Wrap up

Nou, in dat Delhi van de laatste blog zitten we nog steeds. Onze KLM vlucht werd geannuleerd ‘om operationele redenen’; we vermoeden dat de beslissing van Pakistan haar luchtruim af te sluiten voor commercieel verkeer hiermee te maken heeft....
Gelukkig kregen we voorrang bij het omboeken, dus nu vertrekken we ‘al’ een halve dag later per Air India naar Parijs, Charles de Gaulle. Daar kunnen we rustig aan doen, pas twee uur later vliegen we verder naar Schiphol.

Gelukkig tekenden we voor ons vertrek een volmacht bij onze notaris, want vanmiddag wordt de akte van overdracht van ons nieuwe huis in Soest gepasseerd, nu dus zonder ons.

Het geeft me nog de gelegenheid een afrondende blog te schrijven. Wat is nou de ‘afdronk’ van onze reis?
We vinden India een fantastisch land. Chaotisch, druk, met onwaarschijnlijk grote verschillen tussen modern en oud, stad en land, rijk en arm, jong en senior. In alle aspecten: infrastruktuur, opleiding, kastenverschillen, religie etc etc.
Het boeit iedere minuut, je komt ogen en neuzen (kruiden overal!) tekort.

De overgrote meerderheid van de bevolking is Hindu, een minderheid is Moslim (maar India herbergt na Indonesië wel de grootste moslimbevolking ter wereld, om maar eens aan te geven hoe onwaarschijnlijk veel mensen er in dit land wonen).
Het Hindoeïsme is eigenlijk geen religie: het is meer een amalgaam van honderden geloofjes, goden, ceremonies en vereringen uit eeuwenoude tijden, die min of meer samenkwamen in ‘respect voor het leven, respect voor de ander, respect voor de oudere en diep geloof in reïncarnatie’. Ik vergeet er vast nog wel een paar. In een ‘set of rules’ als het ware. En af en toe wat vrijelijk hiermee omgaan is de verder natuurlijk niet bestaande gemiddelde Indiër wel besteed,
‘The Indian Way’ beginnen we al te doorgronden...

Ze zijn gericht op aardig zijn voor de ander (levert Karma en dus reïncarnatiepunten op), ook voor heilige dieren als koeien, paarden, olifanten, apen en cobra’s. Ze zijn opvallend zorgzaam voor de maatschappij en het individu. Men helpt elkaar, deelt zijn geld en eten met hen die het minder hebben. Een veel waargenomen aktie: men bakt per dag bijvoorbeeld méér brood dan men opeet. Het restant gaat naar armen, maar ook naar straathonden en apen. En dus ook naar de vele ratten op straat. In het verkeer geen machogedrag, maar een subtiel spel van voorrang nemen en geven.

Het ‘leven en laten leven’ gaat hier ver. De Jain Hindu’s gaan het verst: je komt ze tegen in witte gewaden die ze thuis afleggen, daar leven ze bezitloos, dus naakt. Ze dragen -oneerbiedig gezegd- een witte zwabber bij zich, waarmee ze de plek van hun komende voetstap voorzichtig ontdoen van bijv insecten, die door die voetstap geplet zou worden. Ze eten geen voedsel dat in de grond groeit, omdat bij het oogsten grondbeestjes er de dupe van zouden zijn.

India heeft een veel meer dan duizend jaar oude cultuur, en dat voel of zie je hier iedere dag. De Indiër is daar apetrots op en voegt er een bijna maniakale passie voor de staat India aan toe.
Die staat is nog geen 75 jaar oud, dus er moet nog wel het een en ander -geweldloos, de Mahatma Ghandi is overal- bevochten worden. De voortdurende Islamdreiging uit Pakistan maakt iedereen hier zeer alert. Een soldaat is een held, want hij bewaakt de nog jonge democratie tegen indringers van buitenaf.
De recente zelfmoordaanslag in Kasjmir kwam hier hard aan. De veertig gedode soldaten werden op fanatieke bijeenkomsten luidruchtig geëerd. De woede in de samenleving was zelfs voor ons voelbaar.

We verlaten India met weemoed. En we missen Kamal nu al: onze chauffeur, vraagbaak, adviseur, gids, Hindu-verklaarder, guardian angel, wandelende tripadvisor, social media topper en dertig dagen lang onze metgezel.

Misschien volgend jaar naar de Himalaya?