Stenen in een weiland, not...

Lang, lang geleden, ik denk rond 1965, gingen mijn ouders (en dus ik ook, als puberst) naar Bretagne op vakantie. Behalve dat ik natuurlijk níets leuk- en alles stom vond (daar ben je puberst voor, nietwaar) heb ik er nog drie heldere herinneringen aan: mijn broer werd dronken van cider, die volgens mijn moeder alcoholvrij was (not..), mijn vader las voor uit de reisgids, dat bij Huelgoat een enorme steen zó wankel op de grond lag dat je 'm met je pink kon laten bewegen (ook: not..bleek later toen ik er tegen aanduwde, dus proefondervindelijk), en volgens mijn archeologische vader gingen we ook ontzèttend spannende menhirs en dolmens zien (notst: niet meer dan oersaaie stenen in een weiland). Ergens in die zestiger jaren van de vorige eeuw heb ik geloof ik besloten dat prehistorie niet- en contemporaine geschiedenis wel mijn belangstelling zou krijgen.
(bij menhir: denk aan Obelix. Bij dolmen: een soort crematieoven van zes platte verticaal geplaatste stenen met een granieten dekplaat er op. Meestal boven op een heuvel).

Dus toen we bij Sartène langs de weg een aankondiging van een Sité Préhistorique zagen stond ik niet meteen te trappelen om rechtsaf te slaan.....dat we het toch deden zal wel aan de mooie natuur ter plekke hebben gelegen (en natuurlijk aan het nooit aflatende stemmetje van gehoorzaamheid jegens ouders).

Afijn, na zes kilometer was het afgelopen met de mooie asfaltweg en lagen er nog een kilometer of tien stuiteren door gaten en over asfaltopvullingshobbels op ons te wachten. Toen waren we aangekomen op een hoogvlaktetje tussen het centraal gebergte van Corsica en de kliffen van Bonifacio, hoog boven de zee.

Geen ijskraam, geen hamburgertent, geen entréehuisje, geen gelikte parkeerplaats. Geen tourniquets met strenge franse controleurs. Nergens bordjes met gedragsregels, hooguit één oproep tot respect voor de heilige plaatsen, nog een kwartier lopen verderop. Een paar andere bezoekers. En stilte.

Het was een prachtig stukje oeroud land, dat voelde je meteen.
We gingen van de omgeving en de weeromstuit haast fluisteren... Er lagen drie begraafplaatsjes op enkele minuten lopen van elkaar en er stonden wonderlijk mooi gevormde oude kurkeiken. Het was een bijzonder gevoel, maar het was duidelijk: hier waren de opgegraven megalieten de baas, niet de mensen. Wij werden getolereerd als stille passanten. Twee uiterst sober ingerichte stukjes land met menhirs en een dolmen. Bescheiden en weinig, maar duidelijke informatieborden: het terrein was rond 1860 in archeologische kaart gebracht (naar hun vermoeden liggen er nog honderden -met heilige rust gelaten- megalithische voorwerpen in de grond) en werd rond 1965 op minimalistische maar o zo mooi in het bestaande landschap ingericht.

Inderdaad, datzelfde 1965 waarin ik dacht de prehistorische beleving afgezworen dacht te hebben. Not.....