Hi Australia!
Door: Joost
Blijf op de hoogte en volg Joost
07 Oktober 2014 | Australië, Adelaide
Na een lange dag en nacht reizen eerst een etmaaltje uitgebrakt in Adelaïde. Dus nu hoog tijd om de slenterstadse routine van Honk Kong te doorbreken met een stevige wandeling. Een oaar uur langs een stads riviertje, altijd goed.
Op zoek naar het beginpunt zie ik een oud gebouw (nou ja, oud: vóór 1835 was hier nog helemaal níets) waarop een spandoek met een grote foto hangt. Aandachttrekker voor een tentoonstelling. Tekst: 'The last diggers', foto: jonge mannen in khaki pakken, jute tassen om hun nek en verkennershoeden op. De laatste gouddelvers, denk ik, dus naar binnen.
Niets daarvan: in WO I dienden tienduizenden Australiërs hun toenmalige Koningin. Ver, ver weg van huis en haard: the (trench) Diggers aan het modderige front in Noord-Frankrijk. We kennen de ellende van toen en daar.
Achter het front was een veilig dorpje, waar ze af en toe op adem mochten komen, ze hun geweren konden smeren en waar hun was werd gedaan.
Een ondernemend frans echtpaar had daar op een binnenplaatsje een fotostudio'tje ingericht, waar ze (1815-1817!) glycerinefoto's van poserende manschappen maakten. Dik ingepakt in de winter en in 'in basisuniform' in de lente/zomer. Het echtpaar drukte de foto's (slim, slim) af op prentbriefkaartformaat. De soldaten stuurden die vervolgens naar hun thuisfront in Australië.
De basisfoto's op glazen platen werden een paar jaar geleden teruggevonden, inclusief de datum van de foto, de rang en de namen van de gefotografeerde militairen. Onderzoek in Australië volgde. Sommige van de ooit naar huis verstuurde briefkaarten kwamen boven water. Mooie, gewone, ontroerende en soms schrijnende verhalen van jongemannen aan hun ouders. Stoere taal en doodsangst op papier. Ik vond het heel bijzonder om WO I eens te bezien vanuit lokaal, australisch perspectief; duizenden kilometers van huis om mee te helpen aan het brengen van vrede in Europa. Buiten zag ik dat het gebouw het hart vormde van een pleintje, waarop vele monumenten als eerbetoon aan landgenoten die dienden in Malaysia, Tobruk, Korea en waar ook ter wereld. Met trots dacht ik aan zoon W, die in een onvergelijkbare en veel modernere rol hetzelfde doet, als waarnemer van de VN in roerige gebieden. Duizenden kilometers van huis om mee te helpen aan vrede dáár.
De wandeling langs dat riviertje was één groot feest. De lente begint net, want ze doen hier een beetje april. Bomen en struiken staan frus groen in knop en alle vogels laten zich nadrukkelijk gelden en horen. Ze zijn uitzonderlijk tam en durven tot vlak bij je te komen. Veel voor mij gloednieuwe soorten, maar ook tientallen wilde zwarte zwanen en een zwerm witte kakatoes. En de Kookaburra's lachten hahaha in Gum Trees (voor mijn VJK-vrienden). Als dit een voorbode is van vijf weken seizoen, flora en fauna nou...dan ben ik blij!
Het eerste wat me hier opviel is de enorme ruimte. Waar ze in Hong Kong weinig ruimte en veel mensen hebben bouwen ze hoog de lucht in, hier hebben ze weinig mensen en ongelooflijk veel ruimte. Het centrum van Adelaïde is gebouwd als een oude romeinse nederzetting met kaarsrechte wegen. Volledig vierkant, met op de vier hoeken en in het centrum pleinen. Als de vijf ogen op een dobbelsteen. Los van een páár bescheiden kantoortorens blijft de bebouwing erg laag.
Een stadsader heeft het formaat van de Périférique in Parijs, een meer secundair exemplaar lijkt op de Champs Elysées, een gewone straat heeft een Coolsingelbreedte en onze bussumse Iepenlaan is hier een achterafsteegje.
