Yangon

Kanonnen, dat kwam even aan, zeg! Niet zozeer de lange reis van Bussum naar (volgens de KLM gezagsvoerder van dienst ‘licht regenachtig’) moessonstortend Bangkok en na wat lamlendig overstaphangen naar Yangon, die verliep volgens plan. Ook niet de lichte jetlag, die slapen en leven we meestal in twee dagen wel weg.
Maar het verschil in temperatuur was dit keer wel imponerend groot. We liepen donderdagmiddag nog in klappertandend koude tropenkleding tegen de straffe en gevoelstemperatuurverlagende bries in naar NS Bussum Zuid, en beukten nog geen zeventien uur later op Yangon International Airport tegen een tropisch vochtige hittemuur van 38 graden op.

Daar werden we door de hoogste officier van de immigratiedienst hartelijk welkom geheten. Vol sterren, insignes en strepen opende hij direct een tweede, ditmaal fast lane ‘Foreigners’ voor ons tweetjes en één bejaarde brit. Hij sloot hem onmiddellijk na ons, dit alles tot ongenoegen van de meer dan volwassen rij in de eerste lane ‘Foreigners’ alsmede in de uitpuilende vakken ‘Myanmar’ en ‘Asean’.
Vervolgens begeleidde hij ons hoogstpersoonlijk en instructies uitdelend naar onze ‘eigen’ klerk, die vrolijk neuriënd, stempelend, paraferend en daterend in een myanmarse vloek en een zucht zijn werk deed, ons zeker een uur aan wachttijd bespaarde en daarna vriendelijk glimlachend ons een goed verblijf in Myanmar toewenste.
Dat deden die 200+ wachtenden in de andere rijen overduidelijk niet.

Die bejaarde brit was 42 jaar geleden voor het eerst en het laatst in de toen nog britse kolonie Birma geweest, vlak voor de onafhankelijkheidsverklaring in 1948. Hij was destijds officier bij de britse navy. Yangon heette toen nog gewoon Rangoon.

Dat koloniale verleden was een van de redenen om naar dit land te reizen. Hoeveel daarvan is er nog te zien, hoeveel kun je er nog van voelen? Kijken de mensen er met nostalgie en verlangen naar terug? Andere aanleidingen voor deze reis waren de recente ontplooiing van dit land uit een grimmig en nog nabij verleden. Hoe bewandelen de mensen hier het pad naar meer democratie, openheid en veiligheid? Welke obstakels ondervinden ze daarbij? Maken ze dezelfde fouten als wij of hebben ze daarvan gekeerd? Tot slot trokken de natuur, de boeddhistische religie en cultuur (85 procent van de bevolking is boeddhist) waar we eigenlijk maar weinig van wisten alsmede de vriendelijkheid en zorgzaamheid van de bevolking aziëwaarts.

Inmiddels hebben we de eerste kommen heerlijke noodlesoup al achter de knopen, en hernieuwden we met succes de kennismaking met Tiger Beer. We ontmoetten onze prima engels sprekende gids Win en chauffeur #@&$§ (klinkt als Chopy), die beiden inderdaad zorgzaam en uitermate vriendelijk zijn.
En we stinken weer als vanouds naar Deet, vermengd met after sun.
Tijdens een bezoek aan de grootste liggende Boeddha ter wereld kreeg ik mijn eerste religieuze college, naast een achtkantig altaar met twee niveaus.
Op de acht vlakken van het bovenste niveau staan acht boeddhabeelden. Op het lagere niveau staan acht symbolen, gekoppeld aan de dag van je geboorte. Woensdagochtend en woensdagmiddag tellen apart mee.
De kalenderapp meldde dat ik op een zaterdag geboren ben, en daarom de draak mijn symbool is. A, als zondagskind, moet het met de Garuda Bird doen. Je offert reiniging aan je ‘eigen’ boeddha door er drie kommetjes water overheen te gieten. Daarna is je eigen symbool aan de beurt. Mijn drijfnatte draak was dus de getuige van mijn goede daad. Daarmee bouw ik credits op. Voor slechte daden, zoals doden, stelen, overspel plegen, alcohol gebruiken, roken etc krijg je minpunten. Het saldo bepaalt in welk hoger niveau je na je overlijden reïncarneert. Je kunt ook als gevolg van veel minpunten láger reïncarneren, als dier of als plant bijvoorbeeld. En die kunnen niet leren of kennis vergaren, en daarom dus niet dichter bij Boeddha komen.
Dat worden nog lastige weken voor me....