Mijn vader was historicus. Hij werd uiteindelijk archeoloog en werkte jarenlang in het Midden Oosten. Op mijn geboortedag in maart 1951 borstelde hij potscherven in Syrië en omgeving.
Later werd hij adviseur voor het nederlandse bedrijfsleven, dat overwoog handelsbetrekkingen aan te knopen met het Midden Oosten. Mijn vader kende immers na zoveel jaren ter plaatse gewerkt te hebben de cultuur van de Arabieren goed (ik leerde al snel van hem: ga nóóit met je benen over elkaar zitten waardoor je de zool van je schoen aan je gezelschap toont: dat is het grofste wat je kunt doen!) en wat is belangrijker in zaken doen dan het begrijpen van je handelspartner?

Hij had een zéér uitgesproken mening over de Palestijnen en de staat Israël en bracht die met veel plezier -waar hij maar kon- ter sprake. Hij hield wel van een robbertje discussiëren....laten we maar zeggen dat hij het niet bepaald eens was met de in die jaren zeer sterke pro-Israël stemming in Nederland. En dat stak hij nergens onder het aanwezige meubilair.

Ik weet het, een lange inleiding. Het bruggetje naar het 'waarom': morgen gaan we naar Israël, op bezoek bij zoon Wander. Hij is als officier van de Koninklijke Marine voor een jaar gedetacheerd bij de Verenigde Naties. Zijn taak is toezicht houden op de naleving van een set verdragen tussen Israël en Syrië aangaande de Golan Height. Dat is voorwaar een uitdaging gebleken....

Natuurlijk ga ik vooral om mijn zoon (en zijn israëlische vriendin!) weer te zien. Daar verheug ik me geweldig op.
Maar ook wil ik gaan proberen ietsiepietsie meer, en dus beter, te begrijpen waarom het daar al meer dan mijn leven lang een brandhaard is.

We gaan maar een weekje, hoor.....dus of ik zelfs maar dat ietsiepietsie zal bereiken is twijfelachtig.
Maar in ieder geval vóel ik de mening van mijn vader met me meeizen!

Recente Reisverslagen:

25 Maart 2015

22 Maart 2015

20 Maart 2015