Twee gezichten-zondag

Zondag in Bogotá, werkelijk íedereen op straat. Als ware het een nationale feestdag. De Carrera no 7, een promenade van 2,5 km lang, is zo vol als binnenkort de Coolsingel. Alleen fietsers en voetgangers mogen er op. En dat doen ze met volle overgave: honderden biketoeristen à la Amsterdam, slingerend achter hun gids aan, gezinnen met ijslebberende kinderen, flanerende stelletjes, eetkarretjes, living statues, tangodansers, bedelaars, oude mannetjes, Michael Jackson-impersonators inclusief shuffle, schoenpoetsers, voetbaljochies in Real Madridshirts, panfluitblazers, sneltekenaars, mariachis, ijsverkopers, ouwe meuk-handelaren, fietsenmakers à la minute langs de fietsroute (slim!) en overal lachende, zingende en swingende mensen. Een mix van Koningsdag, Bussumse vlooienmarkt, Covent Garden, de Dam en Montparnasse. Met een zuidamerikaans sausje. Overal muziek. Ruim twee kilometer genieten van oprechte vreugde van een uitgelaten menigte.

We bereikten eindelijk het Museo del Oro: meer dan 34 duizend gouden voorwerpen uit de vooral verre geschiedenis van Colombia.
Niet zomaar in vitrines bij elkaar gegooid, maar dikwijls via creatief denken logisch gegroepeerd. Zo was er de leuke deeltentoonstelling van zichtbaar in de oudheid al gerepareerde gouden voorwerpen. Gescheurde gezichtsmaskers die met gouden nietjes en gouddraad bij elkaar werden gehouden. Een van de musea die me bij zal blijven. Wàt een rijkdom!

Zondagavond rond etenstijd verwachtten we een nog nazinderende stad; nou, not! Natuurlijk alweer stikdonker. De straten waren verlaten, de restaurants aan het sluiten, de stad was van de agressieve bedelaars geworden. De eerste en enige keer dat we ons, zelfs in de zwaar bewaakte wijk rond het presidentieel paleis, zo onveilig voelden dat we naar ons hotel terugvluchtten. Dan maar geen diner....

Maandagochtend was Bogotá weer zonovergoten, fris, veilig, vriendelijk en zelfs lief. Heerlijke stad. Warm aanbevolen!

Onze vlucht naar Quito (op 2850 meter!), de hoofdstad van Ecuador was overboekt. En wij hadden nog geen stoelen.... lang verhaal kort gemaakt: die kregen we alsnog, en nu zitten we in het Nevelwoud, op de glooiende westflanken van de Andes, nog zo'n 1000 meter boven zeeniveau.
Hasta luego!