Naar het Zuiden

Nee, dit jaar geen maandenlange intercontinentale monsterreis.
We doen het in 2015 anders: we ontvluchten het hollandse najaar met drie wat kortere reizen:
- eerst een weekje 'slow travel', van Parijs naar Nice in zes dagen. Vandaag mee begonnen. Eerst met de Thalys naar Parijs, daar een auto huren, de good old Route Nationale 7 afzakken in korte etappes. Deze staan beschreven in een alleraardigst boekje met daarin ook alle herbergjes, terrasjes, restaurantjes, kastelen, kerken, bezienswaardigheden en hotelletjes uit de reistijden van vóór de autoroutes. Weinig kilometers per dag, stressloos sukkelen door het heerlijke Frankrijk.
In Nice de huurauto inleveren en terug met de KLM.
- dan, in oktober ruim twee weken rondtouren door Marokko, van Casablanca langs de Koningssteden en via de Sahara weer terug naar Casablanca. Het is dan fantastisch weer in Marokko.
- in december gaan we nog drie weken naar Cuba. Nu daar de détente met de VS is ingezet en de heren Castro óók niet meer de jongsten zijn zal dit land waarschijnlijk rap veranderen. We zijn erg benieuwd wat we er zullen zien en meemaken. Omdat mijn kennis van de spaanse taal niet verder gaat dan een glas wijn bestellen ga ik in de komende twaalf weken proberen mijn talenknobbel af te stoffen in een intensieve serie van 16 privélessen. Het resultaat moet zodanig zijn dat ik me verstaanbaar kan maken, de krant kan lezen en spaanssprekenden op hoofdlijnen kan begrijpen.

Vandaag van Gare du Nord via Fontainebleau naar Montargis. Je herkent de Route Nationale 7 aan de vervaalde en verbleekte muurschilderingen en -reclames. Vergane glorie overal, maar die brengt mooie herinneringen uit mijn jeugd naar boven: we hadden een Deux CV, waarvan bij zomervakanties de achterbank werd verwijderd en vervangen door alle spullen die we met zijn zessen dachten nodig te hebben. Daar bovenop werd van tent- en slaapzakken een driezitsbank gebouwd, die gaandeweg de reis wat scheef ging hangen. Het jongste kind had het moeilijk, die moest met een dun kussentje onder de billen urenlang 'op de stangen' van de twee voorstoelen tussen Vader en Moeder in zitten. Gelukkig zat de versnellingspook toen nog onder het dasboard. En dan naar Frankrijk. Over deze RN of over een andere . Gejuich uit zes kelen als we bergaf de snelheid van 90 km haalden. En soms ritmisch en synchroon mééveren om de Eend nog nèt de top van de volgende heuvel te laten halen.
Nu zie ik vervallen garages en veel, heel veel horeca. Soms opeens een obelisk, een verroest monumentje of een standbeeldje.
De RN 7 maakt een beetje melancholisch. Ik mijmer.....