Jungle

De Anangu Kichwa Indianen-community hield zich als alle indianen in het Yasuni National Park en het regenwoud rondom de Napo-rivier eeuwen of nog langer bezig met jagen, verzamelen en landbouw. Aan het eind van de vorige eeuw kwamen ze tot het besef, dat méér produceren dan je zelf nodig had een bedreiging betekende voor het regenwoud en dus voor hun eigen toekomst. Samen met een ecuadoriaanse NGO en geholpen door internationale investeerders besloten ze het 'roer' van de community om te gooien.
Ze kregen als enige community toestemming om in het immense Yasuni National Park een kleinschalige eco-toeristische lodge te bouwen. Midden in de jungle: eerst veertig minuten vliegen vanaf Quito naar het bloedhete junglestadje El Coca, daar overstappen op een slank bootje, ruim twee uur stroomafwaarts varen naar een nòg dieper in het regenwoud 'boot-verdeelstation', daar aan boord van echte kano's, die door leden van de indianen-community nog eens anderhalf uur stroomopwaarts door een kreek naar de lodge wordt gepeddeld.
Ik ga niet proberen te beschrijven hoe mooi en stil het hier is. Dat lukt me toch niet.

Delfín, onze gids hier leefde tot zijn 17e in de jungle. Jagend met blaaspijp en speer, samen met broer en vader. Voorbestemd om dat zijn leven te blijven doen. Toeval bood hem de kans engels te gaan leren in Quito. Via een eco-toeristische opleiding werd hij uiteindelijk gids en nu onze gastheer, en alleskunner en -kenner waar het de jungle betreft. Hij kan vuur maken met zo'n draaiend stokje, hij demonstreert hoe je met een blaaspijp en in curare gedoopte pijltjes op jacht gaat. Hij kent alle dieren en planten, ziet, hoort en rúikt waar welke luiaard, vogel of aap in de boomkruinen hangt of zit, toont de camouflagetechnieken van diverse dieren en hij weet of die rimpeling op het water in de kreek een vallend blad was, of een kaaiman, of een reuzenotter of een duikende vogel. Hij houdt niet op de voor ons hollandse kinkels complexe regenwoudnatuur te duiden. En hij houdt niet op het belang van duurzaamheid, ook in het toerisme te wijzen. Hij wijst op de bedreigingen en legt uit hoe snel het fout kan gaan met de habitat van hem en van zijn community.
Hij houdt zó veel van de jungle, dat hij er voor koos om 'na een jeugd van zeventien jaar door de jungle lopen een vak te kiezen waarmee hij de rest van zijn leven door de jungle mag lopen'.

We beklommen om half zes 's morgens een uitkijktoren die boven het woud uitkwam en zagen in de boomtoppen papegaaien, van der Valk-toekans en ander fel gekleurd gevederte. We dobberden in de klamme en natte middag met vaste peddelaar Vladimir (ondanks die naam toch een honderd procent indiaan) door kreken vlak langs slapende kleine Anaconda's en giftige kikkers, op één meter afstand langs een een luidruchtig visdinerende reuzenotter-familie. We werden regelmatig aangestaard door twee op het water liggende ogen; we weten nu dat daar een kaaiman onder zit. We hebben in het moeras onder onze paalwoning zelfs onze eigen 'personal cayman' die ons dag en nacht bewaakt (òf wacht tot we terugkomend van het diner in zijn water vallen, natuurlijk). We voeren onder van beide walkanten overhangende takken door waar juist met veel gespring en bladlawaai een apenkolonie overstak. En ja, ook voeren we recht onder een tak door waarop nogal wiebelig een Echt Heel Erg Grote Enge Slang ons inziens bezig was naar beneden, en dus op onze schoot te vallen. Not poisonous, was het nuchtere commentaar van Delfín. We leerden dat een bewegend blad een dier betekent: verder is het hier namelijk al vier dagen windstil.

Vier dagen vol excursies in de jungle. Prachtig en leerzaam. Met nog drie echtparen in één groep en één boot en aan één tafel: de Trumphatende amerikaanse hoogleraar in computerbeveiliging Gary, de britse Brexithatende ex-Directeur van een Midoffice in Bankindustry en een oeroersaaie amerikaanse accountant (althans, dat denk ik. Hij is zó zwijgzaam dat ik er niet achter ben gekomen. Alleen zijn vrouw is nòg weerstaanbaarder).

Gisterenavond verzuchtten we nog dat we hier best nog een weekje wilden blijven.....maar morgenochtend schepen we om 0630u in om in omgekeerde reisvolgorde (zie boven) naar Quito terug te keren. Van de mooiste stilte ever weer naar de drukte van een miljoenenstad.