Jarig
Door: Joost
Blijf op de hoogte en volg Joost
02 April 2018 | Australië, Augusta
Geef deze jongen een beekje en hij gaat als een kind zo blij dijkjes en dammetjes bouwen.
Geef me een riviertje en ik gooi er tevreden takjes in om vervolgens te mijmeren hoe lang die er over gaan doen om in de zee terecht te komen.
Geef me een zee en ik kan me nauwelijks bedwingen om verwachtingsvol ingefleste zeepost aan de golven toe te vertrouwen.
Geef me een oceaan die beukt op kliffen en rotsen en terstond dwalen mijn romantische gedachten af naar de andere kant: welk wereldddeel en welk land ligt daar achter die haarscherpe blauwe horizon?
Geef me een vuurtoren en ik ben niet te houden: ik moet en zal er in, of op zijn minst er bij kunnen komen.
Dus geef je me twéé oceanen tegelijk, met een vuurtoren ertussen op het zuidwestelijkste punt van Australië, waar de Indische- en de Zuidelijke Oceaan elkaar ontmoeten dan voelt dat als jarig zijn als acht- of negenjarige!
Die unieke plek was Cape Leeuwin (ja, ja, die wijn estate van die vorige blog heette inderdaad ook zo), die werd vernoemd naar het schip van de waarschijnlijk nederlandse (niet Abel Tasman) ontdekker in 1622.
De trotse en kloeke vuurtoren (kijk plaatjes op google, spectaculaire plek!) zorgt nu al meer dan 120 jaar voor veiligheid voor ‘all seamen of the world’, zoals de openingsredenaar destijds opmerkte.
Zelfs bij ons makke windkrachtje drie knalden de golven spectaculair op de rotsige kust van deze immense watervlakte, die -zuidwaarts kijkend- voor het eerst weer land raakt op Antarctica en -westwaarts- op Zuid Afrika.
Deze Cape was het beginpunt van onze oostwaartse trip langs de zuidkust tot Albany, enkele honderden kilometers verderop. Mooie kust, rotspartijen, beaches, azuurblauw omslaande surfgolven, wandelpaden, stoere dudes op sup’s, lege wegen, Mesdaglicht. Een genot.
Onderweg vierde ik op 31 maart mijn verjaardag. In Walpole. In Motel ‘Hotel Walpole’. De naam alleen al had me moeten waarschuwen.
Het was de zaterdagavond voor Pasen en het regende.
Het Hotelmotel zag er troostelozer uit dan de kermis van Bussum op maandagmiddag. In de belendende units (ook daar vijftien vette vierkante meter met stofrijke vloer en schimmel en schurft in de douchecel) verbleven de ruimhartig innemende deelnemers aan het fuserende wereldcongres van Satudarah, Bandidos èn No Surrender, onder begeleiding van een met bier volgestouwde gigantische Hummer.
Er was geen wifi in ons hok om de Volkskrant, NRC of de verjaardagsfelicitaties te lezen, ook niet in het motelrestaurant. Nou ja, restaurant: een geheel bij de netheid van de units passende ruimte met luidruchtige hazewindhondenrennen op de buis, een gokloket om in te zetten, poolbiljart met biervlekken, dartboards zonder pijltjes (iedereen nam zijn of haar eigen set mee), australian football op vijf schermen tegelijk, medebezoekers met een gemiddelde buikomvang waar een sumoworstelaar jaloers op zou worden, een de Febo doen verblekende vethapmenukaart èn de zich steeds luidruchtiger constituerende onderhandelingsdelegatie van een van de voornoemde motorclubs naast ons tafeltje (waar je overigens niet te lang op moest leunen want anders kon je je onderarm slechts met veel trekken loskrijgen van het kleverige formica).
Zelden zo vroeg naar bed gegaan. Ik voelde me opeens heel erg 67.
Gelukkig had lieve A nog een verjaardagskaart voor me kunnen scoren en -zo bleek een wifirijke dag later- zat mijn inbox vól gelukwensen van dierbaren.
Geef me een riviertje en ik gooi er tevreden takjes in om vervolgens te mijmeren hoe lang die er over gaan doen om in de zee terecht te komen.
Geef me een zee en ik kan me nauwelijks bedwingen om verwachtingsvol ingefleste zeepost aan de golven toe te vertrouwen.
Geef me een oceaan die beukt op kliffen en rotsen en terstond dwalen mijn romantische gedachten af naar de andere kant: welk wereldddeel en welk land ligt daar achter die haarscherpe blauwe horizon?
Geef me een vuurtoren en ik ben niet te houden: ik moet en zal er in, of op zijn minst er bij kunnen komen.
Dus geef je me twéé oceanen tegelijk, met een vuurtoren ertussen op het zuidwestelijkste punt van Australië, waar de Indische- en de Zuidelijke Oceaan elkaar ontmoeten dan voelt dat als jarig zijn als acht- of negenjarige!
Die unieke plek was Cape Leeuwin (ja, ja, die wijn estate van die vorige blog heette inderdaad ook zo), die werd vernoemd naar het schip van de waarschijnlijk nederlandse (niet Abel Tasman) ontdekker in 1622.
De trotse en kloeke vuurtoren (kijk plaatjes op google, spectaculaire plek!) zorgt nu al meer dan 120 jaar voor veiligheid voor ‘all seamen of the world’, zoals de openingsredenaar destijds opmerkte.
