Leven en laten leven

Dat is -naar hun eigen zeggen- kort samengevat de ‘basic’ van hun Hindoeïsme (in een latere blog meer hierover); wij bedenken dat die houding ook zou kunnen betekenen dat Indiërs zich niet om elkaar zouden bekommeren, maar niets is minder waar. Ze zijn juist uitermate zorgzaam voor elkaar. Het zijn bewuste burgers en ze aarzelen niet om over politiek te praten. Vrijwel alle gesprekspartners spreken goed engels.
Voeg daarbij de bewuste en terechte trots op hun geschiedenis en eeuwenoude cultuur (toen die Maharadja’s al schitterende paleizen en forten bouwden woonden wíj nog in lemen hutjes en dan moesten onze donkere middeleeuwen nog beginnen!) dan krijg je een mix die Indiërs tot het prettigste en innemendste volk maakt dat we op onze reizen zagen.
Het zal dan ook niet verbazen dat we ons hier helemaal thuis voelen.

Natuurlijk is India straatarm. De overheid doet wat het kan en dat zijn de goede dingen: waterputten slaan, irrigatie aanleggen. Gratis onderwijs inrichten, inclusief gratis maaltijden. Bedelarij bestrijden (want die moeders met vuile kinderen aan de rok houden hun kinderen weg van school, omdat toeristen geld blijven geven: ze maken zo een prima inkomen per dag). Dierenmishandeling tegengaan. Infrastructuur verbeteren. Projecten voor kansarmen voortrekken bij investeringen.
India is ook onwaarschijnlijk vies: (Carla T: even niet verder lezen!) we leven hier nu in de droge en nog niet zo hete periode; rivieren liggen droog en worden gebruikt om allerlei soorten afval in te storten. In mei/juni wordt het 40+ graden en nog wat later komt de moesson de rivieren vullen en stroomt al dat inmiddels rottende afval de stuwmeren in, waaruit het land wordt geïrrigeerd en waterpotten worden gevuld. In dorpen is geen plaveisel op straat, maar ligt vooral aangestampte modder, vermengd met stront van de talloze op straat levende koeien. Gelukkig stinken opgedroogde koeienflatsen niet. Overal stof. Velen, zeker kinderen, lopen op blote voeten. De open rioleringsgoten zijn eldorado’s voor ratten. Ik zag in Old Delhi op de groentenmarkt een rat tevergeefse pogingen doen uit een met twee dagen oud regenwater gevuld gat in de weg te klimmen. Een Indiër zag dat, plette de kop van het arme beest met zijn zware schoen tot moes en liet de resten liggen, omringd door stalletjes met tientallen strekkende meters verse groenten.

Je moet goed letten op de hygiëne en andere zelfbescherming. Voortdurend handen wassen, gel van de Etos (€ 0,90 per flaconnetje) als er geen water en zeep voorhanden is. En qua eten: if you can’t peel or cook it: forget it. En bij de GGD om de hoek in Bussum natuurlijk vaccinaties tot en met buiktyfus aan toe opgehaald.

Het verkeer: chaos is nog te zwak uitgedrukt. There is one rule: there are no rules. Maar met die hierboven beschreven zorgzaamheid gaat alles toch goed. Iedereen kent de verschillende claxonsignalen en heeft voortdurend oogcontact met elkaar. Subtiele gebaartjes geven aan ‘of je vóór mag’. Het is echt een feest om er middenin te zitten, zeker met zo’n topchauffeur als onze Kamal. Volgens hem is het allemaal niet zo ingewikkeld om van A naar B te komen: you just need ‘good eyes, good honks, good brakes and good luck’. En voor de passagiers ‘good nerves’ voegen wij er aan toe.

Het eten? Onwaarschijnlijk lekker. Heel veel vegetarische gerechten, heel veel kruiden. Naar keuze kip, geit of lam.
Geen varkens- of rundvlees, nergens vis.
Bier: Kingsfisher, heerlijk. Wijn? Sula, uit het zuiden. Vooral de Sauvignon Blanc valt mee. De in nederland bekende australische, europese of zuidamerikaanse wijnen zijn hier onbetaalbaar.