WodkaTatra

Eervolle uitnodiging van mijn zeer dierbare poolse oud-medewerker/collega Aleksandra en haar nederlandse partner E: of A en ik hun kerkelijk huwelijk in Zakopane, Polen komen méébeleven. Vooral het verwachte inkijkje in de poolse cultuur doet mij snel accepteren; het is altijd interessant om te kijken hoe andere culturen invulling geven aan eenzelfde gebeurtenis als een huwelijk (-sfeest), nietwaar?
Voor het eerst in járen dus nette kleren en stropdas mee in de koffer. Natuurlijk ook de wandelschoenen, want Zakopane ligt op de uitlopers van het Tatra-gebergte (onderdeel van de Karpaten), de natuurlijke grens tussen zuid-Polen en noord-Slowakije. En ons hotel ligt op 200 meter van de ingang van het Tatra National Park. Bijna 800m2 prachtige natuur.

De huwelijksmis was in een traditioneel, klein houten kerkje, waar geen plekje onbezet was: de wanden hingen vól met afbeeldingen, crusifixen, houtsnijgewerkte voorstellingen en beelden, de ouderwets harde houten bankjes zàten met 100 man stampvol: naast poolse familie was ook een stevig aantal nederlandse buren, collega's, vrienden en familieleden de laatste kilometers aangevoerd in door boerenpaarden getrokken oude karren, zeg de poolse versie van de huifkar.
Bruid (in witte calèche) en bruidegom (in poolse oldtimer) reden gescheiden van elkaar vooraan de stoet. Langs de route veel publiek op de been vanwege een lang vrij weekend, dus aandacht genoeg.

Het bruidspaar stráálde, de poolse priester niet: die deed zijn voor mij onverstaanbare werk, zonder een glimlach of grapje, zo leek het. Gelukkig was er veel mooie muziek.

Na de pools/nederlandse mis naar de feestlokatie. Niks eerst receptie, een glas champagne, een toost en meteen aanschuiven aan ingedeelde tafels. Prachtige volksmuziek, met zang en poolse snaarinstrumenten.

Tijdens de eerste gangen van het diner stonden tot mijn -en ieders- schrik alleen de flesjes cola light en fanta in rotten van drie opgesteld, geflankeerd door karaffen jus en water. Het kon toch niet waar zijn, dat.....

Pas bij de derde gang kwam de wodka op tafel, maar toen ging het dan ook meteen hard: bruidspaar en getuigen kwamen los van elkaar alle tafels langs en wilden graag een 'adfundumpje' doen, terwijl we er als nederlandse, dus dorstige en initiatiefrijke tafel er al twee achter de knopen hadden.
Bijzondere toelichting bij dit blijkbaar gebruikelijke rondje langs de tafels: het brengt de van nature wat in zichzelf gekeerde Polen lekker snel in een feestelijker en losse stemming.
Niet alleen de Polen, trouwens. Een wat oudere nederlandse gast had het hoge tempo van begeleid innemen nog overtroffen en draaide bewegingsonzekere rondjes op de aanstaande dansvloer, een groot glas bier tegen de droge keel van de wodka als danspartner in zijn handen.

Waar de Polen ook goed in zijn bleek de volgende ochtend: bergwandelingen. Van jonge kinderen tot pubers tot opa's en oma's, je komt ze bij bosjes tegen als je vier uur lang de glibberige keipaden van Tatra-uitlopers op- en vervolgens weer afwandelt, nu en dan kolderiek molenwiekend om overeind te blijven. En àlle tegenliggers hadden professionele jacks, broeken en klauterschoenen aan. Veel hulpstokken, ook bij zeer jeugdigen. Ga ik ook eens uitproberen, vooral bij dalen werden ze gebruikt.
Woeste natuur om me heen, vol bergbeken en watervallen.

Na drie dagen Polen weer naar huis. Mooie herinneringen in de koffer, naast de gegraveerde huwelijkswodka-glaasjes van Aleksandra en Edwin!