Slang!

Toen we in Rajkot bij ons hotel ‘Heritage Khirasara Palace’ arriveerden konden we een glimlach niet onderdrukken: ‘heritage’ was dit niet, eerder vreselijk kitch. Denk een fraai gekleurd Efteling Hotel-gebouw, dat dan wel op zo’n mooi fortpaleis uit de vorig jaar bezochte deelstaat Rajasthan léék, maar het zeker niet was. Gelegen op een heuvel een paar honderd meter van de weg, omgeven door verder niksig landschap. Pompeus. Hooguit 10 jaar oud.
Op de gazonbegroeide immense binnenplaats zien we zitjes met schommelstoelen, twee enorme en lawaaiige kalkoenen, een huwelijksplein waar grootschalige bruiloften konden worden gevierd èn een angstig paniekerig rond een bosschage heen en weer springend groepje stafmedewerkers, uitgerust met stangen en stokken.
Het leek verstandig onze opgeborrelde nieuwsgierigheid pas bot te vieren nadat we een veilige plek hadden gevonden.
Het steken in een bosje werd onmiddellijk gevolgd door een ferme sprong achterwaarts, richting de manager, die de gedachte ‘ik sta volledig achter jullie moedig optreden’ zichtbaar gestalte gaf.
Ik mompelde: daar zit vast een slang. Heb ik weer, waar ik mijn schreden ook richt, de slang is er ook. De wetenschap dat jaarlijks meer dan 50.000 Indiërs door slangenbeten overlijden deed mij besluiten niet direct mijn ondeskundige maar kosteloze hulp aan te bieden.
De inmiddels gestresste slang van nog onbekende lengte en omvang verdween in een kunstmatig aangelegde rotspartij; veel gepor later gleed hij er weer uit.
De stoerste stanghouder had er nu genoeg van, gebaarde zijn medestangers en manager achteruit te gaan èn daar te blijven en sloeg de donkere en middellange slang (dat zijn vast de gevaarlijkste) bekwaam aan de haak. Voorzichtig bewogen cipier en gevangene door de kitcherige hotelpoort waar deze in het niksige buitengebied werd vrijgelaten.
Geheel gerustgesteld (not, want waar één slang ligt leven er meer) betrokken wij onze gelijkvloerse kamer, jaloerse blikken op de tweede woonlaag werpend.

Ook weer eens leuk: nadat we dus vorig jaar veel prachtig onderhouden forten bezochten stopten we nu halverwege de etappe bij het oude (1593!) Fort van Junagarh. Ik voelde me er direct mee verbonden: op de grens van ‘dit was ooit indrukwekkend’ en ‘over twintig jaar is het vervallen’. Verroeste ankers, door gaten en spleten groeiende struiken, afbrokkelend graniet; op veel plekken werd de fortwal gebruikt als stevige achtergevel (en daarin gehakte gaten als bergruimte) van armoedige hutjes. De wal zag er kwetsbaar uit na eeuwenlange erosie door de moessons en de hitte, naast veel hak- en breekwerk door de bewoners. Berlijn 1989 was er niets bij, maar dan wel: verval in schoonheid.

Van verleden naar toekomst: de jeugd. In de door europese toeristen nauwelijks bereisde deelstaat Gujarat zijn wij met ons lelieblanke geweten maar vooral uiterlijk een bezienswaardigheid. Veel donkere indische ogen kijken naar ons alsof we van Mars komen, maar het blijft bij kijken. Schoolklassen vol donkere dreumesen daarentegen komen ‘hello’ joelend om ons heen en willen een groepsfoto, gevolgd door een eindeloze serie selfies. En pas daarna durven de leraren het ook te vragen. Ik vind het maar wat leuk.

Zoals gezegd: Gujarat is nog nauwelijks ontdekt door touroperators, reisagenten en toeristen. Vrijwel alle bezienswaardigheden zijn nog gratis te bezoeken, maar daar tegenover staat dat er weinig goede hotels en restaurants zijn, dat vrijwel niemand engels spreekt en dat engelse aanduidingen schaars zijn.
Maar als je er dan een restaurant hebt gevonden is het eten fantastisch, vrijwel altijd vegetarisch en spótgoedkoop. We betalen meestal zo’n 400 Indiase rupees (ongeveer € 5,50) per volledige maaltijd voor twee personen. Wel exclusief wijn of bier, want die zijn hier niet te koop. Vandaag kocht ik ter vergelijking een zakje ook in NL verkrijgbare doritochips voor 10 rupees, reken maar uit.

Op reis naar de kust aan de Arabische Zee.
We rijden urenlang door een plat en daardoor saai landschap. Het enige wat we zien zijn enorme energiecentrales, fabrieken (tientallen), zoutbekkens (honderden), achterkanten van vrachtwagens (ook honderden) en hobbels in de slechte wegen (duizenden). Zoiets als Botlek en Pernis in één, en dan ter grootte van Gelderland. India kan ook heel lelijk zijn.

Maar....de Maharadja en zijn kustpaleis in Mandvi wachten op ons!