Over de mensen zeg ik nog niets. Nou, een eerste ervaring, dan: zelfs de jongste puistenkoppige pubers in de winebars roepen 'hi guys, what are you havin' tegen ons. En als de rosé op is (nee, vóórdat ik binnenkwam) moeten we gewoon doen alsof dat 'no worries' of 'no troubles' zijn. En als je jong en man bent móet je een baard hebben. Anders tel je niet mee hier.
De komende acht dagen huren we een auto en dwalen/dweilen we van Adelaïde naar Melbourne. The Great Ocean Road en zo. Geen hotel geboekt, dus heerlijk op de bonnefooi. Niet meer dan 900 km, dusecht alle tijd. En dan is het hier opeens ook nog eens krokusvakantie, dus veel ouders met kinderen on tour. Of onze slaapplekken wifi hebben weet ik nog niet, maar je hoort vast wel weer van ons!
Op zoek naar het beginpunt zie ik een oud gebouw (nou ja, oud: vóór 1835 was hier nog helemaal níets) waarop een spandoek met een grote foto hangt. Aandachttrekker voor een tentoonstelling. Tekst: 'The last diggers', foto: jonge mannen in khaki pakken, jute tassen om hun nek en verkennershoeden op. De laatste gouddelvers, denk ik, dus naar binnen.
Niets daarvan: in WO I dienden tienduizenden Australiërs hun toenmalige Koningin. Ver, ver weg van huis en haard: the (trench) Diggers aan het modderige front in Noord-Frankrijk. We kennen de ellende van toen en daar.
Achter het front was een veilig dorpje, waar ze af en toe op adem mochten komen, ze hun geweren konden smeren en waar hun was werd gedaan.
Een ondernemend frans echtpaar had daar op een binnenplaatsje een fotostudio'tje ingericht, waar ze (1815-1817!) glycerinefoto's van poserende manschappen maakten. Dik ingepakt in de winter en in 'in basisuniform' in de lente/zomer. Het echtpaar drukte de foto's (slim, slim) af op prentbriefkaartformaat. De soldaten stuurden die vervolgens naar hun thuisfront in Australië.
De basisfoto's op glazen platen werden een paar jaar geleden teruggevonden, inclusief de datum van de foto, de rang en de namen van de gefotografeerde militairen. Onderzoek in Australië volgde. Sommige van de ooit naar huis verstuurde briefkaarten kwamen boven water. Mooie, gewone, ontroerende en soms schrijnende verhalen van jongemannen aan hun ouders. Stoere taal en doodsangst op papier. Ik vond het heel bijzonder om WO I eens te bezien vanuit lokaal, australisch perspectief; duizenden kilometers van huis om mee te helpen aan het brengen van vrede in Europa. Buiten zag ik dat het gebouw het hart vormde van een pleintje, waarop vele monumenten als eerbetoon aan landgenoten die dienden in Malaysia, Tobruk, Korea en waar ook ter wereld. Met trots dacht ik aan zoon W, die in een onvergelijkbare en veel modernere rol hetzelfde doet, als waarnemer van de VN in roerige gebieden. Duizenden kilometers van huis om mee te helpen aan vrede dáár.
De wandeling langs dat riviertje was één groot feest. De lente begint net, want ze doen hier een beetje april. Bomen en struiken staan frus groen in knop en alle vogels laten zich nadrukkelijk gelden en horen. Ze zijn uitzonderlijk tam en durven tot vlak bij je te komen. Veel voor mij gloednieuwe soorten, maar ook tientallen wilde zwarte zwanen en een zwerm witte kakatoes. En de Kookaburra's lachten hahaha in Gum Trees (voor mijn VJK-vrienden). Als dit een voorbode is van vijf weken seizoen, flora en fauna nou...dan ben ik blij!
Het eerste wat me hier opviel is de enorme ruimte. Waar ze in Hong Kong weinig ruimte en veel mensen hebben bouwen ze hoog de lucht in, hier hebben ze weinig mensen en ongelooflijk veel ruimte. Het centrum van Adelaïde is gebouwd als een oude romeinse nederzetting met kaarsrechte wegen. Volledig vierkant, met op de vier hoeken en in het centrum pleinen. Als de vijf ogen op een dobbelsteen. Los van een páár bescheiden kantoortorens blijft de bebouwing erg laag.
