Diner bij Kamal

India is zó belachelijk groot dat er een bijna fijnmazig te noemen netwerk van binnenlandse vluchtbestemmingen bestaat. Zo vlogen we voor een habbekrats van Ahmedabad (laatste stop in Gujarat) naar het noordelijke Chandigarh (de hoofdstad van twéé staten: Punjab en Himachal Pradesh). Vliegend van Zuid naar Noord laat je 12 graden liggen, dus na de ruim twee weken hitte van dik in de dertig graden zijn we nu gearriveerd in een heerlijke lente-temperatuur.

We gaan twee dagen de gastvrijheid genieten van onze gids/chauffeur in zijn geboortedorpje (500 inwoners) bij het stadje Jahu. Daar staat ook het hotelletje dat hij voor ons uitzocht, en dat hij wegens gebrek aan beter ‘not up to your standards’ achtte.
Wij vonden het echter prima, hoewel het Oostblok nooit ver weg was. Plastic meubilair, keiharde bedden, onbestraat en modderig parkeerterrein, kille entrée en idem receptionist. En steenkoud, maar een razendsnel geleverde dubbele heater (met veel vonken in het aansluitende stopcontact....) was een prima oplossing.
Een kort autoritje leidde ons naar een vrijstaand huisje vlak buiten het minidorpje in middelhoog heuvellandschap. Onze cadeaublikjes in de vorm van grachtenhuisjes en gevuld met haagse hopjes, stroopwafels, boerderijdrop en amsterdammertjes werden met enige reserve aanvaard, uitgepakt en geopend....en daarna onmiddellijk terzijde gelegd. Gastheer Kamal had zijn licht onverstaanbaar engels sprekende Oom opgetrommeld, zijn fit ogende schoonvader van 83, zijn schoonmoeder die onmiddellijk naar de keuken ging om Indiaas brood te bakken, zijn beste vriend, die wel engels zou moeten verstaan maar geen woord engels sprak, zijn twee verlegen kinderen van 18 en 14 (die engels op school krijgen maar geen woord durfden te zeggen) en zijn vrouw die zich ook nogal van de zwijgzame tak betoonde.
Kortom: iedereen zat een beetje opgeprikt naar elkaar te kijken, maar de sfeer was -letterlijk onuitgesproken- vriendelijk.
Omdat ik ooit had gezegd dat de hier spotgoedkope whisky in nederland zo duur was kwam een fles Jack Daniëls op tafel, waar vooral de Oom goed raad mee wist. Het gesprek kwam op gang via cricket (dé nationale sport), politiek, school van kinderen en zo verder. De schalen met zoutjes, bordjes met gefrituurde rode ui, bakjes met onwijs scherpe minifrietjes, en een bord vol rauwe radijs, knalharde maar smakelijke rode wortel, ui en komkommer.
Gasten in huis betekent o.a: veel eten aanbieden, heel veel heerlijk eten. Maar eerst eten alleen de gasten, zodat A en ik onder 8 paar gespannen toekijkende ogen onze vegetarische Thali kregen (denk: een rond zilverkleurig dienblad waarop in kleine porties warme gebonden groentenmix, aardappel (aloo) en feta-achtige kaas (paneer) in een stevige saus wordt geschept. Op een bijbordje of in een broodmandje ligt roti, een soort pannenkoekje/flensje. In de kleine bakjes, die ook op het dienblad komen te staan: lichte linzen- of bonensaus (dal), curry (curry) en vaak ook nog een zoetige sausje. En een bakje met naturel drinkyoghurt.
Maar dan!: je wordt geacht dit alles zònder bestek en met alléén je rechterhand te te eten. Je linkerhand is en blijft de hele maaltijd passief. Je pakt een stukje roti, scheurt daar éénhandig een stuk af (da’s op zich al knap lastig, probeer het maar eens), vouwt het eenhandig dubbel tot een soort pacmannetje en grijpt daarmee, gestuurd door duim, wijs- en middelvinger, in de op de Thali liggende hoopjes voedsel.
Het pacmannetje brengt beschaafd het hapje, zonder te knoeien, halverwege van Thali-oppervlak naar mond. Onderweg miet het hapje een halve slag naar gedraaid worden om het gedragen in plaats van geknepen in de mond af te leveren. Nu en dan drink je wat uit de losse bakjes, die door je vet geworden vingers uit je hand dreigen te glijden. Het doel van de Thali-maaltijd gaat om de smaaksymbiose van alles wat er op ligt en staat.
Zodra er wat ruimte op het dienblad ontstaat komen daar droge en natte rijst te liggen. Mijn hele eet-opvoeding (‘breng de mond niet naar het eten maar het eten naar de mond’ en ‘de apen in de warme landen eten netjes met hun handen; toch staan de apen niet netjes bekend, zegt men niet vaak ‘nare aap die je bent!’ ’ en ‘gebruik je vork en je lepel, ze liggen er niet voor niets’: ik hóór het mijn ouders steeds herhalen) moest ik hier geweld aandoen, want je mixt nu de beide rijstsoorten (nog steeds alles met de rechterhand, de linker ligt op je schoot) met de restanten van de voedselhoopjes tot een vochtige substantie die je nu zònder stukje roti als pacmannetje maar met duim en vingers knedend tot kleine pyramidetjes duwt, in de hoop dat er zóveel cohesie is ontstaan dat je het bouwwerkje klevend aan je vingers kunt optillen, omdraaien en naar de mond brengen vóórdat het er òf wegens de onderschatte zwaartekracht of overschatte cohesie onderweg tussen bord en mond vanaf lazert, bij voorkeur op mijn lichte tropenbroek of -nog erger- de vloerbekleding van de erg propere Indiërs.
Je begrijpt, we voelden ons echt hélemaal op ons gemak.....maar ach, we zijn de vrienden van Kamal en ‘les amis de mes amis sont mes amis’ dus al het eetgekluns werd ons graag vergeven.
Pas daarná ging de rest van het gezelschap eten, wij werden na een lange dag eerst te rusten gelegd in onze spartaanse dacha.

Morgen gaan we op bezoek bij de ‘First Mother’, zijn grootmoeder van 94. En gaan we zijn dorp rondwandelen. En lunchen bij zijn Oom, uitlopend in weer een diner bij Kamal thuis, andermaal met boezemvriend en Oom aanwezig.
Pffff.