Boston, maar vooral Kennedy

Als tiener begrijp je maar weinig van politiek. Of juist heel veel, want je barst natuurlijk van de idealen. Daar moet politiek over gaan, toch? En zo moeilijk kan het toch niet zijn om iedereen achter jouw briljante -want wereldvrede generende-gedachten te scharen?

Als tiener leer je al snel, dat je in je eentje kansloos bent. Dat jouw briljante maar onvoldragen gedachten alleen kansrijk zijn met draagvlak. Breed draagvlak. Gevormd door veel méér dan een paar vrienden.

Als tiener ben je dus erg blij, dat anderen -jouw idolen- dat draagvlak lijken te bieden. Daar kun je zo heerlijk achteraan lopen, omdat zij veel beter en concreter- lees: volwassener- dat wat jij zo'n beetje denkt kunnen vertalen naar velen.

Voor jongere generaties is of was dat wellicht Barack Obama. Voor mij was dat John F. Kennedy. In 1960 verkozen als President van de VS, in 1963 vermoord. In drie jaar was hij gegroeid tot het icoon van de hoop op een betere wereld in de lang vervlogen tijden van de Koude Oorlog. Hij sloeg de eerste barsten in de Muur van Berlijn: 'Ich bin ein Berliner'. Ik was toen die tiener van twaalf en een half, die er nog niets van begreep. Behalve dat deze grote meneer volgens mij gelijk had. En mijn idool was.

Pas een jaar of tien, twintig jaar later struikelde hij een klein beetje van zijn voetstuk toen zijn affaires met Marilyn Monroe en andere voluptueuze blondines bekend werden. Waarschijnlijk speelde jalouzie ook een rolletje....

Vanmiddag bezocht ik in Boston het prachtige JFK Presidential Museum. Er was veel te zien en te herbeleven. Zijn jeugd, zijn Harvard-tijd, zijn reis door Europa (Polen, Moskou, Berlijn, in 1939!!). Zijn campagnes voor Senator, Vice-president (bij Adlai Stevenson) en uiteindelijk President. Het beroemde tv-debat met Nixon (met meer beelden dan alleen de zwetende Nixon), zijn tv-geniale aanpak (hij was de eerste die zijn persconferenties voor de tv hield), de integrale speech voor de conventie in Chigaco, zijn inauguratie-toespraak ('ask not wat your country can do for you, but what you can do for your country'), de nagebouwde Oval Office uit 'zijn' tijd, de VN, de NAVO, de garderobe van Jackie, de Varkensbaai-crisis in Cuba (gaaf om dat na ons bezoek vorig jaar aan Castro-Country nu eens van de andere kant te zien/horen/lezen), zijn uitgestoken handen naar de Republikeinen.

De verstilde laatste ruimte met de beelden van nieuwsman Walter Concrite, die in tranen het overlijden van Kennedy bekend maakt. Veel bezoekers keken meerdere malen naar dat filmpje van 50 seconden. Ik ook. Daarna een grote glazen ruimte met prachtig uitzicht over de skyline van JFK's Boston, badend in het zonlicht. Daarachter de zee.

Na Boston's historische Freedom Trail en JFK Museum is morgen Harvard aan de beurt.
Daar trouwt mijn neef Casper met zijn Sean. Dus tijd om blij te zijn voor wat er is en komt, en niet om te denken aan wat er wás. Dat was vandaag, en dat was prachtig.