Een stadsader heeft het formaat van de Périférique in Parijs, een meer secundair exemplaar lijkt op de Champs Elysées, een gewone straat heeft een Coolsingelbreedte en onze bussumse Iepenlaan is hier een achterafsteegje.
Over de mensen zeg ik nog niets. Nou, een eerste ervaring, dan: zelfs de jongste puistenkoppige pubers in de winebars roepen 'hi guys, what are you havin' tegen ons. En als de rosé op is (nee, vóórdat ik binnenkwam) moeten we gewoon doen alsof dat 'no worries' of 'no troubles' zijn. En als je jong en man bent móet je een baard hebben. Anders tel je niet mee hier.
De komende acht dagen huren we een auto en dwalen/dweilen we van Adelaïde naar Melbourne. The Great Ocean Road en zo. Geen hotel geboekt, dus heerlijk op de bonnefooi. Niet meer dan 900 km, dusecht alle tijd. En dan is het hier opeens ook nog eens krokusvakantie, dus veel ouders met kinderen on tour. Of onze slaapplekken wifi hebben weet ik nog niet, maar je hoort vast wel weer van ons!
-
07 Oktober 2014 - 14:13
Edith:
Hi Joost,
Fantastisch om te lezen. Ik maak onze wereldreis van 2006 weer mee!
Ga vooral naar Barossa valley.... veel wijn... jacob greek, penfold... erg boeiend en prachtige omgeving!
Veel plezier!
Edith en Bea -
07 Oktober 2014 - 14:26
Xandra:
Hi Joost, Nu ben ik niet zo goed in geschiedenis maar WO I dat was toch honderd jaar geleden 1914 of zo?
In ieder geval zul je wel vaker verrast worden door de vechtende Aussies over de wereld. Voor koningin en vaderland zijn ze bereid hun leven te geven.
Ook zonder reservering kom je vast wel op een mooie slaapplaats uit want het zijn er genoeg. -
07 Oktober 2014 - 16:38
Jan Hammer:
Eindelijk meteen een reactie op je nieuwe verhaal. Wat kun je toch leuk en beeldend schrijven!
Op deze manier krijg ik toch ook een aardig idee hoe het er in Australië uitziet.
Veel plezier de komende week en succes bij het vinden van een goed logies.
Hartelijke groet.
Dicky en Jan.\. -
07 Oktober 2014 - 16:40
Jeanne Misteli:
Hai Joost & Annebeth, The Great Ocean Road is echt een aanrader. Prachtig en dan kom je vanzelf in allerlei kleine dorpjes waar volop B&B zitten. Geniet maar!
-
07 Oktober 2014 - 18:25
Fanny:
Wat een moed om zo ver weg van huis voor de vrede te vechten, die foto's lijken me heel bijzonder. Wat een contrast ook met Hong Kong, de wijdsheid en open bebouwing....Is de rosé daar te pruimen? Dompelen jullie maar lekker verder onder in de vogelgeluiden, zal een feest zijn! -
08 Oktober 2014 - 15:02
Geeke:
Hi Joost,
Ik liep even achter met lezen, maar ben nu helemaal bij. Over 2 maanden zitten we ook in HK en krijg er al helemaal zin in. Die foto's van A in rolstoel zien er trouwens niet fijn uit, hoop dat ze weer helemaal is hersteld. Heel veel plezier in A, enjoy!
-
08 Oktober 2014 - 16:53
Manja:
Mooie foto's. Ik denk nu betere temperaturen en dus voor Annebeth (en jou) wat plezieriger!
Jullie hebben lef hoor voor zo'n reis.
Veel plezier in het Hey Mate land. -
08 Oktober 2014 - 22:42
Sander:
En gelijk vinden ze het schip van James Cook na 250 jaar. Noem dat maar eens niet het Hilleneffect. -
10 Oktober 2014 - 07:27
Carla:
Ik hoor de Kookaburra's en zie het weidse al voor me, kan bijna niet wachten!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
