Turkish Delight
Door: Joost
Blijf op de hoogte en volg Joost
02 April 2012 | Turkije, Fethiye
De start was zuur. De allerlastigste turkse douanier die we konden krijgen wilde dat wij eerst een visum kochten. Daar had-ie gelijk in, zei de site van BuZa, maar dan wel voor tien- en niet voor de zonder bonnetje geïncasseerde vijftien euro.
Daarna kreeg hij er pas ècht zin in. Slecht geslapen of Galatasaray had verloren of zijn vrouw had hoofdpijn of hij had net een promotie gemist.
In ieder geval wilde hij alle documenten hebben. Maar dan ook alle.
Na vijf minuten bladeren en moeilijk kijken had hij iets kunnen vinden: het kentekenbewijs van Peu stond ten name van Alfabeth Lease, mijn rijbewijs ten name van mij en er was géén gezegelde dan wel gestempelde en in het westturks opgestelde verklaring waarin Alfabeth Lease mij deze auto toevertrouwde. Petmans maakte derhalve geen aanstalten ook maar ìets goed te keuren, dan wel mij de papieren terug te geven. Zijn houding was en bleef 'neen'.
Beelden van langdurige vochtige en donkere kerkers met daarbij passende subtiele martelingen kwamen bij mij naar boven...en daar kunnen ze hier wat van, zie de Hamam-cultuur.
Omdat mijn Turks niet meer is wat het ooit was kwamen we geen meter verder. Letterlijk en figuurlijk.
Ik ben geen geduldig mens. Zal ik nooit worden ook. Maar nood breekt alles, dus bleef ik lachen, vriendelijk kijken, open handen tonen en verwijzen naar de zo onschuldig mogelijk kijkende A in auto. Dat hielp uiteindelijk en we waren in Turkije.
Dat was dan ook de enige slechte turkse ervaring tot nu toe. De mensen lachen hier. Topvolk. Je krijgt hier net zo veel handen of klappen op schouders als tijdens een gemiddelde adviseursbijeenkomst bij NN.
Aanzienlijk minder lollig in dit Moslimland is de oproep tot gebed, want de eerste galmt om 05.00 uur door de luidsprekers van de minaretten. Nergens meer een live-Imam te zien of te horen. Ik gniffel bij het idee dat deze om 04.59 uur zijn wekker zet, het galmknopje omdraait, zichzelf ook, en lekker nog wat uurtjes doortukt. In de straten van de plaatsjes waar we tot nu toe verbleven is overigens na de oproep geen enkele verhoogde activiteit hoor- of zichtbaar. Iederéén draait zich nog es om volgens mij.
In mijn blog over Bari kapittelde ik de ongedisciplineerde bezoekers van de Mis aldaar. Maar hier kunnen ze er dus ook wat van. Zo wordt de verplichte lichaamsreiniging vóór het betreden van de moskee dikwijls niet meer dan het waterkraantje opendraaien, gewoon doorgaan met bijbeppen met de buurman en kraantje weer dichtdoen, zonder ook maar een druppel geraakt te hebben. Mensen blijven mensen, denk ik dan.
We waren in Canakkale en Troje, in Bergama en Efesus, in Selcuk en in (nu) in Fethiye, welk stadje vòl zit met overwinterende bleke Engelsen.
We zagen de megagrote schepen in de Dardanellen, de landingsplaatsen van de Geallieerden in WO I, de overvolle marktjes in de stadjes, de superkleine winkeltjes met honderden soorten kruiden en kruiken, de ezeltjes op de weilandjes, de takkenbossen dragende vrouwen van zestig plus en overal het stof, dwarrelend in de wind. We aten ons klem aan lams- en schapenvlees en aan knoflookyoghurt met komkommer. We voelden de strenge moslimleer in de dorpjes onderweg. Veel donkere mannen op straat en de weinige vrouwen zijn traditioneel gekleed. A kan onmogelijk in haar eentje gaan wandelen, zeker niet met blote armen.
Indrukken te over en bijna te veel. Oudheid, recente geschiedenis en heden. Overweldigende natuur en ontluisterende armoede.
Gelukkig gaf Bankvriend Vincent vdB ons goede reistips mee. Waaronder en helaas niet goed uit te leggen: Pamukkale. Zoek het zelf maar op in Wikipedia. In ieder geval liepen wij op blote voeten een half uur lang een berg op over afgezet calciumdinges, honderden meters lang. Koud en warm stromend bronwater over de voeten. Bizar, onwerkelijk en memorabel. Zie foto's.
Daarna kreeg hij er pas ècht zin in. Slecht geslapen of Galatasaray had verloren of zijn vrouw had hoofdpijn of hij had net een promotie gemist.
In ieder geval wilde hij alle documenten hebben. Maar dan ook alle.
Na vijf minuten bladeren en moeilijk kijken had hij iets kunnen vinden: het kentekenbewijs van Peu stond ten name van Alfabeth Lease, mijn rijbewijs ten name van mij en er was géén gezegelde dan wel gestempelde en in het westturks opgestelde verklaring waarin Alfabeth Lease mij deze auto toevertrouwde. Petmans maakte derhalve geen aanstalten ook maar ìets goed te keuren, dan wel mij de papieren terug te geven. Zijn houding was en bleef 'neen'.
