Leeuw!

En vóórt gingen ze weer. Vanuit Bhavnagar op weg naar het Gir Wild Forest bij Sasan Gir. Omdat ze hier in Gujarat alleen maar Gujarats spreken, richtingaanwijzingen alleen in het Gujarats maken en onze chauffeur alleen Hindi, Engels en zijn eigen Geboortestreeks kent: verdwalen.
Na veel zoeken stuitten we op een roadblock, dat een toegangspoort in een groot hek bleek te zijn. Hier begon het Wild Forest, vol antilopen, herten, buffels, apen, pauwen, krokodillen, luipaarden en.....de laatste 400 in het wild levende aziatische leeuwen van India.
De keuze: òf zonder Ranger de weg tien kilometer vervolgen tot de eindbestemming of 25 km omrijden. Nou zag ik in mijn jeugd de enige aziatische leeuw in Nederland (woont in Diergaarde Blijdorp) en die ligt altijd te slapen dus...no guts, no glory, omrijden is voor watjes en dat soort stoere taal.

Denk niet in open vlaktes en Savannes en zo: dit was een glooiiend, licht met teakbomen begroeid landschap met veel open plekken, waterpoelen en af en toe een stukje zacht stromende rivier. Overal grote, tot geelgoud verdorde teakbladeren.
De perfecte schutomgeving voor leeuwen, maar ook voor twee dito gekleurde antilopen die we pas spotten toen ze binnen vier meter van de auto waren. Twintig apen later kwamen we veilig aan de andere kant van het Wild Forest. De tuin van ons hotel lag direct naast het hek daarvan. De waarschuwing dat gebied nóóit zonder begeleider te betreden hoorden we -schijnheilig knikkend- aan.

De volgende ochtend vroeg met Ranger in een electrische jeep het Forest in. De Ranger besloot meteen voor de kans op leeuwenzicht te gaan. Dat liep uit op veel in het struikgewas turen en weinig zien. De vele apen, bambi’s, antilopen en pauwen werden afgewisseld met maffe indiase toeristen die bij een rivierbedding uit de auto stapten en selfies gingen maken bij het bord ‘Pas op! Alligators!’
Maar toen: links van de weg, een meter of vijftien het struikgewas in, stond een enorme vrouwtjesleeuw hartstochtelijk aan een ex-antilope te kluiven. Niks voor de vorm en het publiek een beetje op een botje bijten, nee, vól de snijtanden erin en losscheuren die hap! Heel bijzonder om dat te zien.
A maakte natuurlijk foto’s, maar wegens snoerloos geen mogelijkheid deze naar de iPad en dit blog over te pompen..

Als toerist kun je nog zo je best doen: flaters en flatertjes blijven in vreemde landen op de loer liggen om geslagen te worden. Bij A viel het nog mee: zij las achterop de lijnbussen ‘Free toll no 22336759876’ (de cijfers stonden een regel lager, A) en vroeg de stoïcijnse reagerende Kamal waarom ‘ze hier tegen gratis tolwegen waren’. Ik kreeg de hoofdprijs (terwijl ik de publieksprijs al te pakken had wegens het wel zonder schoenen maar niet zonder sokken een tempel betreden) tijdens de afdaling van de 4000 traptreden-tempelberg. Dat is eigenlijk een heilige pelgrimstocht voor de Jain-Hindoes. Om de 500 treden is een beschut uitrust- en hijgplekje met een grote pot water en metalen bekers. Veel witgeklede blootvoets klimmende en dalende pelgrims. En een Jain-van-dienst. Ik had het bij de afdaling vreselijk warm en slingerde wegens vochtgebrek. Maar ja, ongefilterd water drinken is in India niet echt slim. Indachtig de beelden van de Rotterdam Marathon besloot ik zo’n beker water te pakken en deze ter verkoeling over mijn hoofd uit te gieten.
Ontstelde kreten van omstanders en verbijsterde blik van de Jain-van-dienst waren mijn deel. Later bij Kamal te biecht: dat ik het water over mijn hoofd goot was niet zo erg, maar wel dat ik dat veel te dichtbij de waterpot deed, waardoor de druppels van mijn bezwete en profane hoofd in de -voor gelovigen bij de heilige pelgrimsklim behorende- watervoorraad vielen.
Gelukkig waren het lieve Hindoes, die ‘vergeven’ hoog in hun prioriteitenlijst hebben staan.

Ook onvergetelijk maar dan als ervaring met de bureaucratie: Gujarat is een ‘dry state’. Dus strikt verboden alcohol te gebruiken of te bezitten. Daar houden ze zich hier strikt aan (misschien omdat de Mahatma Ghandi in Gujarat geboren is en nooit alcohol dronk?) Redding nabij: het hotel in Sasan Gir had zowaar een full license, dus ik bestel een koud biertje na onze leeuwensafari. Maar dàt kon zomaar niet. Ik moest naar de inhouse staatsliquorshop, daar bier kopen en dat mocht ik nergens anders dan in onze eigen kamer opdrinken.
De slijterambtenaar weigerde mijn bestelde vier flesjes bier te leveren, want ik had geen state-permit. Wel was hij bereid om zo’n gratis permit aan te maken.
Die verstrekte hij pas 37 minuten later, na extra kopieën van paspoort, visum, verklaring van de receptie dat ik resident was, verificatie dat we Sasan Gir vanaf Mumbai binnenkwamen middels mijn inmiddels al drie dagen geleden gebruikte vliegticket, verificatie van mijn telefoonnummer en emailadres door daadwerkelijk te mailen van zijn computer naar mijn mailbox, ondertekening van àlle kopieën (ja, ik moest met mijn originele paspoort in de hand een kopie daarvan ondertekenen om daarmee te verklaren dat de bewuste kopie ècht een kopie van míjn paspoort was) en handmatige inschrijving van mijn bestelling (vier flesjes bier), controle daarvan in het Groot Ambtenaren Alcohol Verkoop Boek waaruit bleek dat vier flesjes bier leveren niet mogelijk was omdat het wettelijk minimum op vijf flesjes lag (ok, dan koop ik er vijf, ook goed), afrekenen en een handmatig geschreven bonnetje had ik mijn bier (èn een enorme rij (inmiddels bloed-) dorstige wachtenden achter me).

Onderweg naar volgende doel Gondal, vier uur rijden door zeer welvarend en divers landbouwgebied. We zien en ruiken mosterdplanten, veel ‘rijpe’ katoen, suikerriet, koriander, tarwe, mango’s, linzen, castor en knoflook met daar tussenin de prachtige veelkleurige gewaden van de vrouwen.

Tot snel