Zeehónderden
Door: Joost
Blijf op de hoogte en volg Joost
04 December 2014 | Nieuw Zeeland, Reefton
De overtreffende trap van natuur hebben ze in Nieuw Zeeland uitgevonden. Zo werd die ene door mij in het Abel Tasman Natural Park gespotte zeehond (en daar was ik best trots oo) vandaag ingehaald door hònderden collega's hangend op of zwemmend rond de kaap van het schiereiland Kaikoura, die ik bij zonsopgang (en ja hoor, hij gaat hier echt in het Westen op) en eb kon rondwandelen. Nooit geweten dat je zó blij van zeehonden kunt worden. De allerlaatste (zie foto) was trouwens wel èrg mak.
Of baaien: je kent vast wel de ervaring dat je adem wordt afgesneden bij het zien van iets verassends ongelooflijk moois. Of dat je jezelf 'wow' hoort zeggen, zonder daartoe opdracht te hebben gegeven. Zoiets. Dat had ik hier bij mijn eerste echte baai. Daarop een paar weken later terugkijkend was het eigenlijk maar een lullig inhammetje, vergeleken bij zijn opvolgers. Die waren soms mooier nog dan in de brochures; door het frisse lentegroen en meer blauwtinten dan in hoogzomer?
Of lege valleien. Tientallen kilometers meanderen door schapen en koeien, bossen en weilanden, flax (vlas) en andere ruige begroeiing. Geen mens te zien, geen boerderij, geen tegenligger, geen inhaler. Niets. Alleen maar stilte, en mijn goede vogelvriend de Tui.
Of rotsige strandjes, of grillig gevormde kusten, of lentebloemenweelde, of .....nou ja, ik geniet verder.
We verblijven nu in een oude Nurses School in Reefton. Je zíet de jonge verpleegstertjes hier gewoon nog corvee hebben in de grote gemeenschappelijke keuken. En thee drinken in de idem lounge, waarin we nu zitten met een jeugdig groepje mountainbikers, die vermoeid hangend op de bank gierend van het lachen naar South Park zitten te kijken. Wij grinniken achter onze iPads mee......
En we stonden vandaag met één been op het Pacific Continentaal Plat en met het andere op het Indo-Aziatische, de breuklijn er precies tussenin. Daarop was door wetenschappers een muurtje gebouwd, om te meten of er behalve de grote Richter-8 bevingen ook minimale beweginkjes waarneembaar zijn. Nou nee dus. Wel stond er een opwekkende mededeling bij, dat die Richter-8 eens per zo'n 300 jaar voorkomt. En dat de laatste langs deze breuklijn in 1600 was. En dat het dus weer eens tijd werd. Ach, het is net zoiets als onder de zeespiegel wonen denk ik dan maar
Of baaien: je kent vast wel de ervaring dat je adem wordt afgesneden bij het zien van iets verassends ongelooflijk moois. Of dat je jezelf 'wow' hoort zeggen, zonder daartoe opdracht te hebben gegeven. Zoiets. Dat had ik hier bij mijn eerste echte baai. Daarop een paar weken later terugkijkend was het eigenlijk maar een lullig inhammetje, vergeleken bij zijn opvolgers. Die waren soms mooier nog dan in de brochures; door het frisse lentegroen en meer blauwtinten dan in hoogzomer?
Of lege valleien. Tientallen kilometers meanderen door schapen en koeien, bossen en weilanden, flax (vlas) en andere ruige begroeiing. Geen mens te zien, geen boerderij, geen tegenligger, geen inhaler. Niets. Alleen maar stilte, en mijn goede vogelvriend de Tui.
Of rotsige strandjes, of grillig gevormde kusten, of lentebloemenweelde, of .....nou ja, ik geniet verder.
We verblijven nu in een oude Nurses School in Reefton. Je zíet de jonge verpleegstertjes hier gewoon nog corvee hebben in de grote gemeenschappelijke keuken. En thee drinken in de idem lounge, waarin we nu zitten met een jeugdig groepje mountainbikers, die vermoeid hangend op de bank gierend van het lachen naar South Park zitten te kijken. Wij grinniken achter onze iPads mee......
En we stonden vandaag met één been op het Pacific Continentaal Plat en met het andere op het Indo-Aziatische, de breuklijn er precies tussenin. Daarop was door wetenschappers een muurtje gebouwd, om te meten of er behalve de grote Richter-8 bevingen ook minimale beweginkjes waarneembaar zijn. Nou nee dus. Wel stond er een opwekkende mededeling bij, dat die Richter-8 eens per zo'n 300 jaar voorkomt. En dat de laatste langs deze breuklijn in 1600 was. En dat het dus weer eens tijd werd. Ach, het is net zoiets als onder de zeespiegel wonen denk ik dan maar
-
04 December 2014 - 08:39
Je Zus:
Broer, pas jij nou maar goed op waar je je pootjes neerzet en val niet in die scheur.
Ik stond ooit met Fleur in IJsland op een dergelijk breukvlak, maar daar hadden de 'wijze ouderen' al duizenden jaren geleden gevoeld dat het een bijzondere plek was en hielden daar hun samenkomsten van het hele eiland. Dan kwam iedereen lopen uit noord, oost, zuid en west.
Daar geen aboriginals samenkomsten? -
04 December 2014 - 09:32
Toon:
Ha Joost, leuk die zeshonderden. Bewonder altijd je drang om overal het naadje van de kous van te weten, echter je moet wél serieus blijven. De zon in het westen op laten komen hoort daar niet bij, hij komt echt op in het oosten, ook bij de kiwi,s. Wel beweegt hij daar van rechts .naar links en niet van links naar rechts. Heb het opgezocht op Wiki toen ik in NZ steeds dacht waarom gaat die zon hier toch steed over het
noorden naar het oosten? Ik liep steeds naar het noorden als ik kijkende naar de zon dacht naar het zuiden te lopen. Dus Joost niet met opmerkingen als" echt waar hij gaat hier op in het westen, je lezers proberen te foppen, je weet wel beter, het is ook in NZ nog géén 1 april. Maare gaat wel zo voort , lees je pennenvruchten met veel plezier. -
05 December 2014 - 05:52
Christiaan:
Mooi verhaal
maar zou toch nog eens op het kompas kijken als de zon opgaat... -
05 December 2014 - 09:23
Davy:
Weer een voortreffelijk verhaal Joost met humor en zelfspot geschreven .. Wat wil een mens nog meer.
Dank!
D.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
