River Kwai
Door: Joost
Blijf op de hoogte en volg Joost
17 November 2014 | Nieuw Zeeland, Tokoroa
Nieuw Zeeland is één groot natuurpark met af en toe een dorpje als hinderlijke onderbreking. Heerlijk voor wandelliefhebbers. Boekenplanken vol gidsen kun je hier bij de uitstekende Tourist Information Offices raadplegen. Daaruit plukte ik het simpel ogende tochtje (2,5 uur) over het voormalig tracé van een in 1959 opgeheven spoorlijn tussen Gisborne en Otoki. Dat klonk vlak (treinen beklimmen immers geen steile kliffen), het was nog vroeg dag, de zon scheen, dus dat moest ik maar kunnen.
Eenmaal gestart was er natuurlijk een paar keer mijn ferme voetstap op een overdwars klaarliggende, nog jonge en dus veerkrachtige dennenappel. Waar je zelf een zekere tred verwacht rol je opeens in een kuitenflikker, waaruit je je slechts met veel gemaai van armen kunt redden.
En natuurlijk struikelde ik een paar keer over die slinks boven het pad uitstekende wortels van gindse dennenboom of spar, waardoor deze wandelaar krachttermend voorover sloeg als een Ard Schenk in Sapporo, met als enige verschil is dat waar Ard wel viel ik nog net overeind kon blijven.
En natuurlijk was er dat licht aflopend glibberige paadje naar het bekende beekje, waar mijn profielafgesleten wandelschoen grip weigerde en onder mij weggleed, zodat een dennenappelachtige scene (zie boven) zich herhaalde, nu met een modderig zitvlak als gevolg.
Nieuw daarentegen was dat tapstoelopende weiland. Het wond zich om een rotspartij. De 'tap' was dus lange tijd voor mij onzichtbaar tot ik de laatste bocht nam. Meteen stokstijf. Tussen het op een meter of tien lonkende targethek en mij lag een piepjong kalf. De moeder stond er naast. Koeien mogen dan vluchtdieren zijn, nu even niet: hun enige route werd door mij afgesloten. En, koeien met kroost willen nog wel eens agressief verdedigen. Moeders keek mij in ieder geval erg doordringend en hoefschrapend aan, klaar voor een stevig onderhoud. Was er dan tenminste voor míj een vluchtroute mogelijk? In de wei links (met schrikdraad-scheiding) stond een aantal stieren blazend te overleggen wie nou de vader was; het leek me verstandig ze daarbij niet te storen. Rechts was een bedraad hek met wankele paaltjes. Het bood weinig steun voor een 'stap op, stap met een been over, trek been bij en spring af'-scenario en stond zo garant voor een smak van anderhalve meter hoog in het aangrenzende natte weiland. Snel analyseren, oordelen en besluiten leek geboden, want Moeders deed twee dreigende stappen in mijn richting. De keuze tussen de alternatieven 'stierenwei' of 'smakscenario' was uiteindelijk snel gemaakt. De smak werd gelukkig slechts een tuimeling met een licht verrekte dijspier.
Nieuw was vervolgens ook de River Kwai. De routebeschrijving sprak weliswaar van een 'crossing' van een rivier, maar niets daarin wees op natte voeten, néé kuiten. Brug? Geen brug. Retireren en dan maar over de weg verder was geen optie, gezien de zojuist overleefde veestapel-ervaringen.
Geloof me: het water was retekoud, de stroming sterk, mijn voetenwerk op de kantelende keien onzeker als een spits van 020 en de modder op de andere oever smerig. Nee, mijn overtocht zag er vast niet zelfverzekerd uit. Mopperend op alles, iedereen en vooral mezelf vanwege alle malheur zat ik aan de overkant te wachten op droge voeten. Terwijl ik wankelend op oneffen grond mijn gelukkig drooggehouden sokken probeerde aan te doen snorde de Veeteler van Dienst met zijn squad en zes honden mij vrolijk groetend voorbij, de River Kwai in 3 seconden nemend, waar ik minuten had geworsteld.
De finish van de tocht liep 600 meter door hoog zeiknat gras. Leuk hoor, wandelen.
A was gelukkig vol begrip...
Eenmaal gestart was er natuurlijk een paar keer mijn ferme voetstap op een overdwars klaarliggende, nog jonge en dus veerkrachtige dennenappel. Waar je zelf een zekere tred verwacht rol je opeens in een kuitenflikker, waaruit je je slechts met veel gemaai van armen kunt redden.
En natuurlijk struikelde ik een paar keer over die slinks boven het pad uitstekende wortels van gindse dennenboom of spar, waardoor deze wandelaar krachttermend voorover sloeg als een Ard Schenk in Sapporo, met als enige verschil is dat waar Ard wel viel ik nog net overeind kon blijven.
En natuurlijk was er dat licht aflopend glibberige paadje naar het bekende beekje, waar mijn profielafgesleten wandelschoen grip weigerde en onder mij weggleed, zodat een dennenappelachtige scene (zie boven) zich herhaalde, nu met een modderig zitvlak als gevolg.
