Stoelendans

Zo’n reis maken is natuurlijk bijzonder, en we zijn oprecht dankbaar dat we het kunnen: qua gezond- en fitheid, de benodigde durf en lef, gedeelde nieuwsgierigheid naar het onbekende, het goed met elkaar kunnen vinden en tegenvallers tot aanvaardbare niveaus kunnen relativeren.
Maar echt niet alles wat je meemaakt is bijzonder, natuurlijk. En wel verwachte bijzondere ervaringen blijven soms uit. Zo zagen we hier in twee weken ondanks tientallen waarschuwingsborden bijvoorbeeld maar één lullig en doodsbang wegschietend slangetje-van-niks, geen ènkele emu, quokka, wombat, koala of wallaby en slechts een paar kangaroos, en dan nog op grote afstand.
Dat vonden we toch wel een gemis, dus maakten we een soort ouden-van-dagen boottochtje van de kust- en havenplaats Fremantle naar de Zoo van Perth. Een soort rondvaartboot à la de grachten van Amsterdam, maar dan met een open dekje voor- en achterop. Beide dekken hadden tien stoelen. Zeker dertig superseniore om niet te zeggen stokoude amerikaanse gasten van het deze nacht afgemeerde pompeuze cruiseschip ‘Princess’ wilden ook wel mee. Het was onbarmhartig warm op de kade, er was geen schaduw, en de meesten hadden geen hoed, maar wel een mopperige vrouw bij zich.
Ze drongen voor in de boardingrij en keken meer dan narrig.
Onze ervaringen met amerikaanse toeristen zijn niet onverdeeld positief. Meestal gedragen ze zich nogal verwend en niet erg inschikkelijk. Zo ook deze.
Ze vonden dat ze meteen en masse de rondvaartboot op konden lopen teneinde zich de in totaal twintig opendekse stoelen toe te eigenen.
Helaas. Bij de ticketcontrole aan de loopplank bleken ze geen, of de verkeerde tickets te hebben ontvangen van hun scheepsmanager ‘Leuke Uitjes In De Havens’. En bij Australische controleurs treden dan twee, ogenschijnlijk tegenstrijdige, processen in werking. Eén: ze mogen zonder geldig ticket niet en onder geen beding ook maar een stàp op de loopplank zetten. En twéé: we gaan er natuurlijk wel alles aan doen om ze toch mee te kunnen nemen. Want zo zijn ze hier: secuur maar uiterst dienstvaardig.
De Princess-groep bleef dus zwaar balend en zweetbadend op de kade wachten, wij konden glimlachend langs hen heen aan boord schuifelen.
We kozen voor het achterdek, met over de breedte een rij van tien stoelen. Jullie herkennen de komende scene vast wel. Stoel 1 en 2 waren al ingenomen, evenals stoel 4, 5, 9 en 10. A en ik gingen op stoel 6 en 7 zitten, waardoor stoelen 3 en 8 onbezet bleven.
Dáár kwamen de verongelijkte smoelen van de amerikanen (nadat de plankcontroleur van dienst toestemming van een opperplankcontroleur toestemming tot boarden had gekregen). Hun haantje de voorste (een nors kijkende tachtiger, in àl zijn uitstraling een man die zijn leven lang gewend was om zijn zin te krijgen en nooit genoegen had hoeven nemen met het tegenovergestelde) monsterde onze rij op het achterdek. Hij stapte op A af en sommeerde haar min of meer om samen met mij een stoel op te schuiven en zodoende op 7 en 8 te gaan zitten. Daarna wendde hij zich tot nummers 4 en 5 met hetzelfde handgebaar: opschuiven naar 5 en 6, en wel nu, zodat HIJ en zijn vrouw op 3 en 4 konden plaatsnemen.
Plots besefte hij dat er geen enkele beweging volgde. 4 en 5 wilden wel, maar konden niet, want A maakte geen enkele aanstalt. Deze situatie was de man niet gewend: ‘do you mind’ bitste hij A toe, nogmaals naar de lege stoel 8 wijzend.
Ach, wat is het leven toch af en toe verrassend! Ik hoorde mijn A, mijn lieve A, al veertig jaar mijn levensgezel, die zelden of nooit uit haar slof schiet, altijd alle inschikkelijkheid toont en zeker nooit de problemen, zeker niet met onbekenden opzoekt, plotseling met het gif van àlle gemiste australische slangen terugbijten met een staccato ‘yes, I dó mind!’.
Volledig afgebluft zeeg hij naast mij neer op stoel 8, zijn vrouw bij de loopplank achterlatend. Hij kon nog net mij op ruziemakerige toon toevoegen: ‘your wife is my first negative experience in Australia’.
Het leek mij verstandig daarop geen snedig antwoord te formuleren maar wel een nederlands gesproken betoog over containeropslag in het algemeen en die in de gaven van Fremantle in het algemeen af te steken. Met een mokkend ‘I don’t understand you’ schikte hij zich in zijn lot. Bij de ontscheping in Perth keek hij nog steeds chagrijnig

De Zoo was trouwens enig, álle gemiste beesten gezien. De Tasmaanse Duivel leek nog het meeste op onze amerikaanse stoelendanser. En de Koala’s waren kleiner en daardoor nog aaibaarder dan ik had gedacht.