Bamboe en waterpotten
Door: Joost
Blijf op de hoogte en volg Joost
17 Maart 2018 | Myanmar, Mandalay
Je kunt vliegen van Bagan naar Mandelay, maar het is natuurlijk veel leuker om in twee dagen en nachten met een neokoloniaal schip daarheen te varen en tussenstops te maken om twee dorpjes langs de brede Irrywaddy te bekijken. Zeker als er maar twee-, en bovendien uitermate gezellige en geestige britse medepassagiers zijn.
Ondanks de smalle bezetting werd aan boord het gehele culturele programma onverkort doorgevoerd.
De demonstratie van traditioneel myanmars marionettenspel, begeleid door jengelmuziek gewoon door, ook al waren er net zoveel toeschouwers als technisch briljante poppenspelers.
Ook keken slechts vier paar ogen naar een twee uur (!) durende mierzoete documentairefilm over de geweldloze strijd van ‘The Lady’ Aun San Suu Kyi tegen het vroegere regime. Je kunt zo’n uitnodiging van de scheepsgastheer natuurlijk niet afslaan....daar is híj veel te aardig voor, èn veel te trots op de glorieus gewonnen verkiezingen (392 voor The Lady, 10 voor het zittende bewind) en wíj te goed opgevoed.
Op de eerste dag meerden we af bij een klein dorp, waar iedereen aan de slag was met bamboe. Ze maakten er wanden, daken en deuren van gevlochten bamboe, maar vooral ook Menshoge bewaarmanden, waar A moeiteloos in kon verdwijnen.
Ik zal jullie het bewerkelijke en uitsluitend handvaardige productieproces besparen. Neem van mij aan dat iedereen bamboe aan het bewerken was, behalve de kleine kinderen en die ene Winkel van Sinkel-uitbater.
Niemand stond met ansichtkaarten, armbandjes, beschilderde halve kokosnoten en dat soort meuk aan de kade. Iedereen was aan het werk. Nou ja, kade: een glibberige wallekant waar gauw wat traptreden in werden geschept en waarop de bemanning een levende keten vormde om die vier zestigplussers ongeschonden aan de wal te krijgen.
We werden ontvangen door een groep nieuwsgierige kleine kinderen, die een verwoede strijd voerde om de hand van die gekke witte mensen te kunnen pakken. En eenmaal beet was nooit meer loslaten, dus sjouwden A en ik vijf kwartier met zes van die turfjes aan ons vastgeklampt het dorp rond. Af en toe keek een moeder over een palissadehek ‘of alles wel goed ging’. En dat ging het.
Pas bij de Boeddha-hut durfde een moeder dichter bij ons te komen. We móesten met haar op de foto, en daarna kwamen uit alle hoeken en gaten stralende vrouwen die nu ook durfden. En hun telefoon aan de fotograaf van dienst gaven, en zich naast ons drongen. En wij maar poseren.....
Aan het eind van onze tour lieten we ‘onze’ kinderen los, en gaven ons over aan de weer ingestelde menselijke keten. Het groepje zwaaide ons hartstochtelijk uit tot ons schip uit het zicht waren verdwenen. Er was geen souvenirwinkeltje.
Er was alleen maar hartelijkheid, gastvrijheid en gezelligheid.
Zo ook een dag later bij dorpje nummer twee. Hier produceerden de bewoners waterpotten uit donkere rivierklei gemengd met verstevigend zand, via een langdurig proces: op voetkracht aangedreven schijven de potten draaien, deze urenlang bekloppen met zware pollepelachtige instrumenten om de bodem te vormen. Deze potten met zo’n 700 stuks tegelijk een paar weken bakken in heuvelvormige stapels, waarover gloeiende as en langzaam verbrandende materie werd uitgespreid.
Omdat de dorpelingen niet méér kunnen of weten dan hele hoge kwaliteit waterpotten te maken (zo hebben ze bijvoorbeeld geen schepen om de handelswaar naar Bagan, Mandelay of Yangon te brengen, noch hebben ze enig idee van handel) zijn ze ‘sitting ducks’ voor de groothandelaren uit de stad, die twee keer per jaar de hele voorraad komen opkopen.
De producerende pottenboer vangt zo’n 600 kyat per pot. Dat is niet meer dan......36 eurocent. De handelaar brengt ze voor drie- á vierduizend kyat op de markt: rond de € 2.....
Maar ook hier: lachende gezichten, die graag uitlegden hoe ze de potten maakten. Trots op hun product, en trots dat hun bezoekers zoveel belangstelling toonden.
Net voordat we weer inscheepten kwam een oud vrouwtje uit een bamboehuisje met schaaltjes gedroogde sardientjes, pinda’s en theebladerensalade.
In mijn vorige blog ‘zandbank en zelfcrematie’ stond de wat naieve commerciële aanpak van de inwoners van dit land centraal. Ik zou de mensen tekort hebben gedaan om alleen die kant te beschrijven.
Wat een prachtig volk is dit!
Ondanks de smalle bezetting werd aan boord het gehele culturele programma onverkort doorgevoerd.
De demonstratie van traditioneel myanmars marionettenspel, begeleid door jengelmuziek gewoon door, ook al waren er net zoveel toeschouwers als technisch briljante poppenspelers.
Ook keken slechts vier paar ogen naar een twee uur (!) durende mierzoete documentairefilm over de geweldloze strijd van ‘The Lady’ Aun San Suu Kyi tegen het vroegere regime. Je kunt zo’n uitnodiging van de scheepsgastheer natuurlijk niet afslaan....daar is híj veel te aardig voor, èn veel te trots op de glorieus gewonnen verkiezingen (392 voor The Lady, 10 voor het zittende bewind) en wíj te goed opgevoed.