Nieuw daarentegen was dat tapstoelopende weiland. Het wond zich om een rotspartij. De 'tap' was dus lange tijd voor mij onzichtbaar tot ik de laatste bocht nam. Meteen stokstijf. Tussen het op een meter of tien lonkende targethek en mij lag een piepjong kalf. De moeder stond er naast. Koeien mogen dan vluchtdieren zijn, nu even niet: hun enige route werd door mij afgesloten. En, koeien met kroost willen nog wel eens agressief verdedigen. Moeders keek mij in ieder geval erg doordringend en hoefschrapend aan, klaar voor een stevig onderhoud. Was er dan tenminste voor míj een vluchtroute mogelijk? In de wei links (met schrikdraad-scheiding) stond een aantal stieren blazend te overleggen wie nou de vader was; het leek me verstandig ze daarbij niet te storen. Rechts was een bedraad hek met wankele paaltjes. Het bood weinig steun voor een 'stap op, stap met een been over, trek been bij en spring af'-scenario en stond zo garant voor een smak van anderhalve meter hoog in het aangrenzende natte weiland. Snel analyseren, oordelen en besluiten leek geboden, want Moeders deed twee dreigende stappen in mijn richting. De keuze tussen de alternatieven 'stierenwei' of 'smakscenario' was uiteindelijk snel gemaakt. De smak werd gelukkig slechts een tuimeling met een licht verrekte dijspier.
Nieuw was vervolgens ook de River Kwai. De routebeschrijving sprak weliswaar van een 'crossing' van een rivier, maar niets daarin wees op natte voeten, néé kuiten. Brug? Geen brug. Retireren en dan maar over de weg verder was geen optie, gezien de zojuist overleefde veestapel-ervaringen.
Geloof me: het water was retekoud, de stroming sterk, mijn voetenwerk op de kantelende keien onzeker als een spits van 020 en de modder op de andere oever smerig. Nee, mijn overtocht zag er vast niet zelfverzekerd uit. Mopperend op alles, iedereen en vooral mezelf vanwege alle malheur zat ik aan de overkant te wachten op droge voeten. Terwijl ik wankelend op oneffen grond mijn gelukkig drooggehouden sokken probeerde aan te doen snorde de Veeteler van Dienst met zijn squad en zes honden mij vrolijk groetend voorbij, de River Kwai in 3 seconden nemend, waar ik minuten had geworsteld.
De finish van de tocht liep 600 meter door hoog zeiknat gras. Leuk hoor, wandelen.
A was gelukkig vol begrip...
-
17 November 2014 - 11:13
Manja:
tranen rollen over mijn wangen -
17 November 2014 - 12:30
Xandra:
Wie heeft je verteld dat de natuur lief en makkelijk is, het is daar geen Nederland. Natuur is wild en dat is daar nog zoals het vele honderden jaren hier ook was, daarom gaan er zo veel wandelaars heen. Gelukkig kun je het weer zo smakelijk en beeldend vertellen dat niemand die ervaring life hoeft mee te maken om het gevoel te leren kennen van wilde natuur. Ik raad het echter iedereeen aan om wel te doen het land is namelijk inderdaad een groot natuurgebied. -
17 November 2014 - 19:31
Wilma:
Er staat mij vaag iets bij van een ander kleurrijk verhaal over koeien, sloten en een nat pak.... -
17 November 2014 - 19:51
Fanny Verkerke:
Altijd hetzelfde gelazer met die koeien, gelukkig ben je ongehavend uit de strijd gekomen.....Enige maanden geleden reed ik met twee andere ruiters langs een weiland vol koeien over een smal en glibberig pad. De koeien vonden het ineens nodig om met zijn toch zeker "vijftigen" keihard naar het hek met prikkeldraad te moeten rennen alwaar wij aan de andere zijde net onze tocht probeerden voort te zetten. Eén paard draaide zich razendsnel om onder een boom door waardoor de ruiter in een tak bleef hangen en er letterlijk afgeveegd werd. Het tweede paard schrok hier zo enorm van dat hij achteruit rende met zijn kont in en op het prikkeldraad, omhoog kwam en zijn bereider in het weiland vol briesende koeien deponeerde. Mijn paard bleef keurig bij mij en aanschouwde het geheel. De koeien stonden schrapend om de ruiter heen en de twee ruiterloze paarden galoppeerden mij vrolijk en met een enorme vaart voorbij. Aangezien dat richting stal was waar net 50 paarden vanuit de wei naar binnen gezet werden voelde ik mij genoodzaakt de voorbij rennende paarden te gaan vangen en mijn mede ruiter in het weiland achter te laten. Dat zij zich met behulp van de andere ruiter later door het prikkeldraad had gewurmd met opdringerige koeien hoorde ik pas later. Gelukkig bleek ik in staat met mijn paard in een nog hardere galop de andere paarden de pas af te snijden en te vangen voordat zij de stal hadden bereikt. Dat de gevangen paarden zonder zadels en hoofdstellen waren inmiddels is slechts een detail. Praat me niet van koeien.
Veel plezier verder en A is een lieverd! -
17 November 2014 - 19:53
Fanny Verkerke:
en die bereider van de paard is natuurlijk een berijder hahaha! Al hadden we dat paard achteraf gezien ook best willen "bereiden" vw de nogal gevaarlijke reactie.... -
18 November 2014 - 22:24
Mirjam:
wat een smakelijk verhaal!
dank voor het delen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
