25 maart, Nationale Feestdag

Even blogstilte geweest, maar het was dan ook erg druk voor een sabatticaller: verplaatsing 500 km noordelijk, onderweg een zeer gezellig weerzien met Bram B, ING'er ter plekke, en zijn gezin in hun prachtige huis in de bergen boven Athene. En me voorbereiden op de Nationale Feestdag van Griekenland. We vieren die mee, natuurlijk. Eerst nog de Helleense Nach: vanaf 2300 uur urenlang openluchtconcert onder ons raam door nazaten van Demis Roussos en Nana Mouskouri, zonder baard of bril maar wel valszingend. Voor de rest is 25 maart in Griekenland makkelijk inwisselbaar met 4 en 5 mei in Bunschoten, Bruinisse, Bussum of Bergen op Zoom. Kranslegging bij monument-op-pleintje door Big Fishes van leger, marine en politie, volkslied, toespraak door Burgemeester (thema, dàt verstonden we: eleftheria, vrijheid), kinderoptocht per lokaal leeftijdscohort in klederdracht en daarna volksdansen. Het land viert vandaag het begin van de opstand van 1821 tegen de Turkse overheersing. Na tien jaar bloedige strijd werd Griekenland in 1830 onafhankelijk, toen de internationale publieke opinie de Turken dwong tot opgave van hun territoriale claim. Op regeringsniveau doen de twee landen nog steeds Heel Erg Boos op elkaar (zie Cyprus, of de spanning als griekse eilanden vlak voor de kust van Turkije dreigen hun territoriale wateren uit te breiden) maar de menselijke maat en de man in de straat neigen hier eerder naar Turkije dan naar Europa. In muziek, bouw, kerken, geloof, kleding, winkels en eettentjes.

We hebben de Peloponnesus nu achter ons gelaten. We rijden in een vóórtdurende briefkaart: blauwe zee, witte kiezelstranden, schattige haventjes met vissers die hun netten ordenen of hun vangsten slijten, groene eilanden, grauwgroene bergen met soms besneeuwde toppen en een staalblauwe hemel. Desondanks weinig toeristische uitingen hier, die bovendien louter gericht zijn op Grieken, niet op buitenlanders. Die komen hier niet, lieten we ons uitleggen; na aankomst per vliegtuig in Athene gaan ze onmiddellijk naar het zuiden. De lege campings, bungalowparken, hotels en kantina's worden niet in het engels aangekondigd. Geen viertalige menukaarten meer, dus moeten we het op geheugen doen. Dat lukt prima dankzij twee weken in griekse restaurants lunchen en dineren; sowieso leverden die ons veel ervaringen, herinneringen en verrassingen. We denken er met veel plezier aan terug.
Aan de voortdurende struggle om te weten te komen hoe laat en wáár je eet, bijvoorbeeld. In de grote stad Larissa zochten we rond 1330 uur een lunchtent op het terrasrijke centrale plein. Eitje, zou je zeggen. Mùdvol voornamelijk jonge Grieken, maar allemaal aan de koffie of het water. Alleen maar café's. Soms met een beetje fingerfood, maar geen met een echte lunch. Eigenlijk eten ze de hele dag door. Om half vier 's middags zie je ze moeiteloos een visje of een kuub gyros verschalken. Ook het diner blijft qua aanvangstijd een raadsel. Wij eten 's avonds inmiddels rond 2030 uur, maar nog steeds geen Griek aan de tafels om ons heen te bekennen. In het weekend zijn ze in de schaarse echte restaurants wel wat vroeger zichtbaar, dikwijls met het hele gezin. 
Of aan de ontbrekende struktuur van de maaltijd. Geen 'gangen'. Alles wordt op de kaart nog wel naast elkaar, maar in werkelijkheid dwars door elkaar gepresenteerd. Wat de keuken het eerste klaar heeft komt het eerst op tafel. En waar in Italië lege borden of schalen onder je laatste hap vandaan worden gegrist, blijven hier alle lege borden en schalen staan, zodat er uiteindelijk geen vierkante centimeter beschikbaar tafelblad overblijft.
Of aan dat uitermate simpele eettentje, annex aan de slagerij, vlakbij ons sinaasappelwoud. Als je daar iets bestelt wordt dat aan de oude slager (vader?) doorgegeven, die ongeschoren en zwaar rokend aan een tafeltje met oude vrienden aan de retsina of het bier zit. Zonder enige hygiënische voorbereiding haalt hij iets bloederigs uit een kastachtige constructie, die een koelcel moet voorstellen, denk ik. Het hakblok staat half in het restaurant, dus je ziet en hoort je eigen lamscoteletjes met veel lawaai en botgekraak tot stand komen. Met een lauw glas spotgoedkope griekse witte wijn, die uit plastic tienlitercontainers in roodmetalen halveliterpullen wordt overgeschonken, drink je de maaltijd weg. De bestelde groenten eet je hier voorafgaand aan het vlees. Daarna moet je zelf actie nemen als je er uren later niet nog steeds wilt zitten. De eenspersoonsbediening kijkt namelijk niet meer naar je om. Maar vraag je om de rekening, dan komt hij alsnog aanhollen met een blijkbaar all inclusive mierzoet dan wel moddervet (dan wel beide) dessert en een glaasje lokale eau de vie of ouzo.
Het is een dagelijkse strijd om mij aan de Dukandieetregels te houden; de nulprocentvet-yoghurtjes en haverzemelen met minimaal anderhalve liter water per dag lukken nog wel, maar een zuivere eiwitdag is vrijwel onmogelijk. Je wordt hier trouwens doodgegooid met water. Overal krijg je meteen een liter op tafel, en halverwege de maaltijd nòg eens. 
Of aan gisteren, toen we lunchten in een dorp bij de Meteora, een paar plotselinge bergpuisten in het verder vlakke land, waarop middeleeuwse monniken een aantal kloosters bouwden. Griezelig steil. 
Onze enige terrasgenoot keek naar Eurosport, en die zond een herhaling van het WK Schaatsen uit. Gebiologeerd en overduidelijk niet-begrijpend keek hij in de middaghitte naar de in zijn ogen eeuwigdurende 5 km van Sven Kramer tegen Jan Blokhuijsen. Toen hij doorkreeg dat wij hollanders waren juichte hij 'AZAJAXTWENTEPSVFEIJENOORD' daarmee mìj weer verbijsterend. 

Morgen weer verder, waarschijnlijk naar Thracië (NO Griekenland). Over een week hopen we in de buurt van Izmir, aan de zuidwestkust van Turkije te zijn. 
OK, omdat-ie zo spectaculair was: als wel toegestane bonus ook een fotootje van het Kanaal van Korinthe.