Letterlijke hoogtepunten

We leven nu al bijna drie weken (minus vier dagen regenwoud) op een kleine 3000 meter boven zeeniveau. Daar merk je, na een dagje acclimatiseren, niet zo veel van.

De afgelopen dagen trouwens wel, en hoe: de eerste uitdaging was de driehonderd meter afdaling van de rand van de Quilotoa vulkaankrater (4000 meter) naar het kratermeer (300 meter lager), steil naar beneden.
En daarna helaas weer omhoog. A koos daarbij -snugger als ze is- voor de veilige optie 'paardenrug' en kwam tegen betaling van een paar dollars als een koningin in veertig minuten boven.
Ik moest en zou natuurlijk weer zelf klimmen 'want dat red ik nog best'. Nou, in één woord: gebroken! Na een uur als een uitgewrongen vaatdoek. Kapot. Dus als je ooit in de buurt van die Quilotoa komt: WEL soepel naar beneden lopen maar NOOIT zelf terug willen klauteren.

De tweede beleving: na een hoogstnoodzakelijke goede nacht slapen reden we gisteren tot 4300 meter (!) de hoogste aktieve vulkaan ter wereld de Cotopaxi (5897 meter) op, en daarvandaan zwoegden we in ruim een uur de laatste 550 meter steil omhoog door mul lava- en puimsteenzand tot een berghut (4867 meter) met warme chocolademelk.
Geen verschríkkelijke afstand, maar bij gebrek aan voldoende zuurstof en een overmaat aan stijgingspercentage sta je al na 15 meter als een plaat beton geblokkeerd wegens geen adem meer. Minuutje uithijgen en dan gíngen we maar weer, omkeren was immers geen optie: de gids was al zo'n beetje boven. De lichte sneeuwbui, overgaand in hagel, hielp niet echt. A en ik steunden elkaar en kreunden ons omhoog, dus we hebben het gehaald. Waar 36 jaar huwelijk dan toch al niet goed voor is!
In tegenstelling tot de kraterbeproeving van de dag ervoor moesten we éérst omhoog; wat is het dan heerlijk om op de easy terugweg al die later gestarte, inmiddels levende lijken omhoog te zien krabbelen en ze dan 'otro pequeño pedazo' toe te roepen ('nog maar een kleín stukkie').

En toch ook wel erg bijzonder: de top van de Mont Blanc (Zwitserland, vaak gezien vanaf de skipistes van Les Gets) ligt op 4810 meter.....wij kwamen dus met onze 4867 meter hóger dan de top van de op één na hoogste berg van Europa; èn we stonden -50 km ten zuiden van de evenaar- in de eeuwige sneeuw.
We leerden de meelopende chauffeur van 24 jaar (student rechten) sneeuwpopjes maken. Hij had nog nooit sneeuw aangeraakt.

Zo'n reis langs al die imposant hoge vulkanen van Ecuador is dan wel hartstikke leuk, maar dat we er zóveel zouden gaan beklimmen was me er van tevoren niet bij verteld...de volgende ligt alweer op de loer: de Chimborazo, op weg naar Riobamba.
We gaan lopend tot boven de 5000 meter komen zegt gids Andrés. Hij belooft ons een erediploma als we het halen...terwijl ik me afvraag of ik daar überhaupt nog kan ademhalen.

We verlaten daarna de hoogvlakte en komen in subtropische temperaturen en -natuur terecht. Aan het einde van de week eindigen we via Cuenca in havenstad Guayaquil, op zeeniveau met 33+ graden en een luchtvochtigheid van 90+ procent. Je hebt hier echt alle klimaten in één en hetzelfde land.

En dan ook nòg een hele week zenuwen om het kampioenschap van mijn vrienden van Zuid. Ik heb het maar zwaar.
Maar ik ben blij voor mijn makkers uit Kralingen, vanwege knappe handhaving in de eredivisie.

Hasta Luego!