Ciao, Italia

Alle woordgrappen op Bar zijn volgens mij al gemaakt.
Daarom geen woord -en zeker geen kwaad- over deze havenplaats en over de rest van het vriendelijke Montenegro. Wéér een vlaggetje op mijn lijstje erbij. En natuurlijk leuke nieuwe stempels in het paspoort, want daar houden ze wel van, de Montenegrijnse uniformen: paspoorten bekijken en stempels er in zetten. Heerlijk, van die ouderwetse grensposten met drie hokjes achter elkaar, die alle drie je paspoort willen. Eén hokje wil de paspoorten, het tweede ook nog de autopapieren en rijbewijs, het laatste hokje controleerde alleen maar de 1 minuut eerder door zijn collega geplaatste stempels en deed vervolgens de slagboom open. Wereldbaan.
Op 8 maart nog Cosenza afgemaakt: we hadden een ochtendje vrij genomen om een bril te kopen (zie blog Syracuse) en dit vriendelijk ogende provinciestadje nader te verkennen. Overal, maar dan ook overal werden boeketjes Mimosa op straat aangeboden en verkocht. Vrouwendag!, meldde de zeer lieftallige jongedame, die me een nieuwe leeshulp verkocht. Ik wilde natuurlijk meteen weten wanneer het dan mànnendag was. Nou, nooit niet, natuurlijk. Bleek later uit o.a. de NRC, dat deze vrouwendag al meer dan 100 jaar internationale aandacht krijgt. Ik ben de flauwste niet, dus meteen voor A de nieuwste Bulgary gekocht bij gebrek aan autoplek voor Mimosa. Het koffiebekerhoudertje (ooit doorslaggevend voor mijn keuze voor een Peugeot, maar dat terzijde) is namelijk nog steeds bezet door een leeg yoghurtbakje, gevuld met veldbloemetjes uit Sciacca. Zie de ditmaal enige foto, want 'het geheugen is vol' meldt mijn camera. Mimosa zou overigens aanzienlijk goedkoper zijn geweest.
De boot van Bari naar Bar vertrok láát, dus hadden we nog een volle dag de tijd om klussen te doen en afscheid te nemen van Italië. Eerst naar de kapper (gewoon zo'n mannenkapper die maar één coupe op zijn repertoire heeft (het mijne, gelukkig), deze in 20 minuten met zijn ogen dicht op je hoofd tovert en dan niet meer dan € 15 van je wil hebben). Lunch met voor de laatste keer antipasti met inkt- en zwaardvis, voor de laatste keer een prima glas wijn voor een ridicuul lage prijs, voor de laatste keer verse vis uit de nabije zee.
Tijd om erg dankbaar te zijn, dus 's avonds naar de avondmis in de Basiliek van ònze Sint Nicolaas. Jawel, Hij-van-vijf-december ligt in Bari begraven. Bommetje vol, vanwege een weeklang missen in een soort aanloop naar Pasen. Zoals wij het begrepen een beetje à la Advent met Kerstmis. Ter opheldering hiervan een bevriend en toch nog steeds in Brabant wonende Rooms Katholiek gelovige gebeld, maar ook hij kon geen uitsluitsel over deze raadselachtige serie geven.
Geen wóórd van de mis verstaan natuurlijk, maar wel weer de ogen uitgekeken naar het prachtige ceremonieel, ons verbaasd over het Jan Steen-achtige karakter van de discipline der kerkgangers (praten, in- en uitlopen, elkaar uitvoerig begroeten, biechthok in, biechthok uit: dit alles tijdens de mis), verbijsterd maar respectvol een aantal pelgrims aangezien, dat zich zwaar met kruisen bepakt om de haverklap op de kille plavuizen stortte, èn genoten van de prachtige zang van het koor met solisten, van de goed ingezongen Barianen en van het bescheiden maar geraffineerd begeleidende orgelspel, dat in Nederland dikwijls zo dominant aanwezig schijnt te moeten zijn.
Daarna helemaal tot rust gekomen naar onze nachtboot naar Bar, die vrijwel gelijktijdig met de ferry naar Dürres, Albanië zou vertrekken. Heel, heel veel slavisch volk op de been dus en nog veel meer aftandse vrachtauto's. Ons als VIP-hut geboekte nachtverblijf beloofde heel wat anders dan wat we in werkelijkheid kregen. We gaan dus de Balkan in....maar daarover later meer.