Cuba-info

Cuba ligt vlak onder Florida. Het is een smal (max 90 km, min 30 km) eiland, dat zich over 1250 km van west naar oost uitstrekt. We rijden er tegen de klok in overheen, dus vanuit Havana (noordwest) eerst nog wat meer naar het westen, daarna naar het zuiden en via Varkensbaai, Cienfegos, Santa Clara, Trinidad en Camaguey naar het zuidoostelijke Santiago de Cuba, in de 'terra calienta' (heet land). Nou, dat klopt: de cubaanse mussen vallen van de daken (> 35 graden, hoge luchtvochtigheid). We zijn over de helft. Hierna ronden we de oostpunt (via Guantanamo Bay!), hangen nog een dag lekker aan een baai met een mooie wandeling erbij en vliegen dan met een lokale vlucht vanaf Holguin, van oost naar west weer terug naar Havana. Wat vinden/weten we inmiddels van Cuba? Tijd voor een tussenstand.

Landschap: groen, groen, groen. Een paar (ook groene) bergketens. Mooi, maar soms wat eentonig: kilometers suikerriet, honderden meters bananenplantages. Suffige, maar vooral stoffige dorpjes en stadjes. Onwijs veel paarden, best veel koeien.

Wat komt er van dat land op het bord? Héérlijk: het fruit. Het is er in overvloed en het is onvergelijkbaar lekker. Bananen smaken hier naar banaan, ananas naar ananas. Ook heerlijk: de koffie! Er is hier prima lokaal bier, een beetje chileense wijn, en ontzèttend veel rum. Een lokaal biertje kost hier CUC 2,50, een glas wijn CUC 3,00 en een cocktail ook CUC 3,00). De CUC is min of meer gekoppeld aan de US $, die koers loopt dicht tegen de euro aan, dus doen wij maar alsof één CUC = één € is.
De rest van het eten en drinken is niet bijzonder tot matig tot beroerd slecht (brood), maar nauwelijks goedkoper dan in Nederland. Hoe arm Cuba ook is, veel goedkoper dan Nederland is het zeker niet. Zeker niet in vergelijking tot de kwaliteit.

Wat leerden we over de natuur/landbouw? Nou, we weten inmiddels alles over tabak (van plant tot sigaar en alles daartussenin), suikerriet (van oogst tot verwerking) en koffie (van struik tot boon). We bezochten plantages en lieten ons uitgebreid voorlichten.En de cacaoplantage komt er nog aan!

Wegen: er rijden niet veel auto's of vrachtauto's. Maar de (vrijwel overal tweebaans-) weg is ook dikwijls de énige weg tussen A en B, dus fietstaxi's, dieselwalmende halfvergane vrachtauto's, bussen in allerlei verschijningen, fietsers, paardrijders, wandelaars, bromfietstaxi's, motorrijders en koeien maken er allemaal -en tegelijkertijd- gebruik van. Het wegdek is afgrijselijk slecht. Door al deze belemmeringen is een hoger gemiddelde dan 60 km/uur nauwelijks haalbaar. Maar je kijkt je ogen uit, iedere kilometer weer.

De munteenheid? Moeilijk te volgen. Er zijn er namelijk twéé. De toeristen hoeven alleen maar in de CUC te denken (= 1 €, zie boven). De Cubaan denkt in de gewone peso (1 CUC = 24 peso). Maar zíj kunnen niet met hun peso's terecht in de CUC-winkels, restaurants, terrassen, internetkaartenwinkels enz (en wíj kunnen weer niets in hùn winkels kopen).
Ze verdienen hun schamele inkomen in hun eigen pesos, en daarmee kunnen ze alleen naar hun eigen pesos-winkels. Daar is het aanbod minimaal, laat stáán de keuze. Als een Cubaan dus iets moois/lekkers/feestelijks wil kopen móet hij CUC's hebben. En wie heeft die in zijn zak? De alom aanwezige toerist, die dan ook overal wordt aangeklampt met de meest bizarre commerciële voorstellen/bedelarijen/afgrijselijk zingende straatmuzikanten/fooiencultuur. Alles, iedereen, maar dan ook echt alles en iedereen verwacht een fooi. In CUC's. Al gauw een procent of vijf tot tien van de prijs. Of een aalmoes. Maar wel in CUC's! Op die manier wordt het leven van een toerist er hier niet goedkoper op....
Heel kort door de bocht: de toeristen betalen de cubaanse vooruitgang. Prima, zolang de toeristenstroom groeit (en dat doet-ie met double digits) maar ik voorzie snel problemen. Het land kan de groei niet aan. Neem bij voorbeeld internet. Een internetkaart kost je twee CUC voor een uur via de enige (staats-) provider, maar het kopen van zon simpele kaart kost je 30 tot 60 minuten wachten in de rij, paspoort laten zien en vier keer je handtekening zetten. Maar o wee als de toeristengroei stagneert.....!

Geld opnemen? Kansloos met een pinpas. Pinnen in winkels bestaat hier ook niet, laat die pas dus gewoon thuis. Een creditcard in een ATM kan, maar die zijn zéér schaars en vaak kapot. En er staat een lange rij. American Express is sowieso kansloos (want van USA). Visa is de beste card om te hebben. Mijn Mastercard deed in geen enkele ATM. Verder hebben we geen enkel hotel of restaurant met onze creditcard kunnen betalen, dus je loopt voortdurend met stapels cash rond. Die moet je in een bankkantoor zien te scoren, creditcard (3 % commissie!), paspoort en heel veel geduld (reken op minimaal een uur) meenemen. Drie chefs moeten méétekenen en na veel wachten en gedoe loop je met een enorme stapel biljetten de deur uit. Zorg voor kleine coupures, want bij het aanbieden van een biljet van tien CUC beginnen de potentiële ontvangers al moeilijk te kijken wegens te weinig wisselgeld. En iedereen moet fooien geven, dus zijn de biljetten van 1, 3 en 5 CUC schaars en zeer gewild.
Dit alles ontlopen door al in Nederland CUC's aan te schaffen? Nope, ze zijn alleen in Cuba verkrijgbaar, dus bij aankomst op het vliegveld van Havana is het een race naar het wisselloket (neem dus veel €'s mee, in coupures van max 50 €, anders betaal je meteen die 3 % commssie).

Toch is het hier veilig? Ja hoor. Volledig. Zelfs 's avonds, hoewel de vroeg invallende duisternis en ontbrekende straatverlichting niet meewerken. De Politie let onopvallend, maar aanwezig, goed op, de bevolking snapt donders goed dat de toeristen hun toekomst zijn. Die worden dus met rust gelaten, ondanks dat de meesten wandelende flappentappers zijn.

En is het leuk? Nou méér dan. Waanzìnnig leuk, interessant en bijzonder. Lees daarover mijn eerdere blogs. Als fototoegift: Raúl (in het rood), Pablo en Pucky, die zijn lieve vriendin RBW laat groeten....