Bogotá, big, BIG city

Zware vliegvertragingen en een ernstig taxireis-infarct zorgden voor een lange reis, maar gisteren stonden we uitgerust neer te kijken op de skyline van onze gastvrouw, miljoenenstad Bogotá (2650 meter). We kabelbaanden ons naar het uitkijkpunt van de Monserrate (3170 meter), een van de vele bergen rondom de hoofdstad van Colombia. De stad ligt letterlijk onafzienbaar ver uitgespreid over de vallei en de bergheuvels.

Zoals vaker heb ik tijd nodig om aan mijn nieuwe omgeving te wennen. Vliegen brengt je namelijk wel erg snel naar een totaal andere wereld. Bussum en Bogotá zijn niet hetzelfde, zal ik maar zeggen. In de eerste ben je bij 30.000 inwoners wel uitgeteld, hier ben je nog lang niet klaar bij acht miljoen. Met alles wat daar bij hoort: enorme drukte, lawaai, dieselbussenstank, zeer zichtbare armoede, vrijwel ééntalig (ik heb mijn spaans hier echt nodig), andere mensen, ander klimaat (365 dagen per jaar 20 graden overdag, alleen de neerslaghoeveelheden variëren per seizoen), ijle lucht, eind van de middag al pikkedonker, véél politie op straat en net zo veel erg fotografeerbare straathandelaren.

Onze remedie voor deze bij iedere verre reis terugkerende cultureshock is de privé-fietstour: in een uur of drie fietsend de oude stad verkennen. Met een gids. Deze vertelt je op hoofdlijnen de geschiedenis van stad en land en leidt je langs de belangrijkste plekken. Een soort gezonde hop-on, hop off tour, maar dan ook door straatjes en langs piepkleine lokale marktjes waar geen toerist komt. Na afloop weet je welke plekken je in de komende dagen uitgebreider wilt bezoeken. En, zeker zo belangrijk, je hebt een paar uur direct contact met een local (je gids), en via hem al snel contact met buurtbewoners, met lokale gedachten en meningen over zaken als nationale politiek, inkomen, veiligheid, toekomst, ambities en frustraties. Onze David vertelde vol passie over de grote toekomst voor zijn land, over de ellende en talloze geweldsdoden uit het nabije verleden, over de illegale ontbossing, over teruggedrongen indianenstammen en over het intomen van de straatcriminaliteit.
Dat laatste begint vruchten af te werpen, al zijn er nog steeds meer wijken waar we niet mogen/kunnen komen vanwege berovingsgevaar dan wijken waar we geen direct gevaar lopen. In het donker (na 1800 uur) moeten we sowieso niet op straat zijn. Taxi's nemen voor afstandjes van 1 km en zo.

We eindigden de fietstour bij een vriendin van zijn moeder (of wàs het zijn moeder?) die een piepklein fruitkraampje bestiert op zo'n klein niet al te schoon marktje. We kregen fruitles: Colombia produceert fenomenaal veel fruit. We proefden allerlei volstrekt onbekende, maar waanzinnig lekkere vruchten. Alle voornemens van 'peal it, wash it, cook it or forget it' moet je dan wel laten varen, je kùnt gewoon niet weigeren.....

En de zeven uur tijdsverschil zorgden er voor dat ik vandaag wakker werd met de ruststand van Vitesse-Fey. Niks geen ochtendhumeur, een zonnig en stralend ontbijt!