Trouwdag

Naar Japan, met Garuda (A’s weekdagdier uit Myanmars Boeddhisme) via een overstap in Jakarta, Indonesië.
Niet gek dat -in zijn honderdste geboortejaar- mijn vader dan opeens even met me méévliegt, immers in Padang (Sumatra) geboren, en jeugdig getogen in Bandoeng (Java), in dat -toen nog- Nederlands Indië.
Met schaamblossende kaken besefte ik plots, dat ons reisdoel voor hem best beladen had kunnen zijn: de Japanse overheersers interneerden zíjn ouders in kampen; en zij overleefden dat niet. Ik heb ze nooit gekend.

Landen op Osaka, beetje glazig de weg vinden langs onleesbare borden naar de ticketoffice om daar onze Japan Rail Pas activeren en een treinplek naar Kyoto te reserveren. Ook nog eens moeizaam Yens scoren bij de ATM, die onze kredietwaardigheid aanzienlijk lager inschat dan wij onszelf. Foeilelijke treinreis naar Kyoto.

Kyoto is koud, bitterkoud. Zondagochtend half elf, negen graden en harde wind. Koud hotel opgezocht, regenjack uit het verste kofferhoekje geplukt en aan de wandel.
Op deze allerlaatste (zon-)dag van de kersenbloesemtijd was er geen bloempje meer te zien, helaas. Maar wel tientallen jongeren in traditionele japanse dracht. Kraakheldere gebloemde Kimono’s en witgeschminkte of -gepoederde gezichten bij de dames , sokken met split tussen ‘wijsteen’ en ‘middelteen’ om de houten flipflopsandalen te kunnen dragen. De jongens bescheidener van kleurzetting en uitbundigheid. Leuk om ook dit alles gewoon in het straatbeeld te zien opgenomen, ze droegen het duidelijk met overtuiging en dus met zwier.

Na een dag zijn we al helemaal gewend. Wat een leuke, gezellige stad is dit. We vonden het woord ‘genoeglijk’ het beste passen bij de sfeer om ons heen.
Verkeer? Alle fietsers rijden met slakkengang slingerend om de voetgangers heen over de stoep.
Verkeerslichten? Als ‘wij’ groen hebben kun je met je ogen dicht veilig aan de overkant komen; maar wee je gebeente als je op zijn amsterdams wilt oversteken als ‘zij’ groen hebben. Dus wacht elke verkeersstroom rustig zijn beurt af.
Treinen? Hun deuren stoppen precies voor het rijtje dat zich als langs een lineaal getrokken op het perron heeft gevormd. Bij het nummertje dat op je reservering staat. Deuren open, eerst alle ruimte voor de uitstappers, daarna pas neemt de voorste in de wachtrij het instapinitiatief. Geen ellenbogen, getrek of geduw.
Huisdieren? Wegens de vaak te kleine behuizing houden de diervriendelijke Japanners hier geen huisdieren; in het centrum zagen we ruimtes, waarin je tegen betaling een uurtje met de schattigste hondjes of poesjes mag troetelen. Je kunt ook een hond per dagdeel huren om mee uit wandelen te gaan. Lachwekkend: ze krijgen wel eerst een jasje en echte slofjes aan.
Streetfood? We liepen de Nishiki Foodmarket af: 500 meter stalletjes met de heerlijkste hapjes, tempura’tjes, snoepjes, koekjes, zoutjes, gedroogde visjes, gepofte kastanjes, gespiraalde gefrituurde aardappelen. Luilekkerland in optima forma, want winkelen doe je hier ‘tabearuk’
(= eatwalking): in miniminiporties mag je alles snaaien en proeven, daarna ga je voor de bijl voor een grotere betaalde portie die ter plekke wordt klaargemaakt of voor vacuum verpakte nog grotere eenheden.
Lunchrestaurantkeuze? Ex-collega Frank E, hier werk- en woonachtig, gaf de beste tip: gewoon dáár, waar je japanners tot buiten in een rij ziet staan. Tot tweemaal toe helemaal raak: pijpenlades vól locals, die chopstickend de heerlijkste noedelsoep of gebakken rijst-schoteltjes weghappen.
Met handen en voeten bestellen. Buigen en glimlachen. We zijn 1250 Yen (nog geen tientje) armer, inclusief twee halve liters bier. En weer mooie herinneringen rijker

Nog binnen de stad Kyoto liggen de heilige plekken, gebed in verstilde natuur. Het Philosofenpad schuifelt twee kilometer langs de mooiste plekjes, met schattige huisjes en tempels. En eind maart/begin april meestal onder een glorieus bloesemdek. Grr.
De drijvende tempel (kijk google: Kinkakuji Temple/afbeeldingen) is een wonder van gouden schoonheid, omgeven door doodstil spiegelend water in het mooiste parkje dat ik ooit zag.
De Fushimi Inari Taisha (ook googelen!) leidde ons onder duizenden oranje houten bogen door naar de top van Mount Inari. Japanners kopen massaal geluksbriefjes (hilarisch bordje er bij: ‘sorry, no fortune in english’) stokjes met wensteksten, offertjes en dergelijke in de winkeltjes en brengen deze gongluidend, watergietend, tweemaal handklappend en buigend naar een van de vijftien bid- of begraafplaatsjes langs de beklimming. Deze was om de drommel niet eenvoudig te noemen. Hoewel het hoogteverschil met enkele honderden meters bescheiden bleef kwamen de gedachten aan de Andesreuzen uit Ecuador weer naar boven. Opvallend was het aantal japanse ouderen dat vief en kwiek naar boven ging; het japanse equivalent van de patatjeugd was al veel lager afgehaakt.
Missers maken we ook: vandaag treinden we in anderhalf uur naar een supertoeristisch en kitcherig Nara, waar alleen de tamme herten leuk waren.

Morgen naar Hakone. Iets met traditioneel logeren, slapen op futons en zo.
Maar eerst genieten van twee uur in de Shikansen, de kogeltrein.
En van een goedgevuld glas om onze 37e trouwdag te vieren.