Vliegen, niet vliegen
Door: Joost
Blijf op de hoogte en volg Joost
20 December 2015 | Cuba, Guantánamo
Ken je die grap van die binnenlandse vlucht vanuit oost Cuba terug naar Havana? Om niet dezelfde weg als heen, ook weer terug te hoeven rijden?Nou, ze misten 'm. Dus zijn we een dag later in Havana dan gepland, maar ter compensatie kregen we de executivesuite in het hotel. We moeten elkaar soms roepen om te weten waar de ander is.
Oost Cuba was heel anders dan Havana en de rest van Cuba. De vroegere hoofdstad aldaar, Santiago de Cuba, straalt arrogantie, snelheid en ik-ben-ik uit. Het is hoekiger, moderner, heftiger, jonger, caribbeaner dan Havana. Veel meer dreadlocks. Ze vinden die eikels uit Havana maar niks. Dat geldt ook andersom, trouwens.
Veel meer politie op de been, en terecht: de omloopsnelheid van een fles rum hier ligt op Verstappen-tempo. Als wij ons rond zeven uur 's ochtends op het terras aan het ontbijt zetten veegt de eindexamenklas van de politieacademie in splinternieuwe uniforms de laatste wankelende zatladders van het centrale plein voor ons.
Vanuit Santiago de Cuba en na het al genoemde Guantánamo slingerden we ons door de bergen naar een stormachtig Baracoa. En na twee rustige dagen daar via een adembenemend mooie, maar net zo slechte weg naar Holguin, waar we dus te laat waren voor die vlucht naar Havana. Zes uur gereden, 230 kilometer.
Die weg....de schoonheid van het regenwoud, de af en toe een baai-inbeukende zee en de overal vandaan opduikende schoolkinderen in hun rode-, gele- en blauwe schooltenues als kleurrijk contrast met het veeltintige groen van de natuur en het wit/azuurblauw van de af en toe-branding was totaal.
Vlucht gemist dus. Maar een prachtige tocht ervoor teruggekregen.
Na een begrijpelijke korte baal op het vliegveld vulden we gevieren onze geestelijke glazen weer halfvol en ploeterden vrolijk met ons chillende en zingende duo voorin en viejo&vieja (de spaanse jut&jul) achterin nog negenhonderd kilometer door, waarvan vijfhonderd over hobbelige tweebaanswegen, achter paard-en-wagens, walmende max 40 km-lorries, fietsers etc.
Afijn, 24 uur later in Havana dan gepland. Who cares: Cuban time!
We hebben deze reis heel veel meegemaakt, gezien, gehoord en gevoeld. Cuba is een fantastisch land met grote verschillen en soms zelfs tegenstellingen. Dat mag dan zo wezen, Cubanen zijn trots op hun land, op hun volk en op hun revolutie. Het spat er aan alle kanten van af. Ook wij werden er door geraakt.
We zijn blij met ons besluit om veertien dagen met een jonge chauffeur en idem gids op stap te gaan: alles werd bespreekbaar, niets was of bleef geheim, we vroegen honderduit en kregen duizend antwoorden.
Ze kennen samen heel jong en intelligent Cuba, dus werden we overal verwezen naar hun vrienden. Naar de local guide, de paladarkok, de koffietent-uitbater etc. Dikwijls hoger of zelfs universitair opgeleid, met grote ambities. En dankzij de introductie van gids Raúl werden we direct vertrouwd en was de sfeer open en gezellig. Deze jonge generatie staat te trappelen om het land de volgende stappen te laten nemen in haar ontwikkeling. Ik heb er alle vertrouwen in dat ze het prima zullen doen.
Mijn vierentwintig uur spaanse privéles en minstens tachtig uur huiswerk was geen verspilde tijd, integendeel. Je brabbelt af en toe een beetje mee, en de mensen vinden het geweldig.
Het kan ook anders: we spraken in Baracoa een nederlands echtpaar dat aan een tafeltje naast ons zwijgend de kaarsen naar beneden zat te kijken. Toen ze doorhadden dat wij nederlanders waren draaiden ze hun stoelen om en schoven ongevraagd aan.
Ik heb zelden zo'n directe gespreksopening gehoord : 'We zijn teleurgesteld in onze verwachtingen. Dit volk is niet open, hartelijk of gastvrij. De Cubanen zijn gesloten, ze kijken niet naar je om en ze zijn alleen maar geïnteresseerd in je geld. Vinden jullie dat nou ook?'.
Nou, nee dus. Helemaal niet, zelfs. Maar je moet -inderdaad- er eerst wel wat voor dóen. Hier geldt: éérst geven, dan pas heel veel ontvangen. Zoals zo vaak, en op zo veel plekken. Investeer een (glim-) lach, een schouderklop, een bovenarmveegje, een opgewekte stem, een compliment, een open lichaamshouding. Vooral oprechte interesse, getoond respect en geduld. Een praatje met je buurman in de hier overal aanwezige rij. 'El ultimo?' (wie is de laatste?) doet daarbij wonderen. Want inderdaad, zíj nemen niet snel het initiatief voor gesprek. Dus: eerst geven, daarna tomeloos veel krijgen. Maar niet eerst geven is nog minder krijgen. Het lukte ons niet om dit het trieste echtpaar duidelijk te maken, helaas.
Tot besluit een mooi en treffend citaat van Fidel Castro, dat ik een paar keer langs de weg aantrof op blinde muren of billboards:
'Somos un pueblo de honór, de dignidad'. En dat is het inderdaad.
