Joost-San (zie facebookfoto)
Door: Joost
Blijf op de hoogte en volg Joost
13 April 2018 | Japan, Hakone
Na drie dagen ‘dartel’ Kyoto moeten we helaas verder. Op weg naar Owadara per kogelsnelle trein Shikansen, maar daarvoor moet je wel eerst een stoel reserveren. Maar om een stoel te kunnen reserveren moet je wel eerst het goede loket vinden. Maar om het goede loket te vinden......enfin, Kyoto heeft een Heel Groot Station en dat duurde dus even. Zo’n Shikansen rijdt rond de 300km per uur èn stipt op tijd. Twee uur later pakken we als tegenhanger de allerlangzaamste boemel van heel Japan naar Hakone, de bergen in, waar een traditionele ryokan op ons wacht.
A krijgt bij de incheck een Kimonopakket om bij het voljapanse diner te dragen. En we moeten vooral de ‘Onsen’ procedure proberen. Dat doe ik: slechts gekleed in gewijde slippers beweeg ik mijn goddelijk athletisch lichaam naar de onsenruimte. Omringd door flessen met kleurig maar onduidelijk spul douche ik uitgebreid, zittend in een kaptafel-opstelling met veel inzepen en afspoelen (heeft alles met het Shinto-geloof te maken, waarin reiniging een grote rol speelt).
Daarna in Adamskostuum met klein handdoekje naar een beschut buitenplaatsje om in een tot de rand gevuld en door voortdurende instroom van heet water licht overstromend Archimedesachtig gevuld vierkant meerpersonenbad te gaan zitten. Opdracht van de onsenordelijkheden: het handdoekje mag niet op de rand van het buitenbad, maar moet ernaast op mooihouten plankier.
Nou hèb ik een Gymnasium Alpha-opleiding en weet ik best iets van Archimedes, maar toch duidelijk te weinig. Laat ik kort zijn, na mijn overigens bescheiden tewaterlating stroomde het bad over en tsunamide mijn enige handdoek kletsnat buiten bereik. De onsen was óók vloekend heet, maar inderdaad erg opkikkerend.
Het scheen de bedoeling te zijn dat wij in kimono zouden komen dineren. Voor de Kuifje kenners: wij zijn niet zo van die Jansen en Janssens’ altijd weer mislukte pogingen tot klederdrachtintegratie. We missen de gracieuse wijze waarop vooral de vrouwen hier gekleed kunnen gaan. Mijn vader zei vaak: ‘al draagt een aap een gouden ring, het is en blijft een lelijk ding’.
En zo is ‘t. Dus gingen we gewoon als Hollanders gekleed aan tafel voor het japanse diner van zeven gangen, de hoogst ongelukkig kijkende, roodgesproete britse medegasten in vloekende japanse kledij besmuikt uitlachend.
Moet gezegd: het diner was bijzonder, vooral de verfijnde vorm van opdienen. Van een groot zwart gelakt dienblad op bijzettafel naar een kleiner dienblad in andere maar bijpassende lakkleur. Van het kleinere blad verdeeld in kommetjes en bakjes of op bordjes en schaaltjes opgediend.
Veel smaaktoevoegingen separaat erbij in minuscule hoeveelheden: zout, zuur, gember, peper, wasabi, curry, ga zo maar door. Sidebakjes: gedroogde visjes, kruiden, groentetjes etc. Prachtige kleurencombinaties.
Maar echt lékker? Mwah. Mooie ervaring? Zeker, vooral de verfijnde smaken en de prachtige schaaltjes, bordjes, bakjes en kommetjes.
En weer ouderwets gemopperd op de chopsticks.
De volgende ochtend werd de 24 uur van Joost-San afgerond met een japans ontbijt. Eerlijk gezegd een soort herhaling van het diner van gisteren. Veel bakjes, veel soepachtigen, veel vis, veel gangen. Mijn jaloerse blikken betroffen vooral het westerse ontbijt van A.
We zijn in Hakone, gepropt in een kloof met steile wanden, een rivier en één weg. Weinig te wandelen, overal steile bergweggetjes. Dat stellen we dus maar uit tot in Tokyo. Vijf kwartier verderop per gewone trein of halfuurtje in de volgende Shinkansen.
