Het net sluit zich

We voelen ons een beetje schuldig....dag na dag zien we van verre hoe Nederland meer maatregelen over zich heen krijgt, terwijl hier het dagelijks leven volop draait. Iedereen werkt op kantoor, het openbaar vervoer is propvol, alle scholen en horeca zijn gewoon open, alle domestic flights draaien volgens schema en er zijn alleen wat massa-evenementen afgelast. Corona speelt hier nog geen prominente rol, handen geven doen ze hier sowieso niet en als het om algemene hygiëne op straat of in de natuur gaat geven ze nóóit thuis.
Maar toch, we zijn inmiddels via Delhi naar Kolkata (het vroegere Calcutta, tot 1911 de britse hoofdstad van koloniaal India) gevlogen. Bij ieder hotel en bij elke luchthaven moeten we verklaringen ondertekenen dat we geen last hebben van druipneus, niezen of hoesten. Inmiddels heb ik al vier keer zo’n warmtemeetpistool op mijn voorhoofd gericht gehad en vlak voor de bagage-belt van Delhi ondergingen we een verrassingsaanval van witte maanmannetjes met skibrillen en warmtecamera’s bij zich. Dat voelt toch licht onaangenaam.
Het oorspronkelijk geselecteerde hotel weigerde ons ‘om corona-redenen’, de geplande musea zijn alle dicht, we werden uit de namaak St.Martin-in-the-Fields kerk vanwege corona verwijderd en op de beroemde brug van Calcutta snauwde een jonge man ‘you bring corona virus’ naar me. Dat voelde heel onaangenaam!
Intussen sloot de EU de grenzen af voor reizigers van buiten het Schengengebied, en begint ook India (nog steeds ‘maar’ 122 besmetten, 2 doden) lock up-achtige geluiden te slaken. In Kolkata is dat zinloos, omdat zo’n twintig procent van de 15 mio inwoners helemaal geen huis om je in terug te trekken hééft. Het hele jaar liggen de temperaturen rond de 32 graden, alleen de vochtigheid varieert. Dus leven veel mensen op straat, in ongezonde omstandigheden. En dat is een understatement.
Wij zijn er inmiddels aan gewend, maar het is in India onwaarschijnlijk smerig in het ‘openbare domein’. Iedereen gooit alles op de grond, ze zijn dol op plastic verpakkingsmateriaal èn op paprika chips (dat is een knap vervuilende combinatie) en als iemand ergens een vuilniszak heeft gedumpt is dat het startschot voor nòg vele vuilniszakken. Deze worden opengereten en opgegeten door kraaien, ratten, zwerfhonden, koeien en buffels. Met hun poeptoevoegingen levert dat een stinkende rotzooi als eindresultaat. In de heuvels en bergen ontstaan op de aflopende hellingen en in de droogliggende beekbeddingen gestaag groeiende vuilnisbelten. Nog wel. Maar over een maand of twee komt de Moesson, worden de droge beddingen eerst snelstromende beekjes, daarna woeste stromen die alle vuil meesleuren en uiteindelijk via de grote rivieren òf naar zee -en dus Boyan Slat- voeren of naar de grote vuilgrijpers bij de riviermondingen. Voeg daarbij nog de indiase hobby om tabak te pruimen en uit te spugen....nee, het is hier geen eldorado voor smetvrezenden.

Nu ik toch bezig ben: het verkeer. En dan bedoel ik niet in de grote steden, want dat verdient de naam ‘verkeer’ niet eens. Dat is een chaos. Ik heb het over de wegen in de meer rurale gebieden. Dat zijn over het algemeen wegen met twee rijbanen: een voor ons en een voor de tegenliggers, hoewel ze dat bij de verkeerslessen nooit hebben uitgelegd. Onze rijbaan (ze rijden hier links) wordt van links af gerekend naast winkelende burgers ook gebruikt door net buiten het geblutste, gedeukte en vaak ontbrekende asfalt staande brommers van de hangjongeren. Stoepen kennen ze hier niet. De hangjongeren blokkeren de weg voor de doorgaande voetgangers, die daardoor de rijweg op moeten. Daar botsen ze eerst op tegen de flatsende koeien die graag spooklopen in plaats zich te voegen aan de afgesproken gemeenschappelijke richting.
En dat is dan weer lastig voor de honderden tuktuks die dieselwalmend net te veel ruimte innemen om te kunnen passeren. Tien personen per tuktuk is geen uitzondering, maar drukt de toch al lage snelheid van die dingen. De school- en andere bussen hebben veel haltes, en ook dan is inhalen onmogelijk. Slaktrage vrachtauto’s sukkelen vrolijk mee, net als fietsers, scooters en honden. De koeien rusten bij voorkeur midden op de rijbaan uit van hun inspanningen, alle weggebruikers tot slalomgedrag veroordelend.
En dan moeten de personenauto’s nog komen: veel taxis die voortdurend toeterend macho rijgedrag tonen en de tweepersoons ‘cheapest cars from India’ gemaakt door Tata (die van de Hoogovens) met meestal niet de beste chauffeurs.... To drive in India you need good eyes, good honks, good breaks and good luck. En die zijn niet iedereen gegeven!
Als je het allemaal zo beziet is het een wonder dat vrijwel iedereen uiteindelijk ongedeerd op de plaats van bestemming aankomt, zij het niet snel. Voor onze chauffeur was tijdens dit soort ritten een gemiddelde van meer dan 45 km per uur een illusie; dat betekent dus vijf à zes uur schudden, hobbelen en blutsen voor 240 km, maar dan heb je ook wat: een fascinerend schouwspel!

In toenemende mate worden we als witte mensen ‘bijzonder’, omdat er al twee weken geen toeristen meer het land mogen inreizen. De grenzen zijn volledig afgesloten, maar vertrekkende vluchten gaan gewoon door. Er dus gaan dagelijks honderden westerse toeristen zonder vervanging naar huis. Maar wij blijven, zolang er geen oekaze van KLM of onze Reisadviseur komt die een vervroegd vertrek noodzakelijk maakt. KLM zegt de dag nà ons vertrek op 23/3 om 03.20 uur naar Schiphol haar vluchtschema naar Azië te herzien, dus we lijken het net te redden.

Vanmorgen om 07.00 uur hebben we de toespraak van Rutte teruggekeken. Daar klonk leiderschap in door. We zijn onder de indruk van de omvang van de problematiek en de vergaande maatregelen, waar jullie al meerdere dagen last van hebben. Sterkte daarmee!
Over een dag of zes zijn we weer solidair.