Desert Festival in Jaisalmer (2)

Via een smal weggetje met koeien en een supersteile trap bereikten we ons hotel in Jaisalmer. Gloednieuw. Het gebouw is opgetrokken uit dezelfde gele zandstenen als het Fort van Jaisalmer, dat in de zon goud opgloeit. De hele familie van onze gastheer was aangetreden om ons als tweede gast ever welkom te heten, met bloemenkransen en al. Het rooftopterras bood een fenomenaal uitzicht op het Fort. De kamer was ruim en smaakvol ingericht. Weinig mis mee. Nou ja, het alom aanwezige ijskastje stond nog bij de Rajasthaanse Coolblue in het magazijn, de sierkussentjes op het bankje hadden nog geen hoesjes, de ramen waren gordijnloos, de wifi deed het niet, de bedrading voor toekomstige airco stak aansluitloos uit de muur en de douchegeiser weigerde warm water te leveren; door het ontbreken van geluidsabsorberende vloerkleden, traplopers en gordijnen was een gefluisterde conversatie al voldoende om twee verdiepingen lager tot geluidsoverlast te leiden.
Maar dat was het dan wel.

De hartelijkheid en trots van de kersverse hotelier met zijn gezin was zó hartverwarmend dat we er geen enkel punt van maakten, maar voorzichtig aanboden wat tips voor ‘finishing touches’ te geven. Die werden in grote dankbaarheid aanvaard en resulteerden twee uur later al in een ergens vandaan georganiseerde ijskast, een prima wifiversterker èn een uiteraard aanvaarde uitnodiging om een glas whisky bij de eigenaar te komen drinken.

De lokatie van dag twee van het Desert Festival lag er mooi aangeharkt bij. Verschil met dag één was vooral de wind, die op kracht vier in ons gezicht woei. Na vijf minuten zaten we al onder het stof en het zand. Je moest je mond gesloten houden om niet een gezandstraald gebit op te lopen. Ogen bij voorkeur tot spleetjes dichtgeknepen.
Alle locals hadden hun beste woestijnzandwerende gezichtsafschermende kleding aangetrokken. Die hadden wij natuurlijk weer thuisgelaten....
Het programma was spectaculair; de ontbijtbediende had ons al trots de foto van vorig jaar getoond waarop hij als winnaar van de Camel Decoration Competition te zien was.
- dit jaar won een ander dit onderdeel. De intocht van de deelnemende dieren en hun eigenaren was echt een spektakel, voorafgegaan door dansers en muziek. De zand-en-stofwind had inmiddels wel kracht vijf bereikt
- de tug of war (ouderwets touwtrekken) tussen India en Foreigners werd zowel bij de vrouwen als de mannen glorieus gewonnen door de onzen, hetgeen vooral te danken was aan het toevallig aanwezige groepje breedgeschouderde Aussies met hun ook de slankheidsprijs niet verdienende vriendinnen. De daar tegenover opgestelde slanke indiërs werden in twee manches met één ruk als vliegen over de streep getrokken.
- de daarop volgende estafetterace voor vrouwen ‘panihari’ (hollen met gevulde waterpot op hoofd zonder deze aan te raken) werd daarentegen een eclatante overwinning voor India. Geen foreigner haalde meer dan tien meter, geloof ik.
- de wind was inmiddels een zandstormpje geworden, waardoor we de Camel Polo Match niet scherp konden zien. Die beesten kunnen dan wel onverwacht hard lopen en ook kunnen ze hun poten zijwaarts bewegen (een bizar gezicht, trouwens) maar ze zijn verder zo wendbaar als een blok beton, dus iedere vergelijking met het britse polo, gespeeld door superwendbare paarden is onmogelijk. Vooral de wind was het vaakst aan de bal.
- de worstelmatten voor het ‘purush dangal’ (indisch worstelen) en het speelveldje voor ‘kabbadi’ (een niet te doorgronden spel dat het midden hield tussen tikkertje en trefbal) waren volgeblazen met woestijnzand, maar dat weerhield vooral de worstelaars niet er eens lekker tegenaan te gaan. De blauwe winnaar smeet de rode verliezer enkele malen van schouderhoogte op de schurende ondergrond en dat was genoeg voor de winst. Tot mijn verbazing verliet het rode slachtoffer ongedeerd het strijdtoneel.
- de Camel Race bracht het publiek in vervoering, maar omdat inmiddels het zicht op de overkant van het stadion ontnomen was door de volwassen geworden zandstorm konden we niet zien wie er won. Ook niet omdat zo op ons af holden in plaats van langs ons heen. Ze gingen wel onwijs hard!
- het traditionele einde van de dag was voor de bereden militairen in traditionele kledij van de BSF (Border Security Force) die een fabelachtige demonstratie Camel Tattoo Riding gaf, een taptoe-achtige show met camels op muziek van de indiase versie van de Mariniers Kapel (ook op camels gezeten). In dit land is snoeischerpe grensbewaking letterlijk van levensbelang, zeker in deze tijden van oplopende spanningen met Pakistan. De BSF werd dan ook luidkeels toegejuicht en ‘het publiek werd wild’ zoals dochter A dan placht te zeggen.

Nee, Jaisalmer zullen we niet gauw vergeten. Vooral die wind.

Inmiddels zijn we -na een jeepsafari in het bergachtige Bera, waar we luipaarden spotten en via stops in Jodhpur en het goddelijk mooie Chhatrasagar- in Udaipur aangeland, het Venetië van India. Inderdaad veel water, vooral in de vorm van meren. Boottochtjes!
Udaipur is de laatste stop voor we morgen via Delhi terugvliegen naar Schiphol.