Even Cubaan onder de Cubanen
Door: Joost
Blijf op de hoogte en volg Joost
18 December 2015 | Cuba, Guantánamo
Het is me gelukt. Eindelijk. Even geen andere toeristen zien, maar locals.
Ieder zichzelf respecterende gemeente heeft een Casa de la Musica (toeristisch, dansen, drinken), een Casa de la Cultura (een soort 'open podium'-plek waar kinderen dansles krijgen, muziek leren maken of waar talent kan worden ontdekt op het gebied van kunst, schilderen etc).
En een Casa de la Trova, waar traditionele (meestal gitaar-) muziek wordt gespeeld. Deze casas waren de ooit gedoogde verzamelplekken voor de (wijlen) Armands van de cubaanse wereld. Plaatsen van protest tegen de revolutie, niet met geweld, maar door middel van protestliederen, voordrachten etc. Nu zijn ze niet meer weg te denken uit het cubaanse leven. Ze zijn niet toeristisch, integendeel. Hier gaat het om de inhoud, niet om de vorm. Geen 'Guantanamera', 'besa me mucho', drank en salsa, maar echte cubaanse muziek.
Ik liep zo'n Casa de la Trova binnen, omdat er een groep aan het inspelen was. Denk: kleine gymzaal met oud linoleum op de grond, verroeste tl-armaturen, ongezellig, oostblok. Maar: met alleen maar Cubanen er in!
Al snel kwam een dame naar me doe, die haar laatste oortje al járen geleden versnoept had: geen glimlachje kon er af. Ik moest 3 (CUC, dacht ik) betalen, een alleszins redelijke toegangsprijs. Eén CUC = 1 euro. Na enig tolkwerk van een lief jong meisje bleek dat het hier om lokale pesos ging, het geld van het volk. Nou, die had ik dus niet, want toeristen betalen alles in CUC's; je kunt als toerist vrijwel niets met pesos. De lieverd vroeg me één CUC, mompelde iets van 'cambiar (= wisselen)', verdween in de drukte van de straat en kwam met 24 pesos municipales terug, de officiële tegenkoers. Zo'n stapel van bijna vergane biljetten, die hetzelfde ruiken als het geld in je veel gebruikte monopoly-spel uit je jeugd. Ze legde uit dat ik voor 10 pesos municipales een biertje kon kopen bij de bar. Even rekenen: voor een lokaal biertje (Crystal) betaal ik als toerist 2,50 CUC (= 2,5 x 24 = 60 pesos municipales) in de toeristenrestaurants, maar als ik me financieel vermom als local betaal ik éénzesde van dat bedrag....
Nou daar zat ik dan: helemaal gelukkig mee te trommelen op de tafel, waarop mijn leukste en goedkoopste biertje ooit stond. Ik voelde me even Cubaan onder de Cubanen...en dat voelde best lekker!
Ook nog twee historische plekken bezocht: eerst het rond 1550 gebouwde fort dat het destijds spaanse Santiago de Cuba moest beschermen tegen aan- en invallen van boekaniers, zeerovers en ander vrijbuitertuig. De spaanse bobo ter plekke heette Velasquez en die deed goede zaken met nabijgelegen landen door suiker te ruilen voor goud, dat hij vervolgens naar Spanje verscheepte. Een van die transporten werd bij het uitvaren veroverd door, jawel, onze eigen Piet Hein. Hij kreeg hiervoor weliswaar geen eervolle, maar wel een vermelding op de lijst van incidenten die tot de bouw van het fort leidden.
En tussen Santiago de Cuba en het ronden van de oostelijke punt van het eiland ligt....Guantanamo Base bij de baai met dezelfde naam. Hermetisch afgesloten natuurlijk, maar vanaf een heuvel op grote afstand op met verrekijkers kon je nèt de landingsbaan onderscheiden.
Nooit geweten dat deze inmiddels beruchte plek op cubaans grondgebied lag. Gek ook, trouwens. Omdat het USA-embargo sinds 1959 tot voor kort meedogenloos was. In 1902, toen Cuba een republiek werd (met USA-marionet-achtige presidenten), werd onder druk van de USA in de cubaanse grondwet opgenomen dat de USA a) deze baai eeuwigdurend mochten huren voor de tegenwaarde van $ 3.000 per jaar (Fidel weigerde deze fooi ieder jaar weer, omdat het aanvaarden ervan legitimering van deze constitutionele weeffout zou betekenen) en b) dat de USA het recht hadden en hielden om het nieuwe Cuba economisch en militair gevraagd en ongevraagd 'te hulp te komen indien omstandigheden daar aanleiding toe zouden geven'. Ben je mooi klaar mee, zeker als de Amerikanen zelf mogen beslissen òf de situatie aanleiding geeft voor deze 'hulp'.
Vandaag chocola zien maken. Van -zoals ze het hier noemen- de cocoa-plant via fermentatie tot de verrukkelijkste chocolade die we ooit aten. En dronken, want we kregen in tropische temperaturen een kopje warme, fantastisch smakende chocolademelk!
Morgenvroeg vertrek vanuit Baracoa naar Holguin, vlucht naar Havana, nog een paar dagen genieten van Havana en woensdagmiddag terug naar huis. Slotblog volgt vanuit Havana.
