Wai betekent Water
Door: Joost
Blijf op de hoogte en volg Joost
01 December 2014 | Nieuw Zeeland, Motueka
Na drie weken begin ik het een beetje te begrijpen. Er zijn eigenlijk drie Nieuw Zeelanden. De import Nieuw Zeelanders (veelal Europeanen) maakten door hard te werken in nog geen honderdzeventig jaar het moderne NZ. Op herkenbare westerse leest geschoeid, nog zonder echt eigen geschiedenis en cultuur. Komt nog wel.
Het tweede NZ is dat van de Maori's, de oorspronkelijke bewoners. Met de nodige fantasie zijn ze te vergelijken met andere 'oude' volken die natuurverschijnselen als Goden zagen. Verering van voorouders, omgeven met mythologische verhalen, geloven en heilige plaatsen.
En het derde NZ, dat van de Europeanen en Maori's sámen. Na de nodige ellende gebouwd op respect, tolerantie en positivisme. Internationaal bekend, waarschijnlijk omdat het -net zoals de Nederlanders- van die reizigers zijn. Super gastvrij en in ons geïnteresseerd. Velen hebben Nederland bezocht (of gaan het nog bezoeken). Vlak na WO II ontving NZ veel nederlandse immigranten: gevolg van een samenwerking tussen beide landen. NL betaalde de overtocht, NZ garandeerde werk. Wij Nederlanders staan er goed op, hier. Je komt die import nog overal tegen, zo ook op de wekelijkse markt in Nelson. Met een kraam vol èchte oliebollen, appeltaart en opschenkkoffie met een lepeltje Buisman. En een nog moeiteloos nederlands sprekende inschenker.
Het tweede NZ, dat van de Maori's boeit ons verreweg het meest. We zagen al de heilige plaatsen (kokende gekleurde modder, geheimzinnige witte zwavelwolken uit rotsspleten) in het vulcanische deel, waar je langs mocht lopen, als je maar geen alcoholische drank nuttigde, rookte of at. We bezochten al een Pa, we oefenen hun woorden, we lezen hun verhalen. Eerlijk gezegd is hun cultuur de enige hier.
In Takaka bezochten we de Te Waikoropupu Springs: 14.000 liter water welt daar per seconde uit de grond. Een indrukwekkende plek, en heilig.
Wetenschappers zeggen dat het regenwater is. Het Maorivolk van hier weet beter: alles en iedereen stamt af van the spiritual guardians, die verantwoordelijk zijn voor alle aspecten van leven, inclusief gezondheid van de mensen. Een van de betekenissen die Maori's geven aan het woord Wai (water) is 'leven'. Volgens hen bestaat het water van de bron bij Te Waikoropupu uit het 'lifeblood' van Moeder Aarde en de 'tears' van Vader Lucht. Het gedicht bij de bron (vertaald uit het Maori):
Bubbling waters from the throat of the spring
Bubbling waters from the throat of the spring
Forever bubbling from the land
Forever bubbling for the health if the people and the spring waters
The spring waters of Takaka
The tears of the spirit ancestors
Waters bubbling from the throat of the spring
Waters bubbling from the throat of the spring
Toen we zondagmorgen in alle vroegte naar de Wharariki Beach reden, het noordelijkste plekje van het Zuid Eiland vergaapten we ons aan de onwaarschijnlijke rotspartijen op het strand (foto). We hielden ons nauwelijks staande tegen de harde wind. Het verbaasde ons niets, dat de Maori's geloven dat juist híer de 'spirits' afscheid nemen van het eiland.
Vandaag -om het over heel wat anders te hebben- wandelde ik een deel van de Abel Tasman Coastal Track. Van de ene bounty-baai met goud strandzand (we zijn hier in The Golden Bay) naar de andere, en dan naar wéér een onwaarschijnlijk uitzicht.
Op een rotsig stukje van het strand moest ik via grote keien en basaltblokken klauteren naar het volgende wandelstukje. Ik was bij iedere stap geconcentreerd op de volgende. Het waren namelijk harde stenen, een misstap is gauw gemaakt en ik was de enige wandelaar. Een plots gesnuif voorkwam dat ik mijn voet zette op een zonnende zeehond, die mij vervolgens knipogend toestond enkele foto's te maken. Voor een selfie was ze niet te porren, helaas. (Zie foto's: lief hè).
Nu zijn we in Motueka, in een griebus van een motel. Acht zelfstandige kamers komen uit op één gemeenschappelijke leef- en kookruimte, waar de tv te hard staat, de pizzageur niet te harden is, waar je niet binnen mag zonder tattoo en waar het meubilair te vet en aftands is om aan te raken. Zelfs een nederlands studentenhuis zou zich er voor schamen.
Het tweede NZ is dat van de Maori's, de oorspronkelijke bewoners. Met de nodige fantasie zijn ze te vergelijken met andere 'oude' volken die natuurverschijnselen als Goden zagen. Verering van voorouders, omgeven met mythologische verhalen, geloven en heilige plaatsen.