Beelden van langdurige vochtige en donkere kerkers met daarbij passende subtiele martelingen kwamen bij mij naar boven...en daar kunnen ze hier wat van, zie de Hamam-cultuur.
Omdat mijn Turks niet meer is wat het ooit was kwamen we geen meter verder. Letterlijk en figuurlijk.
Ik ben geen geduldig mens. Zal ik nooit worden ook. Maar nood breekt alles, dus bleef ik lachen, vriendelijk kijken, open handen tonen en verwijzen naar de zo onschuldig mogelijk kijkende A in auto. Dat hielp uiteindelijk en we waren in Turkije.
Dat was dan ook de enige slechte turkse ervaring tot nu toe. De mensen lachen hier. Topvolk. Je krijgt hier net zo veel handen of klappen op schouders als tijdens een gemiddelde adviseursbijeenkomst bij NN.
Aanzienlijk minder lollig in dit Moslimland is de oproep tot gebed, want de eerste galmt om 05.00 uur door de luidsprekers van de minaretten. Nergens meer een live-Imam te zien of te horen. Ik gniffel bij het idee dat deze om 04.59 uur zijn wekker zet, het galmknopje omdraait, zichzelf ook, en lekker nog wat uurtjes doortukt. In de straten van de plaatsjes waar we tot nu toe verbleven is overigens na de oproep geen enkele verhoogde activiteit hoor- of zichtbaar. Iederéén draait zich nog es om volgens mij.
In mijn blog over Bari kapittelde ik de ongedisciplineerde bezoekers van de Mis aldaar. Maar hier kunnen ze er dus ook wat van. Zo wordt de verplichte lichaamsreiniging vóór het betreden van de moskee dikwijls niet meer dan het waterkraantje opendraaien, gewoon doorgaan met bijbeppen met de buurman en kraantje weer dichtdoen, zonder ook maar een druppel geraakt te hebben. Mensen blijven mensen, denk ik dan.
We waren in Canakkale en Troje, in Bergama en Efesus, in Selcuk en in (nu) in Fethiye, welk stadje vòl zit met overwinterende bleke Engelsen.
We zagen de megagrote schepen in de Dardanellen, de landingsplaatsen van de Geallieerden in WO I, de overvolle marktjes in de stadjes, de superkleine winkeltjes met honderden soorten kruiden en kruiken, de ezeltjes op de weilandjes, de takkenbossen dragende vrouwen van zestig plus en overal het stof, dwarrelend in de wind. We aten ons klem aan lams- en schapenvlees en aan knoflookyoghurt met komkommer. We voelden de strenge moslimleer in de dorpjes onderweg. Veel donkere mannen op straat en de weinige vrouwen zijn traditioneel gekleed. A kan onmogelijk in haar eentje gaan wandelen, zeker niet met blote armen.
Indrukken te over en bijna te veel. Oudheid, recente geschiedenis en heden. Overweldigende natuur en ontluisterende armoede.
Gelukkig gaf Bankvriend Vincent vdB ons goede reistips mee. Waaronder en helaas niet goed uit te leggen: Pamukkale. Zoek het zelf maar op in Wikipedia. In ieder geval liepen wij op blote voeten een half uur lang een berg op over afgezet calciumdinges, honderden meters lang. Koud en warm stromend bronwater over de voeten. Bizar, onwerkelijk en memorabel. Zie foto's.
-
02 April 2012 - 20:30
Nic Den Dulk:
Het blijven steeds boeiende berichten van twee mensen die onvoorwaardelijk genieten. Heel bijzonder! Groet Nic en Marianne -
02 April 2012 - 21:14
Naomi:
Wow, Pamukkale is aardig opgeknapt in de afgelopen 15 jaar sinds wij er waren.....toen was het nogal wat vergane glorie door alle hotels die het kalkrijke water gebruikten voordat het zich af kon zetten. Blijkbaar hebben alle maatregelen geholpen. Mooi!
Enne: alsnog van harte gefeliciteerd met je verjaardag! Vorige week waren de 'bankvrouwen' weer op een uitje en Xandra herinnerde ons nog aan het memorabele en heuglijke feit. -
03 April 2012 - 07:16
Xandokan:
Tja, vergeet deze bankvrouw je te feliciteren terwijl ik het nog met de anderen er over gehad had, sorry. Maar desalniettemin alsnog van harte gefeliciteerd. Ik ben niet zo van het oosten zoals je wellicht nog weet. Maar deze foto’s zijn zo mooi dat ik daar wellicht toch nog eens anders over ga denken. Mocht dit zo zijn dan kom ik tips bij je halen. Geniet ervan hoef ik bijna niet te zeggen dat is wel duidelijk. Enne, die Turkse douane, dat had je toch eigenlijk niet willen missen want zo’n ervaring dat maakt het nou net ………. Precies.
-
03 April 2012 - 20:53
Mrs. Language:
Wat heb je een prachtige plaatjes geschoten... Of heeft A dit gedaan? Leuk verhaal weer ;-)
-
08 April 2012 - 11:21
Ab:
Wat een prachtige verhalen, mooi dat jullie zo genieten met elkaar en van de landen en culturen die jullie aandoen! Veel plezier de laatste dagen van jullie mooie rondtrip. Grtz, Ab
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
