Maharadja’s (2)

Verderop bekeken we het paleis van de ex-Maharadja van Gondal, vol eerbied voor diens enorme wijsheid en uitmuntende leiderschap rondgeleid door een nogal kritiekloze gids.
Hij wees o.a. op het feit dat de Maharadja een dictionary van de lokale Gujaraanse taal in 7 bijbeldikke boeken had vastgelegd. Het zou in de universiteitsbibliotheek van Oxford te raadplegen zijn.
We konden ons niet aan de indruk onttrekken dat het auteurschap aan de Maharadja toekennen misschien iets té veel eer was. En dat wisten we eigenlijk zeker, toen we de rest van de koninklijke verzamelingen hadden gezien. Honderden theepotten, zowel Wedgewood- als reclame-, wrakke dinky toys, belabberd in elkaar geflanste modelvliegtuigjes, poppen in buitenlandse klederdrachten (ongetwijfeld cadeaux van bezoekende hotemetoten) en poppenhuizen met zo’n ratjetoe aan interieur dat wij er diep van moesten zuchten. Dieptepunt was zo’n keramieken KLM-huisje in een piepklein conferentiezaal(tje) waar de Maharadja zijn bestuurlijke onderdanen ter consultatie ontving.
De kinderlijkheid van dit alles verried nou niet bepaald een hoog wetenschappelijk denkniveau. En voor die dictionary zal hij vast wel de middelen hebben verschaft, maar dat hij ook het intellectueel eigendom zou mogen claimen leek onwaarschijnlijk.

Dit voorbeeld stond niet op zich, hoorden we van enkele Maharadja-nazaten: leden van de Royal Families hielden zich onnuttig bezig met de jacht, het instandhouden van hun weinige macht, het smijten met geld en het vriendjes blijven met met de britse koloniale bestuurders, in wier handen zij overigens als was waren.

Het andere type ex-heerser accepteerde de nieuwe situatie meer zoals de Indiër: ga er praktisch mee om en doe er je voordeel mee! Zij onderhandelden goede financiële regelingen uit en/of behielden hun grond, paleizen en de opbrengsten daarvan. Niet zelden wisten zij zich een positie te verwerven in de tophotels voor de britse bestuurders en hun bezoekers vanuit de UK. Wat was er nou mooier dan logeren in een afgesplitst deel van een koninklijk paleis met ontvangst en diner met leden van de Royal Family? En met hun butlers die al jaren bij het meubilair behoorden en jachtopzieners die je meenamen naar de uitgestrekte bossen en velden om je een klein- en groot wildsafari voor te schotelen?

Ook wij logeerden in dat soort hotels, maar dan vijftig/zestig jaar later. Vaak met groepen britse gasten (die zich òf ietwat beschaamd betoonden over het britse koloniale gedrag, òf zich juist een beetje gedroegen alsof het britse koloniale bewind nog voluit bestond). De kleinzonen van de Maharadja’s van toen tonen zich voortreffelijke gastheren: vlekkeloos aristocratisch engels sprekend, prachtige traditionele kleding, erudiet, geïnteresserd in hun gasten en altijd bereid vragen ‘over vroegâh’ te beantwoorden.
In Mandvi, aan de kust van Gujarat, logeerden we bij het vroegere ‘buitenpaleis’. Na het inchecken bij een wat oudere man aan de receptie liepen we over 800 meter ‘eigen weg’ naar de afgeschermde en alleen met een permit betreedbare ‘eigen Royal Beach’ met vijfhonderd strekkende meters ‘eigen branding’. Het leek ons wel wat juist daar een duik te nemen in de golf van Kutch, onderdeel van de Arabische Zee.
Het bijbehorende paleis in donker zandsteen, de inrichting en het tuinontwerp hadden stilgestaan in de tijd. Alles was nog hetzelfde als 70, 80 jaar geleden. Veel britse accenten, veel meubilaire meuk, maar vooral veel foto’s uit de tijd dat de Maharadja van Kutch er nog belangrijke gasten ontving. Het geheel gaf een schitterend tijdbeeld, hoe lelijk het paleis van buiten ook was.
Wat ons opviel was dat die ene man op de foto’s wel erg leek op de man bij de receptie. We wilden net vertrekken toen een enthousiaste oude man ons min of meer dwong nogmaals het paleis rond te gaan, nu alle foto’s en beroemdheden eerbiedig en lovend becommentariërend. Jawel, hij woonde en werkte al 33 jaar op het paleis, en jawel, die man op de foto’s was inderdaad de kleinzoon van de destijdse Maharadja en jawel, tegenwoordig runde hij het hotel met een van zijn zoons en dus hadden we hèm dus de indiase beleefdheidsgroet gebracht bij het inchecken. Later complimenteerden we hem nog met het heerlijke strand en bedankten we hem voor het eervolle gebruik ervan.
Hij antwoordde luchtigjes dat de campings in de buurt nooit zo’n private beach-privilege bij de britten hadden kunnen bedingen en daarom -jaloers- ‘fake’ slechte reviews bij Tripadvisor indienen.

Een dag larer bezichtigden we ook het werkpaleis van diezelfde Maharadja van Kutch in Bhuj. Weer jachttrofeeën en foto’s, maar nu van de laatste Viceroy Lord Mountbatten met alle Maharadja’s en veel, heel veel Ferrari-foto’s met de Maharadja aan het stuur en -gek hoor- steeds andere bloedmooie dames aan zijn zij.
De Kutch Safari Lodge met weergaloos uitzicht (zie foto) werd gerund door een andere nazaat van de Royal Family van Kutch die ons veel over de tijd van de terugtredende Maharadja’s vertelde en hoe hun zoons en dochters daarmee omgingen.
Hij leverde met name over dat onderwerp veel input.

We zijn nu in Ahmedabad, de laatste stop in de staat Gujarat. Hierna vliegen we naar het Noorden, op huisbezoek bij onze gids/chauffeur die ons thuis voor het gezinsdiner wil ontvangen en daarna ook aan zijn 94-jarige moeder wil voorstellen.
Daarna wordt het spannend, want vanwege 1 (één!) Corona-besmetting mogen we Bhutan niet in. Ze gooiden de grens voor twee weken dicht, Ze denken daar al eeuwenlang in isolationistische oplossingen, dus het verbaast ons niet. Maar het is wel erg jammer. En een teleurstelling, dat ik nu niet naar Tigers Nest bij Paro (zie Google voor foto) mag klauteren.
Wat we nu de laatste week zullen gaan doen is nog onzeker, in ieder geval komen we niet eerder terug naar Nederland, want het is hier veel te mooi weer: onveranderd kurkdroog,
33 graden. Bij zo’n temperatuur zijn virussen kansloos, denken we (heel India met 1500 miljoen inwoners heeft nu 39 besmettingen, meldt ‘The Times of India’).

Later!