A krijgt bij de incheck een Kimonopakket om bij het voljapanse diner te dragen. En we moeten vooral de ‘Onsen’ procedure proberen. Dat doe ik: slechts gekleed in gewijde slippers beweeg ik mijn goddelijk athletisch lichaam naar de onsenruimte. Omringd door flessen met kleurig maar onduidelijk spul douche ik uitgebreid, zittend in een kaptafel-opstelling met veel inzepen en afspoelen (heeft alles met het Shinto-geloof te maken, waarin reiniging een grote rol speelt).
Daarna in Adamskostuum met klein handdoekje naar een beschut buitenplaatsje om in een tot de rand gevuld en door voortdurende instroom van heet water licht overstromend Archimedesachtig gevuld vierkant meerpersonenbad te gaan zitten. Opdracht van de onsenordelijkheden: het handdoekje mag niet op de rand van het buitenbad, maar moet ernaast op mooihouten plankier.
Nou hèb ik een Gymnasium Alpha-opleiding en weet ik best iets van Archimedes, maar toch duidelijk te weinig. Laat ik kort zijn, na mijn overigens bescheiden tewaterlating stroomde het bad over en tsunamide mijn enige handdoek kletsnat buiten bereik. De onsen was óók vloekend heet, maar inderdaad erg opkikkerend.
Het scheen de bedoeling te zijn dat wij in kimono zouden komen dineren. Voor de Kuifje kenners: wij zijn niet zo van die Jansen en Janssens’ altijd weer mislukte pogingen tot klederdrachtintegratie. We missen de gracieuse wijze waarop vooral de vrouwen hier gekleed kunnen gaan. Mijn vader zei vaak: ‘al draagt een aap een gouden ring, het is en blijft een lelijk ding’.
En zo is ‘t. Dus gingen we gewoon als Hollanders gekleed aan tafel voor het japanse diner van zeven gangen, de hoogst ongelukkig kijkende, roodgesproete britse medegasten in vloekende japanse kledij besmuikt uitlachend.
Moet gezegd: het diner was bijzonder, vooral de verfijnde vorm van opdienen. Van een groot zwart gelakt dienblad op bijzettafel naar een kleiner dienblad in andere maar bijpassende lakkleur. Van het kleinere blad verdeeld in kommetjes en bakjes of op bordjes en schaaltjes opgediend.
Veel smaaktoevoegingen separaat erbij in minuscule hoeveelheden: zout, zuur, gember, peper, wasabi, curry, ga zo maar door. Sidebakjes: gedroogde visjes, kruiden, groentetjes etc. Prachtige kleurencombinaties.
Maar echt lékker? Mwah. Mooie ervaring? Zeker, vooral de verfijnde smaken en de prachtige schaaltjes, bordjes, bakjes en kommetjes.
En weer ouderwets gemopperd op de chopsticks.
De volgende ochtend werd de 24 uur van Joost-San afgerond met een japans ontbijt. Eerlijk gezegd een soort herhaling van het diner van gisteren. Veel bakjes, veel soepachtigen, veel vis, veel gangen. Mijn jaloerse blikken betroffen vooral het westerse ontbijt van A.
We zijn in Hakone, gepropt in een kloof met steile wanden, een rivier en één weg. Weinig te wandelen, overal steile bergweggetjes. Dat stellen we dus maar uit tot in Tokyo. Vijf kwartier verderop per gewone trein of halfuurtje in de volgende Shinkansen.
-
13 April 2018 - 17:03
Sander-San:
De hoogst ongelukkig kijkende, roodgesproete britse medegasten in vloekende japanse kledij besmuikt uitlachend..... kom niet meer bij van het lachen en lijkt mij een scene die uiteindelijk door John Cleese moet worden nagespeeld....hahahaha -
13 April 2018 - 19:36
Wilma:
Valt me een beetje tegen van jullie... -
13 April 2018 - 19:37
Wilma:
Dit forum kan blijkbaar geen emojis aan. Voorgaand commentaar ging gepaard met een knipoog! -
13 April 2018 - 21:01
Je Zus:
Nee, hij zei: 'Wat mooi is in een broek is nog mooier in een rok'.
Wat hij van Kimono's vond kunnen we wel raden.... -
13 April 2018 - 22:02
Bo:
Mooi verhaal, goeie trein reis terug.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
