in de kaviaarhandel, en stuurden dat geld terug naar hun familie. Door die financiële injecties groeide en bloeide het dorpje in rap tempo. Er werd zelfs een universiteit gesticht. Die is er nog steeds, trouwens.
En toen kwam 1923, in mijn vorige blog al beschreven. Alle Grieken in Turkije moesten terug naar Griekenland. Zo ook de Grieken van Sinassos. Het dorp raakte in verval, want niemand stuurde meer geld. Nu, bijna een eeuw later, zijn er veel initiatieven om het er weer bovenop te krijgen. 'By babysteps' zei Lela. En kleinschaligheid is troef, maar het werkt, zagen we.
Als je hier drie dagen woont, leer je de cadans van het dorp kennen. Iedere dag rijden er acht bussen met duitse toeristen binnen. Vier 's ochtends en vier 's middags. Kneuterige horeca en schaarse souvenirhandel zijn daar naadloos op aangesloten. De bussen vertrekken al na drie kwartier naar het volgende dorp, dus als je iets wilt verdienen moet je snel zijn. Alle lanterfantende lokalen slaan om in hyperactieve handelaren zodra de eerste bus parkeert op het pleintje voor het dorpscafé.
Ik daarentegen had drie dágen de tijd om met de lokale net als ik ook wat oudere textielhandelaar te onderhandelen over mooie shawls en tafelkleed voor A. Héérlijk, want ook hij vond het leuk. En we omhelsden elkaar als goede vrienden toen de deal rond was.
-
10 April 2012 - 19:59
Aimee:
Gefeliciteerd! En nog steeds gaat de rode loper uit.. WOW ;-) -
10 April 2012 - 20:05
Mrs. Language:
Gefeliciteerd met jullie trouwdag. Een mooie shawl voor A vind ik wel een leuk cadeau maar dat tafelkleedje... je blijft een praktisch ingestelde man!
Nog veel plezier saampjes -
10 April 2012 - 21:08
Bo:
Kanonnen, ook al boven de 30 jaar trouwe dienst aan elkaar, zie jullie huwelijk nog scherp voor ogen. Het kleedje voor Annebeth toch wel een mooi geknoopte kelim? Zo te lezen Urgup en omgeving weinig verandert in 35 jaar behalve dan het gigaluxe hotel en niet de kleine campings waar wij vertoefden. A heb je voor Billy een harembroek gekocht, lekker ruim om in te fluiten op gooische. Gaaf land hè, nu nog istanbul! En hebben jullie al, de gekookte mais en de grote pretzels met sesamzaad geproefd? Ciao -
10 April 2012 - 21:15
Isold:
Van harte gefeliciteerd!! Groeten, Isold en Heleen -
11 April 2012 - 05:25
Hanneke:
Gefeliciteerd!! -
11 April 2012 - 05:47
Marijke:
Allereerst natuurlijk van harte! 30 jaar samen daar mag je trots op zijn en is het zeker waard om gevierd te worden in 5*, ook als je de hoogseizoen prijs had moeten betalen;)
Het blijft leuk om jullie belevenissen te volgen. Niet alleen voor jullie, maar ook voor ons jammer dat je aan het aftellen bent. Nog veel plezier in Istanbul, daarna worden het langere reisdagen met minder geschiedenis om je over te verwonderen. Groeten en tot gauw! -
11 April 2012 - 09:46
Fanny:
Gefeliciteerd met jullie 30 jarig bestaan, het is fantastisch, zo kunnen wij ook uit eigen ervaring stellen! Op naar de volgende 30 jaar, lets party!!!!!!!
-
11 April 2012 - 10:35
Arie:
Er is in 31 jaar veel gebeurd, van vd Valk in Hillegersberg naar een 5 sterrenhotel in Turkije. PROFICIAT.
Maar om alla DSK op je trouwdag een eigen kamermeisje te hebben.....nou ja 't zal wel. -
11 April 2012 - 10:50
Je Zus:
Nou, broer en schoonzus, van harte gefeliciteerd met deze mijlpaal! Jullie onderkomen klinkt anders dan onze '30 jaar samen zijn' viering op een 'groene' camping met 4 kids en vrijer in twee yurts op het eiland Wight.
Ik wil wedden dat je nog meer op je Vader lijkt, nu je in de Turkse contreien vertoeft en aan de handel gaat. Voor eeuwig zonde dat we er als kinderen nooit met hem zijn geweest. Lekker afdingen en neem vooral de tijd, kopje thee/Turkse koffie etc: hij zal nooit verkopen als het niet de moeite waard is... Heb het heerlijk 'en famille' in Istanbul! -
11 April 2012 - 11:41
Xandokan:
Gefliciteerd met jullie trouwdag uiteraard. Een mijlpaal, hum dat is het toch pas bij 60 jaar? Ik weet dat scheiden tegenwoordig normaal is maar zo zie ik je niet Joost. Trouw en loyalitiet zijn woorden die bij je passen. Dat jullie het goed hebben blijkt wel uit de verslagen die we bijna dagelijks kunnen lezen. Jaloersmakend zijn ze en doet me verlangen naar warme zomeravonden met witte wijn. Ga dus vooral zo door.
Liefs Xan -
16 April 2012 - 08:31
Toon:
Joost alsnog van harte voor jou en Annabeth met al die achterliggende en komende mooie jaren, wist wel dat je gewoon een degelijke vent bent! Fijn dat jullie je amuseren, kan ook niet anders, lekker rondreizen op je gemak, zonder al die voetballers om je heen, daar moet je wel van opknappen.
Neem nou niet te vaak een 5 sterren tent, als je plots wakker schiet denk je nog dat je aan het werk bent! Have fun, Toon. -
16 April 2012 - 16:41
Arie:
Wat is toch stil aan de overkant.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