Zelfs bij ons makke windkrachtje drie knalden de golven spectaculair op de rotsige kust van deze immense watervlakte, die -zuidwaarts kijkend- voor het eerst weer land raakt op Antarctica en -westwaarts- op Zuid Afrika.
Deze Cape was het beginpunt van onze oostwaartse trip langs de zuidkust tot Albany, enkele honderden kilometers verderop. Mooie kust, rotspartijen, beaches, azuurblauw omslaande surfgolven, wandelpaden, stoere dudes op sup’s, lege wegen, Mesdaglicht. Een genot.
Onderweg vierde ik op 31 maart mijn verjaardag. In Walpole. In Motel ‘Hotel Walpole’. De naam alleen al had me moeten waarschuwen.
Het was de zaterdagavond voor Pasen en het regende.
Het Hotelmotel zag er troostelozer uit dan de kermis van Bussum op maandagmiddag. In de belendende units (ook daar vijftien vette vierkante meter met stofrijke vloer en schimmel en schurft in de douchecel) verbleven de ruimhartig innemende deelnemers aan het fuserende wereldcongres van Satudarah, Bandidos èn No Surrender, onder begeleiding van een met bier volgestouwde gigantische Hummer.
Er was geen wifi in ons hok om de Volkskrant, NRC of de verjaardagsfelicitaties te lezen, ook niet in het motelrestaurant. Nou ja, restaurant: een geheel bij de netheid van de units passende ruimte met luidruchtige hazewindhondenrennen op de buis, een gokloket om in te zetten, poolbiljart met biervlekken, dartboards zonder pijltjes (iedereen nam zijn of haar eigen set mee), australian football op vijf schermen tegelijk, medebezoekers met een gemiddelde buikomvang waar een sumoworstelaar jaloers op zou worden, een de Febo doen verblekende vethapmenukaart èn de zich steeds luidruchtiger constituerende onderhandelingsdelegatie van een van de voornoemde motorclubs naast ons tafeltje (waar je overigens niet te lang op moest leunen want anders kon je je onderarm slechts met veel trekken loskrijgen van het kleverige formica).
Zelden zo vroeg naar bed gegaan. Ik voelde me opeens heel erg 67.
Gelukkig had lieve A nog een verjaardagskaart voor me kunnen scoren en -zo bleek een wifirijke dag later- zat mijn inbox vól gelukwensen van dierbaren.
-
02 April 2018 - 15:21
Annebeth:
Met vlag! ( getekend, dat dan weer wel bij ontstentenis van een echte). -
02 April 2018 - 16:40
Riet Repko:
Allereerst nog van harte gefeliciteerd en nog heel veel reisjaren gewenst.
Ook weer genoten van het verslag en mijn dochter had tijdens haar wereldreis zo'n 10 jaar geleden een dergelijk verslag! Bijna een Kopie!
Hartelijke groet, vooral ook voor Annebeth. -
02 April 2018 - 20:28
Arie:
Een bijzondere verjaardag. Op je 87e kun je deze nog herinneren. -
02 April 2018 - 20:43
Toon:
Met moeite en de tranen in mijn ogen jouw verslag ten einde gelezen. De Kerstverhalen van Dickens verbleken bij jouw Australische Paasproza.
Met omfloerste blik zie ik jou al een zaal vol zwaar getatoeëerde Wim den Oudens ontvluchten om vervolgens uiteindelijk in de warmte van Annebeths liefhebbende omarming weer enigszins tot jezelf te komen. Ik zal vannacht als ik rustig met de duim in mijn mond in de sponde lig, in mijn dromen glimlachend aan het happy- end terug denken.
Don’t worry mate, lean back and enjoy live!
Groetjes, Toon -
02 April 2018 - 20:52
Fanny:
Van de hieper en de pieper en enge formica tafeltjes 67 lente's jong en op avontuur, met je geliefde A, wat kan een mens zich meer wensen, maar die culinaire zaak halen we in van de zomer! Liefs en van harte, alsnog!!! -
02 April 2018 - 22:23
Andra:
Hi Joost allereerst nog van harte gefeliciteerd. Cape leeuwin, een prachtige plek, de oceanen hadden verschillende kleuren toen Harry en ik er stonden in regen en heel veel wind. Hoe prachtig leidt je ons weer naar die plek toe.
Gelukkig veilig door de bendes heen gekomen en echt er zijn betere motel/hotels. Kies eens voor een unit op een campsite. Ja wel zelf koken of buiten een restaurant opzoeken. Maar vaak een weldadige rust. -
02 April 2018 - 22:26
Marijke:
Deze verjaardag zul je niet snel vergeten Joost! En wij trouwens ook niet; de beeldende manier waarop jij een situatie kunt beschrijven is niet te evenaren!
Alsnog van harte gefeliciteerd en geniet van jullie verdere trip! -
03 April 2018 - 14:53
Bo:
Hola los dos!
Nog steeds nagenietend van de vergezichten van Cape Leeuwin en de overnachting in 'Walpole. (jejejeje).
Nu zeker weer terug via de kust omhoog naar Perth, of nog een paar ommetjes maken?
Volgende verjaardag op een camping vieren.
Nog geen lokale 9 holes golf course bezocht of is die tak van sport uit je leven verdwenen.
-
03 April 2018 - 14:57
Joost Hillen:
@Bo: volgende blog beschrijft (oa) deel van terugreis richting Perth
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
