Desert Festival in Jaisalmer (1)

Zeskamp? Cultuurfestival? Sport? Rajasthanse Kampioenschappen? Folklore? Woestijnpret?
Het was eigenlijk alles tegelijk. Ik probeer een beeld te schetsen: men vliege eerst een uur westwaarts vanuit Jaipur. Naar the middle of nowhere. Vervolgens neme men in de plaats van aankomst: Jaisalmer eerst een stuk woestijn ter grootte van ongeveer negen geclusterde voetbalvelden. Moeiteloos, want overal verkrijgbaar hier. Zet daarbij: een betonnen ‘clubhuis/kleedkamer’ aan een kopse kant en een open rij zonbeschuttende tenten aan een van de lange zijden, met makkelijk overklimbare touwen, dus puur symbolisch verdeeld in vakken (VIP, Sponsors, Co-sponsors, Indiase genodigden, Army en Foreigners etc). Daarin staan losse plastic stoelen (en in het VIP-vak mooie tweezit-sofa’s); aan weerzijden van deze tenttribune is een tijdelijk tentendorpje ingericht met versnaperingen, kamelenmelk en toeristenmeuk.
Zo troffen we het Shaheed Poonam Singh Stadium aan, na een ‘heritage walk’ van een uur, met inwoners, deelnemers en festivaltoeschouwers vanaf het hooggelegen gele zandstenen fort, dwars door de oude stad. Muziek, dans, bloemblaadjes vanuit de ramen als een indiase ticker tape parade, prachtige kleren, overal dromedarissen (die hier desondanks Camels heten) fantastisch en kleurrijk opgetuigd met pom pons en geborduurde kleden.
Militairen te paard, oude rajasthaanse krijgers in vechttenue en traditioneel, in scharlakenrood geklede vrouwen. En daarachter wij dus meelopen in ons reiskloffie, in oude wat shabby kleren ter misleiding van boeventuig dat toeristen op waarde wil inschatten, waarvan we de subgroep ‘zakkenrollers’ ook al om de heerlijk riekende indiase tuinen leidden via de truc die we van vriend I uit Praag leerden: een oude lok-portemonnee in de achterzak met wat oude vooreurose stuivers en centen erin, dan een stapeltje waardeloze roebelbiljetten uit wit-rusland en ooit door mijn vader verworven bankbriefjes uit Oman en de Arabische Emiraten, alsmede mijn verlopen airmiles-, anwb- en ov-pas, en mijn lidmaatschapskaart 2011 van Natuurmonumenten.
Tot nu toe zonder enig effect, gelukkig zijn verreweg de meeste plattelands-Indiërs goudeerlijk. In de grote steden ligt dat anders....

In het ‘stadion’ ontvouwt zich op dag één van het driedaagse desert festival een programma, begeleid door een speaker die de héle dag doorpraat, soms onderbroken door een dame die een korte toelichting in het engels geeft:
- een dansdemonstratie op zeer ritmische trommelmuziek door de Kishnidevi Magniram School, met opvallend veel travestieten en opgemaakte dansers.
- de tulbandomwindwedstrijd voor locals: wie heeft het snelst zijn tulband omgewikkeld? Zo’n tulband is eigenlijk een zeven meter lange en 60 cm brede ‘shawl’; het is ongelooflijk hoe ze daar zo’n keurig zittende tulband van maken.
- de tweede manche idem voor ‘foreigners’ die er natuurlijk geen hout van bakken, tot grote hilariteit van alle schoolkinderen en beleefd gegrinnik van de volwassenen.
- blindwikkelen: een geblindeerde man wikkelt een tulband om het hoofd van een tegenover hem staande man. (Probeer maar eens in zo’n positie geblindeerd met een stropdas) Zestien seconden....een zucht van bewondering glijdt door de menigte van naar schatting zo’n tienduizend aanwezigen.
- verkiezing van ‘Mister Desert 2019’ uit tien woestgeklede, bekromzwaarde en met prachtige juwelen behangen mannen met imposante snorren en baarden. Leuk, maar duurt eindeloos omdat drie Bobo’s als jurylid individuele gesprekjes met alle deelnemers moeten voeren om hun kennis over kleding, kleuren en juwelen te toetsen. Teleurstelling na half uur wachten: de uitslag is pas morgen.
- verkiezing van Miss Moomal, zeg maar de Miss Desert. Zelfde procedure met minder deelnemers maar met veel meer juwelengedoe, armbanden, voiles, hoofddoeken en sari’s. Schitterende kleding. Batterij van A’s camera: leeg.
- laatste programmapunt van de middag: de poging om in het Guinness Book Of Records te komen. Vijfduizend man/vrouw (en ik, natuurlijk) worden zorgvuldig op een voorgenummerd stukje woestijn gezet (dat duurt een uur) en krijgen een geel/rode shawl, inderdaad, van zeven meter lang. Op een fluitsignaal wikkelt iedereen zijn tulband om. Kolere, dat viel me niet mee (zie foto van eindresultaat op Insta: hij bleef nog nèt zitten). Sommige omstanders proesten het uit van het lachen, maar ze vinden het prachtig dat die paar buitenlanders ook meededen. De volgende dag weten mijn hotelier, gids èn chauffeur van mijn deelname. News travels fast, blijkbaar. Bij het zien van de fotografische vastlegging van een en ander kunnen ze een grijns niet onderdrukken.
(Waarschijnlijk onnodig te melden dat wij inmiddels al lang het vak ‘foreigners’ hadden verlaten en de veel betere plaatsen van de ‘sponsors’ hadden veroverd, waardoor A van vlakbij haar dagelijkse portie foto’s kon nemen).
- het avondprogramma ‘Bollywood Celebrity Evening’ met de Sabri Brothers, wie kent ze niet, slaan we maar over....

Morgen dag twee, met kamelenpolo, tug of war en andere topattracties.

We logeren hier in een gloednieuw hotel, we zijn de tweede gast. Ook daarover morgen meer, want Murphy was ons vóór!