Vanmiddag naar Schiphol, gauw nog een kerstboom scoren.
We wensen jullie gezellige en goede Kerstdagen, en alvast een gezond en voorspoedig 2016. Wij laten wel weer van ons horen.
Later!
Joost
Oost Cuba was heel anders dan Havana en de rest van Cuba. De vroegere hoofdstad aldaar, Santiago de Cuba, straalt arrogantie, snelheid en ik-ben-ik uit. Het is hoekiger, moderner, heftiger, jonger, caribbeaner dan Havana. Veel meer dreadlocks. Ze vinden die eikels uit Havana maar niks. Dat geldt ook andersom, trouwens.
Veel meer politie op de been, en terecht: de omloopsnelheid van een fles rum hier ligt op Verstappen-tempo. Als wij ons rond zeven uur 's ochtends op het terras aan het ontbijt zetten veegt de eindexamenklas van de politieacademie in splinternieuwe uniforms de laatste wankelende zatladders van het centrale plein voor ons.
Vanuit Santiago de Cuba en na het al genoemde Guantánamo slingerden we ons door de bergen naar een stormachtig Baracoa. En na twee rustige dagen daar via een adembenemend mooie, maar net zo slechte weg naar Holguin, waar we dus te laat waren voor die vlucht naar Havana. Zes uur gereden, 230 kilometer.
Die weg....de schoonheid van het regenwoud, de af en toe een baai-inbeukende zee en de overal vandaan opduikende schoolkinderen in hun rode-, gele- en blauwe schooltenues als kleurrijk contrast met het veeltintige groen van de natuur en het wit/azuurblauw van de af en toe-branding was totaal.
Vlucht gemist dus. Maar een prachtige tocht ervoor teruggekregen.
Na een begrijpelijke korte baal op het vliegveld vulden we gevieren onze geestelijke glazen weer halfvol en ploeterden vrolijk met ons chillende en zingende duo voorin en viejo&vieja (de spaanse jut&jul) achterin nog negenhonderd kilometer door, waarvan vijfhonderd over hobbelige tweebaanswegen, achter paard-en-wagens, walmende max 40 km-lorries, fietsers etc.
Afijn, 24 uur later in Havana dan gepland. Who cares: Cuban time!
We hebben deze reis heel veel meegemaakt, gezien, gehoord en gevoeld. Cuba is een fantastisch land met grote verschillen en soms zelfs tegenstellingen. Dat mag dan zo wezen, Cubanen zijn trots op hun land, op hun volk en op hun revolutie. Het spat er aan alle kanten van af. Ook wij werden er door geraakt.
We zijn blij met ons besluit om veertien dagen met een jonge chauffeur en idem gids op stap te gaan: alles werd bespreekbaar, niets was of bleef geheim, we vroegen honderduit en kregen duizend antwoorden.
Ze kennen samen heel jong en intelligent Cuba, dus werden we overal verwezen naar hun vrienden. Naar de local guide, de paladarkok, de koffietent-uitbater etc. Dikwijls hoger of zelfs universitair opgeleid, met grote ambities. En dankzij de introductie van gids Raúl werden we direct vertrouwd en was de sfeer open en gezellig. Deze jonge generatie staat te trappelen om het land de volgende stappen te laten nemen in haar ontwikkeling. Ik heb er alle vertrouwen in dat ze het prima zullen doen.
Mijn vierentwintig uur spaanse privéles en minstens tachtig uur huiswerk was geen verspilde tijd, integendeel. Je brabbelt af en toe een beetje mee, en de mensen vinden het geweldig.
Het kan ook anders: we spraken in Baracoa een nederlands echtpaar dat aan een tafeltje naast ons zwijgend de kaarsen naar beneden zat te kijken. Toen ze doorhadden dat wij nederlanders waren draaiden ze hun stoelen om en schoven ongevraagd aan.
Ik heb zelden zo'n directe gespreksopening gehoord : 'We zijn teleurgesteld in onze verwachtingen. Dit volk is niet open, hartelijk of gastvrij. De Cubanen zijn gesloten, ze kijken niet naar je om en ze zijn alleen maar geïnteresseerd in je geld. Vinden jullie dat nou ook?'.
Nou, nee dus. Helemaal niet, zelfs. Maar je moet -inderdaad- er eerst wel wat voor dóen. Hier geldt: éérst geven, dan pas heel veel ontvangen. Zoals zo vaak, en op zo veel plekken. Investeer een (glim-) lach, een schouderklop, een bovenarmveegje, een opgewekte stem, een compliment, een open lichaamshouding. Vooral oprechte interesse, getoond respect en geduld. Een praatje met je buurman in de hier overal aanwezige rij. 'El ultimo?' (wie is de laatste?) doet daarbij wonderen. Want inderdaad, zíj nemen niet snel het initiatief voor gesprek. Dus: eerst geven, daarna tomeloos veel krijgen. Maar niet eerst geven is nog minder krijgen. Het lukte ons niet om dit het trieste echtpaar duidelijk te maken, helaas.
Tot besluit een mooi en treffend citaat van Fidel Castro, dat ik een paar keer langs de weg aantrof op blinde muren of billboards:
'Somos un pueblo de honór, de dignidad'. En dat is het inderdaad.
Vanmiddag naar Schiphol, gauw nog een kerstboom scoren.
We wensen jullie gezellige en goede Kerstdagen, en alvast een gezond en voorspoedig 2016. Wij laten wel weer van ons horen.
Later!
Joost
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