Op de eerste dag meerden we af bij een klein dorp, waar iedereen aan de slag was met bamboe. Ze maakten er wanden, daken en deuren van gevlochten bamboe, maar vooral ook Menshoge bewaarmanden, waar A moeiteloos in kon verdwijnen.
Ik zal jullie het bewerkelijke en uitsluitend handvaardige productieproces besparen. Neem van mij aan dat iedereen bamboe aan het bewerken was, behalve de kleine kinderen en die ene Winkel van Sinkel-uitbater.
Niemand stond met ansichtkaarten, armbandjes, beschilderde halve kokosnoten en dat soort meuk aan de kade. Iedereen was aan het werk. Nou ja, kade: een glibberige wallekant waar gauw wat traptreden in werden geschept en waarop de bemanning een levende keten vormde om die vier zestigplussers ongeschonden aan de wal te krijgen.
We werden ontvangen door een groep nieuwsgierige kleine kinderen, die een verwoede strijd voerde om de hand van die gekke witte mensen te kunnen pakken. En eenmaal beet was nooit meer loslaten, dus sjouwden A en ik vijf kwartier met zes van die turfjes aan ons vastgeklampt het dorp rond. Af en toe keek een moeder over een palissadehek ‘of alles wel goed ging’. En dat ging het.
Pas bij de Boeddha-hut durfde een moeder dichter bij ons te komen. We móesten met haar op de foto, en daarna kwamen uit alle hoeken en gaten stralende vrouwen die nu ook durfden. En hun telefoon aan de fotograaf van dienst gaven, en zich naast ons drongen. En wij maar poseren.....
Aan het eind van onze tour lieten we ‘onze’ kinderen los, en gaven ons over aan de weer ingestelde menselijke keten. Het groepje zwaaide ons hartstochtelijk uit tot ons schip uit het zicht waren verdwenen. Er was geen souvenirwinkeltje.
Er was alleen maar hartelijkheid, gastvrijheid en gezelligheid.
Zo ook een dag later bij dorpje nummer twee. Hier produceerden de bewoners waterpotten uit donkere rivierklei gemengd met verstevigend zand, via een langdurig proces: op voetkracht aangedreven schijven de potten draaien, deze urenlang bekloppen met zware pollepelachtige instrumenten om de bodem te vormen. Deze potten met zo’n 700 stuks tegelijk een paar weken bakken in heuvelvormige stapels, waarover gloeiende as en langzaam verbrandende materie werd uitgespreid.
Omdat de dorpelingen niet méér kunnen of weten dan hele hoge kwaliteit waterpotten te maken (zo hebben ze bijvoorbeeld geen schepen om de handelswaar naar Bagan, Mandelay of Yangon te brengen, noch hebben ze enig idee van handel) zijn ze ‘sitting ducks’ voor de groothandelaren uit de stad, die twee keer per jaar de hele voorraad komen opkopen.
De producerende pottenboer vangt zo’n 600 kyat per pot. Dat is niet meer dan......36 eurocent. De handelaar brengt ze voor drie- á vierduizend kyat op de markt: rond de € 2.....
Maar ook hier: lachende gezichten, die graag uitlegden hoe ze de potten maakten. Trots op hun product, en trots dat hun bezoekers zoveel belangstelling toonden.
Net voordat we weer inscheepten kwam een oud vrouwtje uit een bamboehuisje met schaaltjes gedroogde sardientjes, pinda’s en theebladerensalade.
In mijn vorige blog ‘zandbank en zelfcrematie’ stond de wat naieve commerciële aanpak van de inwoners van dit land centraal. Ik zou de mensen tekort hebben gedaan om alleen die kant te beschrijven.
Wat een prachtig volk is dit!
-
17 Maart 2018 - 16:40
Suzanne Hillen:
Wat heerlijk om zo'n mooi en positief verslag te lezen! Safe travels voor jullie beiden. -
19 Maart 2018 - 06:06
Barbars:
Dag Joost, alle verslagen gelezen zo ontzettend leuk! Ik ben zelf op reis met een journalist van de Volkskrant Noël van Bemmel die heeft ook even meegelezen. Hij zei zei direct zo die man heeft plezier in schrijven. Leuk compliment dus. Dat diner ik heb er stiekem wel om moeten lachen ze hebben dat zo gepromoot de laatste keer als nieuwe unieke beleving -
19 Maart 2018 - 06:06
Barbars:
Dag Joost, alle verslagen gelezen zo ontzettend leuk! Ik ben zelf op reis met een journalist van de Volkskrant Noël van Bemmel die heeft ook even meegelezen. Hij zei zei direct zo die man heeft plezier in schrijven. Leuk compliment dus. Dat diner ik heb er stiekem wel om moeten lachen ze hebben dat zo gepromoot de laatste keer als nieuwe unieke beleving -
19 Maart 2018 - 06:10
Barbara:
De general manager is zelfs een Nederlander. Ik hoor graag de verbeterpunten -
19 Maart 2018 - 06:09
Barbara:
De general manager is zelfs een Nederlander. Ik hoor graag de verbeterpunten -
19 Maart 2018 - 06:09
Barbara:
De general manager is zelfs een Nederlander. Ik hoor graag de verbeterpunten -
19 Maart 2018 - 06:10
Barbara:
De general manager is zelfs een Nederlander. Ik hoor graag de verbeterpunten -
19 Maart 2018 - 09:59
Xandra:
Hi Joost, ik lees het al een waanzinnige beleving die je gewoon nergens anders zal krijgen. jullie insteek is dan ook een hele goede en laten we eerlijk zijn het diner was natuurlijk een unieke beleving. hebben jullie de verleiding weerstaan om iets van een potje te kopen? Of waren die ook ter grote van A?
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
