Lobster!

Een vliegende start van onze reis. Eerst naar, en daarna ìn Boston. Heerlijk weer, warm, 'spring is in the air', veel nieuwe indrukken. Op de immense Boston Common (megapark in de stad) wordt dit pinksterweekend al druk gejogd, getennist, gefrisbeed, geluierd en gewandeld. Meteen de eerste dag al the Freedom Trail gelopen, een tocht langs alle historische gebouwen en kerken van Boston, en dat zijn er nogal wat. Zo'n stadswandeling vinden we ideaal om op stoom te komen. Speciaal voor mij -topverdwaler- is het spoor letterlijk op de trottoirs aangegeven door middel van een doorgetrokken rode streep, op sommige plekken door in de lengte ingemetselde rode bakstenen. Handige jongens, die Bostonians!

Net toen wij langs een undergroundstation liepen kwamen van alle kanten gillende brandweerauto's, sirenende polities en toeterende bobo-bolides aanracen. Hier wordt niet op veiligheid of op sirenes bezuinigd, dat is duidelijk. Al snel bleek er géén aanslag in de 'T' (de volksmond voor de underground) was gepleegd, maar wel dat er een wagon uit de rails was gelopen. 'No casualties' sprak de zware brandweerman met indrukwekkende helm toch ietwat teleurgesteld in zijn intercom.

Even bijkomend van alle herrie en consternatie op het terrasje vlakbij, één glas wijn en één glas bier. Hoppa: $ 20, excl fooi ad 10-15 %. En dat tegen een koers van € 0,88. Daar koop je thuis drie flèssen wijn voor! Duur land, zeker de horeca.

De eerste dagen van onze reis stonden in het teken van het huweljk van neef C met zijn S. In de prachtige Harvard Memorial Church, midden op de beroemde campus. Een indrukwekkende plek, waar eeuwen universiteitshistorie op ons neerkeken. Het homohuwelijk mag in Nederland volledig geaccepteerd zijn, in de VS is dat zeker nog niet zo....
De familie van S komt uit een van de zuidelijke staten. Uit zo'n gebied waar al bij jonge kinderen de lachspieren worden weggesneden en waar liefde van en voor de medemens ondergeschikt is aan dogmatieke geloofsregels.
Dit huwelijk werd afgewezen, met als gevolg dat ouders en familie aanvankelijk zelfs niet van plan waren te komen. Zover kwam het uiteindelijk niet, maar het was een bijzondere gewaarwording om in een stampvolle kerk vól vrolijke kleren en blije gezichten een enclavetje van strakgetrokken afkeuring te zien. Alleen bij de diverse 'amen's' hoorde je ze.
De indrukwekkende bijeenkomst, waar woorden als 'God' en 'Geloof' nadrukkelijk werden vermeden en 'liefde' en 'voor elkaar' juist niet deed A en mij beseffen dat we er goed aan deden hier te zijn. Solidariteit met C&J en familiale binding, beide verdienden het hier benadrukt te worden met onder andere onze aanwezigheid.
Muziek speelt een belangrijke rol in het leven van het bruidspaar. En op Harvard wordt veel, en heel goed, gemusiceerd en gezongen. Dus schetterden de trompetten, ging het vierstemmige koor er volledig voor en testte de organist àlle registers op vol vermogen. Als de kerk dan ook nog eens gevuld is met meerdere professionele stemmen, aangevuld met tientallen gevorderde amateurs, en die allemaal de volle borst hebben meegenomen, nou, dan klinkt onder andere een klassieker als 'Jerusalem' geweldig. We hebben genoten van muziek en liefde.

Vanuit Boston trokken we langs de prachtige kust van New Hampshire en Maine. Al die bossen die in de herfst roodkleurig opvlammen zijn nu fris groen. Haventjes bezoeken, genieten van de diepblauwe kleur van de ijskoude oceaan.
We zijn nu in Bar Harbor, niet ver van de canadese grens. Het Arcadia National Park ligt er naast. Dus: wandeltocht uitzoeken. Op een kaart met hoogtelijnen, die ik niet betrok bij mijn plan. Dat bleek maar weer eens onverstandig, want 'in je eentje halsbrekend naar beneden klauteren over steile helling zonder enig houvast' is niet het beste recept voor het gezond bereiken van een hoge leeftijd.
Maar het liep letterlijk goed af en om het af te ronden sjokten A en ik nog even over een bij eb drooggevallen stuk zeebodem naar een eiland, vijfhonderd meter verderop. Blijft een bijzondere ervaring, om te lopen op een plaats waar we vanmorgen nog bootjes zagen varen.

Het seizoen moet hier overduidelijk nog beginnen. Veel gesloten restaurantjes, maar dat deert ons niet, er is genoeg open. Heerlijk stille wegen, nog geen camper te zien. En vanavond voor de tweede dag op rij: lobster eten! Want tja, we zijn in Maine. En daar eet je kreeft.