Een restaurantwolf in hotelschaapskleren

In het stadje Montargis staat ons Hotel La Gloire pal aan de RN7, dus het weet plaatselijk alles van 'onze' route. Wij de volgende ochtend ook, want vooral camions met lege laadbakken rammelen en ratelen vanaf 05.30 uur ongegeneerd onder ons slaapkamerraam langs. Beneden is een goed restaurant. Erg goed, zegt het ons gidsende boekje. Heel Erg Goed zelfs zegt de wat norse hotelreceptioniste die niet meer de jongste is en ons een sleutel in de hand drukt. Vooruit, we reserveren een tafeltje.

's Avonds vangt dezelfde norsige mevrouw, maar nu als fraai geklede glanzende Grande Dame van het restaurant de gasten op en begeleidt ze met een vriendelijk praatje naar hun tafel. De bediening is de hele avond voortreffelijk en voorkomend.
Ik kom met haar in gesprek, omdat ik haar een dinertje verder hoor zeggen dat ze net terug is van een drieweekse vakantie. Of ze in de toeristenmaand augustus nu niet heel veel klanten en dus omzet mist, vraag ik.
Welnee....Ziet u, monsieur, Montargis heeft niets bijzonders om toeristen te boeien, laat staan te binden. Ze gebruiken dit stadje en ons hotel alleen maar als pleisterplaats voor één nacht op weg naar hun vakantiebestemming. Níemand komt hier vakantie vieren, dus waarom zou ik open blijven? De overblijvers-voor-een-nacht zijn er het hele jaar door.
Ze kan het weten, want ze runt het hotel/restaurant al zes-en-dertig jaar. Het restaurant is puik, het hotel matig. Hotelgasten zijn er eigenlijk alleen maar om het restaurant te vullen: dáár kan ze excelleren.

De volgende ochtend lopen A en ik -nu bevooroordeeld- door een schattig stadje vol kanaaltjes, sluisjes, grachtjes en riviertjes. Giethoorn en Amsterdam samen, maar dan in het klein. Gewoon een dot van een stadje, dat betere hotelmanagers en ambassadeurs verdient...

Voor mijn volgers B en X die de kaart van Frankrijk erbij pakten: De RN7 loopt van Parijs via Fontainebleau, Montargis, Roanne, Lyon, Avignon, Aix-en-Provence, Fréjus en Nice naar Menton. Dikwijls vermomt zij zich even en heet ze A77, D207, 607, 707 en 907. Zelfs even D2007. We zijn inmiddels gewend aan al deze gedaanteverwisselingen en we weten hoe we de -het centrum van leuke kleine stadjes mijdende- rondwegen moeten trotseren om tòch op het zonovergoten terrasje naast de oude kerk van kleine stadjes terecht te komen. Ons speurend oog valt op steeds meer RN7-erfgoed, vooral daar waar de nieuwe autoroute A77 (ja, weer die zeven in het nummer) oprukt en dus de auto's en hun dorstige, hongerige of slaperige bemanning van de RN7 en haar horecaffende uitbaters wegrooft.
Op die stukken van de route zíe je de verpaupering van de middenstand direct toenemen. Dichtgetimmerde huizen, leegstaande winkels, vervallen bezinestations en garages.

Vandaag veel Loire gezien: het maakte dorstig. Vanavond zal het dus wel Pouilly en Sancerre Rosé worden.
We zijn nu op 420 km van Parijs, nog een dikke 500 km te gaan.