Horeca

In Reykjavik barst het van de goede restaurants. In de rest van het land moet je ze met een lantarentje zoeken; het beste wat je kan overkomen is een tot een soort Subway geupgrade snack- en broodjesbar bij een winderig benzinestation in een van die gehuchtjes waar twee doorgaande wegen elkaar kruisen. Het toeristenseizoen -vier maanden- duurt hier te kort om tot een rendabele exploitatie te komen.

Daarom hebben veel hotels een restaurantruimte. Ingericht door zelfs bij IKEA ontslagen stilisten met strikte verbanning van àlle sfeerverhogende elementen. Tafels worden uitsluitend ingezet als ze kunnen wiebelen.
Je kunt er à la carte eten, zegt de hotelier. Lam en zalm in alle varieteiten.
En er is een wijnkaart. Met daarop toppers als overjarige houtgelagerde Chardonnay uit 2008, Mateus rosé uit Portugal en zeer verdachte rode Argentijnen. Dit alles peperduur, ook de plaatselijk overdadig beschikbare lammeren en zalmen.
IJsland devalueerde haar kroon in de crisis, waardoor er nu 160 van die krengen in één euro passen. Ook als je niks bijzonders eet (de lokale zalm en lam, bijvoorbeeld) en drinkt (die Chardonnay uit 2008) ligt er toch al gauw een nota van 25.000 ijslandse kronar naast je bord.

Wat ons zeer bevalt in deze hotels is de spotlust opwekkende mix van groeps- en individuele reizigers. We mogen ons graag fluisterend bezighouden met eetgedrag, kleding, botsing van culturen en rollen van de groepsleden (de groepsleider, de jolige gangmaker, de zwijger en zijn vrouw, de groepsoudste, de zelfverzekerde IJsland-deskundige etc). Een ons inziens onschuldige maar o zo leuke tafelactiviteit.

Vandaag weer veel vulcanische verschijnselen bewonderd. Het blijft boeiend en indrukwekkend wat een uitbarsting al niet tot gevolg heeft. Zie de foto's van de door mij 'beklommen' waterval bij Skogur.
We willen graag wat meer te weten komen over de praktische toepassingen van al die schone kracht uit de aarde.
Zo bezochten we vanmiddag het lokale openluchtzwembadje van Fluthir, dat door een schattig geisertje (eens per vijf minuten een oprispinkje van een metertje) op natuurlijke wijze tot 36 graden wordt verwarmd.
Morgen proberen we het veel grotere werk te bekijken: de enorme krachtcentrales die op aardwarmte en andere vormen van schone energie draaien (en deze zelfs exporteren, naar het schijnt?). Ik herinner me van een bezoek van acht jaar geleden een imponerend stelsel van gigantische buizen door het bergachtige landschap. Lelijk, maar erg bijzonder. Net zoals vulcaanpuin dat is.

En geloof het of niet: het was alwéér een zonnige dag. We lopen ver uit het gemiddelde. En zo hoort het eigenlijk ook, vinden we zelf.