Hasta luego!
Ieder zichzelf respecterende gemeente heeft een Casa de la Musica (toeristisch, dansen, drinken), een Casa de la Cultura (een soort 'open podium'-plek waar kinderen dansles krijgen, muziek leren maken of waar talent kan worden ontdekt op het gebied van kunst, schilderen etc).
En een Casa de la Trova, waar traditionele (meestal gitaar-) muziek wordt gespeeld. Deze casas waren de ooit gedoogde verzamelplekken voor de (wijlen) Armands van de cubaanse wereld. Plaatsen van protest tegen de revolutie, niet met geweld, maar door middel van protestliederen, voordrachten etc. Nu zijn ze niet meer weg te denken uit het cubaanse leven. Ze zijn niet toeristisch, integendeel. Hier gaat het om de inhoud, niet om de vorm. Geen 'Guantanamera', 'besa me mucho', drank en salsa, maar echte cubaanse muziek.
Ik liep zo'n Casa de la Trova binnen, omdat er een groep aan het inspelen was. Denk: kleine gymzaal met oud linoleum op de grond, verroeste tl-armaturen, ongezellig, oostblok. Maar: met alleen maar Cubanen er in!
Al snel kwam een dame naar me doe, die haar laatste oortje al járen geleden versnoept had: geen glimlachje kon er af. Ik moest 3 (CUC, dacht ik) betalen, een alleszins redelijke toegangsprijs. Eén CUC = 1 euro. Na enig tolkwerk van een lief jong meisje bleek dat het hier om lokale pesos ging, het geld van het volk. Nou, die had ik dus niet, want toeristen betalen alles in CUC's; je kunt als toerist vrijwel niets met pesos. De lieverd vroeg me één CUC, mompelde iets van 'cambiar (= wisselen)', verdween in de drukte van de straat en kwam met 24 pesos municipales terug, de officiële tegenkoers. Zo'n stapel van bijna vergane biljetten, die hetzelfde ruiken als het geld in je veel gebruikte monopoly-spel uit je jeugd. Ze legde uit dat ik voor 10 pesos municipales een biertje kon kopen bij de bar. Even rekenen: voor een lokaal biertje (Crystal) betaal ik als toerist 2,50 CUC (= 2,5 x 24 = 60 pesos municipales) in de toeristenrestaurants, maar als ik me financieel vermom als local betaal ik éénzesde van dat bedrag....
Nou daar zat ik dan: helemaal gelukkig mee te trommelen op de tafel, waarop mijn leukste en goedkoopste biertje ooit stond. Ik voelde me even Cubaan onder de Cubanen...en dat voelde best lekker!
Ook nog twee historische plekken bezocht: eerst het rond 1550 gebouwde fort dat het destijds spaanse Santiago de Cuba moest beschermen tegen aan- en invallen van boekaniers, zeerovers en ander vrijbuitertuig. De spaanse bobo ter plekke heette Velasquez en die deed goede zaken met nabijgelegen landen door suiker te ruilen voor goud, dat hij vervolgens naar Spanje verscheepte. Een van die transporten werd bij het uitvaren veroverd door, jawel, onze eigen Piet Hein. Hij kreeg hiervoor weliswaar geen eervolle, maar wel een vermelding op de lijst van incidenten die tot de bouw van het fort leidden.
En tussen Santiago de Cuba en het ronden van de oostelijke punt van het eiland ligt....Guantanamo Base bij de baai met dezelfde naam. Hermetisch afgesloten natuurlijk, maar vanaf een heuvel op grote afstand op met verrekijkers kon je nèt de landingsbaan onderscheiden.
Nooit geweten dat deze inmiddels beruchte plek op cubaans grondgebied lag. Gek ook, trouwens. Omdat het USA-embargo sinds 1959 tot voor kort meedogenloos was. In 1902, toen Cuba een republiek werd (met USA-marionet-achtige presidenten), werd onder druk van de USA in de cubaanse grondwet opgenomen dat de USA a) deze baai eeuwigdurend mochten huren voor de tegenwaarde van $ 3.000 per jaar (Fidel weigerde deze fooi ieder jaar weer, omdat het aanvaarden ervan legitimering van deze constitutionele weeffout zou betekenen) en b) dat de USA het recht hadden en hielden om het nieuwe Cuba economisch en militair gevraagd en ongevraagd 'te hulp te komen indien omstandigheden daar aanleiding toe zouden geven'. Ben je mooi klaar mee, zeker als de Amerikanen zelf mogen beslissen òf de situatie aanleiding geeft voor deze 'hulp'.
Vandaag chocola zien maken. Van -zoals ze het hier noemen- de cocoa-plant via fermentatie tot de verrukkelijkste chocolade die we ooit aten. En dronken, want we kregen in tropische temperaturen een kopje warme, fantastisch smakende chocolademelk!
Morgenvroeg vertrek vanuit Baracoa naar Holguin, vlucht naar Havana, nog een paar dagen genieten van Havana en woensdagmiddag terug naar huis. Slotblog volgt vanuit Havana.
Hasta luego!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
