Hannibal en Dalí
Door: Joost
Blijf op de hoogte en volg Joost
11 Februari 2012 | Spanje, Figueres
Een bijzondere trip. Van het franse Nice eerst naar het italiaanse Turijn, en dan weer over een bergpas naar het franse Briancon. Na vier uur koersen gearriveerd in een bloedstollend koud bergstadje, liggend aan een van de traditionele Tour de France-routes (Cols du Glandon en Galibier).
Doel: afscheidsetentje en -skidag van het Management Team RVS/NNS, dat hier haar sneeuwtripje had. Dat duurde precies 35 minuten. Toen al had ik met onovertroffen doeltreffendheid èn een onhandige bocht de achterkanten van de ski's van mijn lieve HR-collega Manon te pakken, met als logisch gevolg een door haar vlekkeloos uitgevoerde driedubbele Rittberger met aansluitende doffe smak. Uniforme jurybeoordeling 6.0. De beoordeling van de lokale medische kliniek was voor Manon helaas aanzienlijk minder leuk: breuk in duim, zsm opereren. Niet in Frankrijk, maar in Woerden of Rotterdam.
Niet meer geskied dus, maar nog wel door alle collega's historisch leuk uitgegeten. Wat vind ik het toch vreselijk om in een bedankt centrum te staan. Maar ook: wat voelt het goed om met zijn allen nog eens stil te staan bij en terug te kijken op de afgelopen twintig maanden, waarin we samen veel, heel veel hebben bereikt.
En als iedereen dan ook nog eens heel warm, eerlijk en integer zegt wat ze van je vinden/vonden, dan past slechts grote dankbaarheid aan het gezelschap, dat mij in staat stelde het beste uit mezelf te halen. Ik wens ze allemaal diezelfde ervaring, want Maslov heeft daar niet voor niets interessante gedachten bij geformuleerd.
Het ontvangen cadeau gaat nog hachelijke momenten veroorzaken. Want hoe leg ik het aan de diverse collegiale gezelschappen uit? Een mooi afkledende grijze trui, met voorop een bescheiden witte olifant op borsthoogte. De insiders weten inmiddels genoeg. Outsiders: vergeef me deze cryptische alinea.
Op de achterkant acht andere, gekleurde olifantjes, mijn ondersteunende acht MT-Collega's symboliserend.
Ik heb 'm onmiddellijk aangetrokken, en ben daarin daags daarna over de Alpen weer terug naar Nice gereisd. Vandaar die Hannibal, want die trok óók over de Alpes Latines met een stoet olifanten.
Op vliegveld Nice partners gewisseld: Manon naar chirurg in Nederland, Annebeth mee naar Figueres, Spanje. De geboorteplaats van Salvador Dalí. Tomeloos takkeweer onderweg, wéér kilometers lang achter sneeuwschuivers rijden op de Autoroute du Sud.
Uiteindelijk na twaalf uur rijden beloond met fantastisch diner in oudeglorie-hut met gekleed skelet als ober.
Duimend voor mijn onschuldige slachtoffer Manon (sorry, ongelukkige uitdrukking.....) val ik in slaap.
Kop op, lady. Courage, en werk alvast aan Plan B.
Morgen gaan we naar Toledo, daarna door naar Zuid Spanje. Tot blogs!
Doel: afscheidsetentje en -skidag van het Management Team RVS/NNS, dat hier haar sneeuwtripje had. Dat duurde precies 35 minuten. Toen al had ik met onovertroffen doeltreffendheid èn een onhandige bocht de achterkanten van de ski's van mijn lieve HR-collega Manon te pakken, met als logisch gevolg een door haar vlekkeloos uitgevoerde driedubbele Rittberger met aansluitende doffe smak. Uniforme jurybeoordeling 6.0. De beoordeling van de lokale medische kliniek was voor Manon helaas aanzienlijk minder leuk: breuk in duim, zsm opereren. Niet in Frankrijk, maar in Woerden of Rotterdam.
Niet meer geskied dus, maar nog wel door alle collega's historisch leuk uitgegeten. Wat vind ik het toch vreselijk om in een bedankt centrum te staan. Maar ook: wat voelt het goed om met zijn allen nog eens stil te staan bij en terug te kijken op de afgelopen twintig maanden, waarin we samen veel, heel veel hebben bereikt.
En als iedereen dan ook nog eens heel warm, eerlijk en integer zegt wat ze van je vinden/vonden, dan past slechts grote dankbaarheid aan het gezelschap, dat mij in staat stelde het beste uit mezelf te halen. Ik wens ze allemaal diezelfde ervaring, want Maslov heeft daar niet voor niets interessante gedachten bij geformuleerd.
Het ontvangen cadeau gaat nog hachelijke momenten veroorzaken. Want hoe leg ik het aan de diverse collegiale gezelschappen uit? Een mooi afkledende grijze trui, met voorop een bescheiden witte olifant op borsthoogte. De insiders weten inmiddels genoeg. Outsiders: vergeef me deze cryptische alinea.
Op de achterkant acht andere, gekleurde olifantjes, mijn ondersteunende acht MT-Collega's symboliserend.
Ik heb 'm onmiddellijk aangetrokken, en ben daarin daags daarna over de Alpen weer terug naar Nice gereisd. Vandaar die Hannibal, want die trok óók over de Alpes Latines met een stoet olifanten.
Op vliegveld Nice partners gewisseld: Manon naar chirurg in Nederland, Annebeth mee naar Figueres, Spanje. De geboorteplaats van Salvador Dalí. Tomeloos takkeweer onderweg, wéér kilometers lang achter sneeuwschuivers rijden op de Autoroute du Sud.
Uiteindelijk na twaalf uur rijden beloond met fantastisch diner in oudeglorie-hut met gekleed skelet als ober.
Duimend voor mijn onschuldige slachtoffer Manon (sorry, ongelukkige uitdrukking.....) val ik in slaap.
Kop op, lady. Courage, en werk alvast aan Plan B.
Morgen gaan we naar Toledo, daarna door naar Zuid Spanje. Tot blogs!
-
11 Februari 2012 - 13:24
Fanny:
Knap gedaan Ome Joop, maar kilometrs lang achter sneeuwschuivers aan rijden lijkt me genoeg straf voor het wilde avontuur in de bergen...Dat jullie maar weer veel moois en heerlijks gaan beleven verder!
Kijken wij naar alle langswandelende kinderen met schaatsen die luid zingend op weg zijn naar de schaatsbaan bij ons op de hoek! Liefs van de Fannys -
15 Februari 2012 - 08:25
Juul:
Kijk, ik liep dus achter met het lezen van je blogs... nu weer ik het ook! ;-)
Veel plezier!! -
15 Februari 2012 - 13:57
Manon:
joost, mooie woorden na ons, voor de eerste keer in onze vriendschap, wat minder positief treffen. betekent wel berichtje zonder hoofdletters, daar heb ik 2 of iig mijn rechterhand voor nodig!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
