Dalai Lama

We leven op afstand met jullie en het verdere thuisfront mee, want het moet niet echt gezellig, handig en feestelijk zijn in een woon- en werkomgeving waar contact in de meest ruime zin des woords wordt afgeraden.
In héél India met 1500 miljoen (!) inwoners zijn per heden nog steeds minder dan 100 besmettingsgevallen. Corona is wel een issuetje maar vooral omdat daarom de eerste cricketinterland tegen Zuid Afrika werd afgelast en de tweede zonder publiek zal worden gespeeld. De indiase grenzen zijn inmiddels wel voor veel inreizende toeristen en zakenlieden gesloten, maar verder gaat alles hier nog zijn gewone gangetje. Voor zover in India ook maar íets een gewoon gangetje heeft.

Onze tweede dag bij Kamal leidde ons eerst door zijn eigen kleine dorpje. Laat ik het bij de hoofdlijnen houden: bij zijn eerste buurman werden we hartelijk uitgenodigd om het huis te bekijken en een bakje thee met heel veel melk en nog meer suiker te drinken. Schuwe moeder en dochters schoten eerst allerlei kamers in maar hun nieuwsgierigheid won. Dus op de foto met die witte mensen, gevolgd door een paar selfies. Bij elk volgend huis stond iedereen al zo’n beetje klaar om ons te ontvangen. En een bakje thee met heel veel melk en nog meer suiker met ons te drinken. Het nieuws van onze komst ging hier razendsnel, en zo werden eigenlijk niet het dorpje en de dorpelingen door ons bekeken, maar wij door hen. ‘Omgekeerd aapjes kijken’ noemde mijn bevriende collega A uit V dat vroeger, als een groepje nieuwe trainees voor het eerst in onze werkpraktijk kwam snuffelstageren.
Natuurlijk moest er weer warm en veel gegeten worden, twee keer zelfs.
De lunch bij Oom en Oma (93), die oud en lief maar uitermate pienter uit haar ogen zat te kijken, het diner weer bij Kamal thuis, waar een schare dorpspubers ons toch nog eens van dichtbij wilden bekijken. Giebelgiebel op de bank tegenover ons, fluisterend achter hun hand, allemaal engels op school maar zelfs de meest basale conversatiepogingen onzerzijds leden schipbreuk wegens geen boe of bah. Dan maar weer op de foto, die ze desgevraagd inderdaad (knikje) op Instagram gingen zetten. Oom maakte in een uur de van gisteren resterende halve fles whisky soldaat en werd definitief volstrekt onverstaanbaar.
In de middag bezochten we nog een bergdorpje waar veel volgelingen van de Dalai Lama gebedsmolentjes draaien en rozenkransachtige kralenkettingen met evenzovele mantra’s door hun handen laten gaan. Een soort mini-Tibet met veel bordeauxrood, van die Tibetaanse dubbeldakse priëlen, horizontaal gespannen lijnen met gebedsvlaggen en een vijver, waar je in tien minuten omheen loopt. Dat doet dus iedereen meerdere malen, vooral zoemend èn met hun molentje. En wij ook, één keertje.
De besneeuwde toppen van de Himalaya waren in de verte zichtbaar, aan de voet ervan woont en werkt de Dalai Lama, in 1959 verbannen uit Tibet/China, over de Himalaya gevlucht naar India. Dat is ons reisdoel voor morgen.

Het Klooster van de Dalai Lama in het hooggelegen Dharamsala viel ons vanmorgen niet mee. Een mix van Lourdes, Vaticaan, Ghandi en toeristenmeuk, gedompeld in een tobbe vol verongelijktheid wegens de 1959-exile uit China/Tibet. Een museum vol gekanker op China, het Chinese leger, verhalen van folteringen, insinuaties van moord en doodslag en vage foto’s van vermoorde Tibetanen. Ik hoop niet iemand hiermee te kwetsen, maar een céntimeter meer afstand nemen van de situatie van bijna 70 jaar geleden zou al een boel goed doen.
Wat me wel aansprak was in het Klooster de serene schoonheid van honderden kleine koperen kommetjes met olie en brandend lontje, het equivalent van de kaarsjes in de kerk. Natuurlijk zelf ook een kommetje aangestoken, voor clubvrienden W en T. Ook het statement van de Dalai Lama, waarin hij zijn missie verwoordt, was mooi. Hindoe Ghandi was nooit ver weg van de gedachten van Boeddhist Dalai Lama en andersom: het moet een sterk duo zijn geweest.

Morgen vliegen we terug naar Delhi, een dag later in twee uur naar Calcutta in Oost India, dat als vervanger voor de uitgevallen week Bhutan is geboekt.
Het was de britse hoofdstad in het brits-koloniale India (1858-1947), er is daar nog veel ‘heritage’ te bewonderen. Een week later hopen we op onze geboekte KLM-vlucht naar Schiphol te vliegen, maar aangezien er hier geen toeristen meer mogen inreizen is het nog maar de vraag of onze nationale trots nog wel (leeg) hierheen vliegt om ons mee terug te nemen. Hetzelfde geldt, maar dan omgekeerd, voor Air India: ze kunnen wel naar West Europa (Parijs) vliegen, maar zouden dan leeg terug moeten. Niet erg rendabel...
Nou ja, we hebben alle vertrouwen in onze onvolprezen reisadviseur B en haar counterpart in India. Voorlopig kunnen we beter hier zijn dan in NL, ook al omdat virussen niet zo goed bestand zijn tegen hitte. En in Calcutta is het gewoon weer zonnig blauw en 33 graden.

Sorry....