Anton

Tokyo. Wat een bijzondere stad is dit, zeg. Mooie moderne architectuur, mooie baai, maar met een veel zakelijker sfeer dan in Kyoto.
Net als Rotterdam: zwaar gebombardeerd in WOII, dus is er weinig ‘knus’ centrum over. Op zoek naar onze vaste beginprik (de lokale fietsgids) stuitte ik op de ‘Tokyo Systemized Goodwill Guide Club’: een club van tientallen vrijwilligers die gratis engelse rondleidingen aanbieden. De deal is prachtig in zijn eenvoud: wíj krijgen lokale kennis over- en liefde voor de stad gratis gepresenteerd, en zíj kunnen schaven aan hun engels, noodzakelijk voor hun baan of gewoon omdat ze gemotiveerd zijn zich meer als wereldburger te ontwikkelen.
Echt helemaal gratis, behalve dat je met ze moet praten en (af en toe) helpen met het vinden van een woord of met hun uitspraak. Ik ben wel van dit soort van ‘voor wat, hoort wat’.
Het boekingssysteem is uitermate eenvoudig: op hun site zie je welke rondleidingen op welke dag en tijd standaard verzorgd worden en waar het verzamelpunt is. Je meldt je daar een kwartier van tevoren, tekent in door het invullen van naam en nationaliteit op een gekopieerd blocnotevelletje en gaan met die banaan. Heerlijk offline. Er kunnen maximaal tien gasten mee, maar als je vroeg genoeg bent sta je zó bovenaan de lijst.

We tekenden in op twee rondleidingen: de eerste in het Ueno Park, vroeger het toneel van zware strijd tussen Samoeraï en aanvallend keizervijandelijk tuig uit het westen van Japan. De gids was een gepensioneerd chemical engineer, die voor Fuji en later ICI had gewerkt. Hij was bezorgd dat zijn overigens uitstekende engels zou wegzakken en deed zo’n twee rondleidingen per week.
Bij de inventarisatie van zijn gasten begreep hij dat wij nederlanders waren. Hij refereerde uitermate correct aan de minder prettige tijden tussen Japan en Nederland. We beklonken nogmaals het einde van de toenmalige vijandelijkheden, nu zeventig jaar later, respectvol met een glimlach en een paar buigingen, over en weer.
Hij leerde ons de reinigingsrituelen en daarna de bidprocedure in de tempel: de gong luiden om de aandacht te vragen, twee maal licht buigen, twee maal in de handen klappen, even denken aan je wens, dan een diepe buiging maken en dan was je klaar. We stonden het zowaar met z’n vijven op een rij te doen, ook de Yank Bruce en Italiaanse Paola. Topgids.
De tweede was in de tuinen van het keizerlijk paleis. Prachtige tuinen, minder goede gids. De SGG is een wereldwijde organisatie, aanwezig in een groeiend aantal grote steden. Een onthoudertje!

Aan de overkant van Tokyo Bay hebben ze een groots recreatie-eiland ontwikkeld, met voor elck wat wils. Een mooigelegen Hilton Hotel, Madame Tussaud, malls, speeltuinen, wandel- jog- en fietspaden en veel restaurants. Echt zo’n halfdag-tripje voor ons: met de spectaculair aangelegde bovengrondse subway heen, met open mond naar de ongelooflijke skyline van Tokyo kijken (niet gelogen: méér dan 240 graden), tosti eten, zonnetje pakken en met de waterbus in 20 minuten weer naar ‘huis’.

Tokyo kan heel duur zijn. Vooral in de horeca. Een fles SlobberSauvignon kost hier in restaurants al gauw 7000 tot 10.000 Yen (€ 50 tot € 75). Maar met een beetje zoeken koop je dezelfde fles in de bottle shop om de hoek voor 15 % van die prijs.
Zo ook met het eten. Toeristententen rukken je hier geweldige poten uit, terwijl je (wel even de wachtrij opzoeken!) één straatje achteraffer voor drie tientjes met zijn tweetjes heerlijk eet, inclusief twee biertjes.
We zochten twee keer rond de treinstations: even zo vaak een daverend succes. Piepkleine eettentjes, met plek voor hooguit zes gasten. Geen wóórd engels, geen menu, creditcards onbekend. Schoenen uit als je aan tafel (op een verhoginkje) klimt. Lieve oude moedertjes die iets met pannetjes staan te klooien en dat liefde- en smaakvol op tafel brengen.
De rekening is een japans karakter op een kladblocje.

Gisterenavond hebben we in zo’n minitent de eenzame VrijMiBo van een of andere nog net een beetje engels sprekende ZZP’er gepartycrasht. Toen we hem onze nationaliteit onthulden wees hij ons schouderkloppend, kraaiend van plezier en het moedertje van dienst alsmede de andere twee gasten (het huiskamerrestaurantje was dus mudvol) daarin meenemend, vol respect meermalen buigend op gekrulde foto’s aan de wand. Uit 1964, van de Olympische Spelen. Met Anton Geesink, etend in hetzelfde piepkleine tentje. Met zijn handtekening d’r op. De man die de gouden medaille op het koningsnummer in hún judo in hún Japan had gewonnen (en dan ook nog ván een Japanner). Het respect was nog steeds enorm en voelbaar. We moesten en zouden een glas sake met hem drinken.

Na een week Japan herkennen we de eerder geschreven tweedeling tussen hen die dwepen met dit land en de aarzelaars. Een volgroeide mening durven we nog niet te geven, dit land is daar te fascinerend en te complex voor.

Morgen vliegen we van Tokyo naar Beijing. Daar was ik in 2008 als gast van de KNVB (aanwezig bij de Olympische Zomerspelen. Beroeps- en contractshalve, dus A mocht toen niet mee.... Met ons gezelschap bezochten we toen de geijkte ‘must-sees’ van Beijing, en dat gaan we nu nog eens doen.