De Rhone bereikt, de Mistral waait

Dit gebeurde me nog niet vaak: je reserveert een hotelkamer, je checkt in, je krijgt zo'n plastic pasje dat dikwijls niet doet wat het moet doen, je loopt naar kamer 34 op de 1e verdieping (was al beetje maf), je houdt het pasje tegen het slot en voilà: eureka, de deur gaat open. Twee ernstig verschrikte oudjes deinzen achteruit in hun duidelijk níet opgeruimde of schoongemaakte kamer. Erg ongemakkelijke situatie. Wat bleek: de receptie had twéé digitale sleutels voor dezelfde kamer aangemaakt en die aan verschillende gasten uitgereikt, zo'n beetje het domste wat je als receptionist kunt doen, lijkt me. Melding bij TripAvisor? Booking? Zoover? Welnee, wel receptioniste's duizendvoudige excuses natuurlijk minzaam aanvaard.
En de oudjes van kamer 34 hebben het overleefd, gelukkig.
(Bij het het ontbijt troffen we 's morgens vroeg een zaal vòl met lawaaiige Pelgrims op weg naar Santiago de Compostella. Niks contemplatie, water en droog brood, trouwens).

Vandaag trokken we van Roanne naar Valence. Mooie natuur onderweg, weer veel wijnhuizen herkend.
Af en toe zijn we onze 'sept' even kwijt; onvindbaar in het drukke Lyon, tijdelijk opgeslokt door de A77 of onherkenbaar vermomd als D30 op een strookje bij Tain. Eénmaal reden wij over een nog overduidelijk aanwezig RN7-tracé verder om na 500 meter abrupt te eindigen in een maisveld. Je ziet deze stroken naar nergens of niemandsland nog regelmatig liggen. Het tekent de desintegratie van de RN7, daarom is het zo leuk -maar ook een beetje wrang- deze 'slow travel' te doen: je ziet letterlijk om je heen hoe de ene vooruitgang (lees: de Autoroutes) het einde van de vorige (le Sept) betekent.

Morgen op aanraden van nicht J naar Aix-en-Provence, 190 km verderop.