Kamal als Moeder

‘Niet onderweg uitstappen en niet met vreemde mannen meegaan, hoor’ zei mijn moeder als ze mij als jochie liet ‘trammen’. Dat hield in dat ik met twee gekregen dubbeltjes in mijn knuist naar de vlakbij ons huis gelegen eindhalte van tram 3 stapte, voor het ene dubbeltje naar het andere eindpunt reed en voor het andere dubbeltje per omgaande weer terug. In een uur of twee uit en thuis. Helemaal alleen, zeven of acht jaar oud. Onwijs spannend en stoer, vond ik.

Toen onze chauffeur voor 30 dagen Kamal hoorde dat wij op eigen houtje Delhi wilden inwandelen, waarschuwde hij: ‘ga niet mee met zo te zien goedbedoelende en beleefde Indiërs en ga niet in op aanbiedingen van de zwermen Tuktuk-chauffeurs. Ze brengen je niet waar je wilt, ze doen in een achteraf Delhi’s steegje wel met je wat je niet wilt.’ Hij deed me aan mijn moeder denken, met het enige verschil dat ik háár destijds wel volledig gehoorzaamde....

We werden binnen een kwartier vier keer door zo’n goedbedoelende Indiër aangesproken; ze zaten boordevol tips met wandelroutes, shopping centres, niet te missen bezienswaardigheden of rondleidingen met gids.
Hij kon wel even meelopen, maar wacht es, hun neef was Tuktuk-chauffeur, het was echt te ver lopen, hij kon ‘m zó bellen, voor maar 20 rupees zou hij ons overal brengen, ‘kijk nou es wat een toeval, daar komt hij net aanrijden’