En het derde NZ, dat van de Europeanen en Maori's sámen. Na de nodige ellende gebouwd op respect, tolerantie en positivisme. Internationaal bekend, waarschijnlijk omdat het -net zoals de Nederlanders- van die reizigers zijn. Super gastvrij en in ons geïnteresseerd. Velen hebben Nederland bezocht (of gaan het nog bezoeken). Vlak na WO II ontving NZ veel nederlandse immigranten: gevolg van een samenwerking tussen beide landen. NL betaalde de overtocht, NZ garandeerde werk. Wij Nederlanders staan er goed op, hier. Je komt die import nog overal tegen, zo ook op de wekelijkse markt in Nelson. Met een kraam vol èchte oliebollen, appeltaart en opschenkkoffie met een lepeltje Buisman. En een nog moeiteloos nederlands sprekende inschenker.
Het tweede NZ, dat van de Maori's boeit ons verreweg het meest. We zagen al de heilige plaatsen (kokende gekleurde modder, geheimzinnige witte zwavelwolken uit rotsspleten) in het vulcanische deel, waar je langs mocht lopen, als je maar geen alcoholische drank nuttigde, rookte of at. We bezochten al een Pa, we oefenen hun woorden, we lezen hun verhalen. Eerlijk gezegd is hun cultuur de enige hier.
In Takaka bezochten we de Te Waikoropupu Springs: 14.000 liter water welt daar per seconde uit de grond. Een indrukwekkende plek, en heilig.
Wetenschappers zeggen dat het regenwater is. Het Maorivolk van hier weet beter: alles en iedereen stamt af van the spiritual guardians, die verantwoordelijk zijn voor alle aspecten van leven, inclusief gezondheid van de mensen. Een van de betekenissen die Maori's geven aan het woord Wai (water) is 'leven'. Volgens hen bestaat het water van de bron bij Te Waikoropupu uit het 'lifeblood' van Moeder Aarde en de 'tears' van Vader Lucht. Het gedicht bij de bron (vertaald uit het Maori):
Bubbling waters from the throat of the spring
Bubbling waters from the throat of the spring
Forever bubbling from the land
Forever bubbling for the health if the people and the spring waters
The spring waters of Takaka
The tears of the spirit ancestors
Waters bubbling from the throat of the spring
Waters bubbling from the throat of the spring
Toen we zondagmorgen in alle vroegte naar de Wharariki Beach reden, het noordelijkste plekje van het Zuid Eiland vergaapten we ons aan de onwaarschijnlijke rotspartijen op het strand (foto). We hielden ons nauwelijks staande tegen de harde wind. Het verbaasde ons niets, dat de Maori's geloven dat juist híer de 'spirits' afscheid nemen van het eiland.
Vandaag -om het over heel wat anders te hebben- wandelde ik een deel van de Abel Tasman Coastal Track. Van de ene bounty-baai met goud strandzand (we zijn hier in The Golden Bay) naar de andere, en dan naar wéér een onwaarschijnlijk uitzicht.
Op een rotsig stukje van het strand moest ik via grote keien en basaltblokken klauteren naar het volgende wandelstukje. Ik was bij iedere stap geconcentreerd op de volgende. Het waren namelijk harde stenen, een misstap is gauw gemaakt en ik was de enige wandelaar. Een plots gesnuif voorkwam dat ik mijn voet zette op een zonnende zeehond, die mij vervolgens knipogend toestond enkele foto's te maken. Voor een selfie was ze niet te porren, helaas. (Zie foto's: lief hè).
Nu zijn we in Motueka, in een griebus van een motel. Acht zelfstandige kamers komen uit op één gemeenschappelijke leef- en kookruimte, waar de tv te hard staat, de pizzageur niet te harden is, waar je niet binnen mag zonder tattoo en waar het meubilair te vet en aftands is om aan te raken. Zelfs een nederlands studentenhuis zou zich er voor schamen.
-
01 December 2014 - 09:16
Davy:
Heel leuk je uitstekend geschreven verhalen te lezen Joost!
Bravo..
Davy.
-
01 December 2014 - 09:40
Jeanne Misteli:
Wat een mooi reisverslag! En wat kan een mens toch genieten van natuur. Laten we hopen dat dat nog jaren kan. Kus! Jeanne
-
01 December 2014 - 12:25
Fanny Verkerke:
Wat een lieeeeeeeeeeeeve zeehond!En wat een schutkleur, je zou er i.dd. zo bovenop stappen... Prachtige vergezichten, dat is wel genieten zeg.......En dat Motel klinkt ietsje minder aantrekkelijk, maar op het totaal plaatje, ach ook dat gaat weer voorbij! GENIET!!! X -
02 December 2014 - 03:52
Stok:
Mooiii verhaal Joost! Alleen, waren de Maori er niet wat eerder dan de import-Europeanen?.. -
03 December 2014 - 00:33
Je Zus:
Nou, Dan hoop Ik je met een mooie tattoo weer terug te zien! -
03 December 2014 - 06:48
Carla:
Dank voor de mooie foto's, geeft je prachtige verhaal toch net dat ietsjes meer ;-)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
