Erfgoed of slecht

‘Heritage’ is hier een buzzword. ‘Erfgoed’ doelt hier in het algemeen op de stille getuigen van de rijke en eeuwenoude cultuur van dit land, en op de eeuwen van de Maharadja’s en hun gevolg(en) in Rajasthan in het bijzonder: hotelkamers zijn ‘heritage’ (soms verward met kitch) ingericht, obers in ‘heritage’-restaurants lijken sprekend op de in namaak-traditionele costuums verklede Janssen en Janssens (voor de Kuifje-kenners), steden hebben natuurlijk hun ‘heritage-walk’ in de oude stad en lokaal opererende travelagents claimen ‘heritage’-bustours in de omgeving. Soms, zoals in het noordelijke Shimla, denken hoteliers dat indiaas bedienend gedrag uit de koloniale tijd ‘heritage’ is, dat anno 2019 nog steeds wordt gewaardeerd.
Of zoals in Jaipur, de rose hoofdstad van Rajasthan. Onze hotelier van dienst, een grijsbesnorde rijzige Indiër van een jaar of zestig in traditionele kleding met tulband (een béétje Rajasthaner heeft een snor met opwaarts gedraaide punten en een tulband) begroet ons met de traditionele handvouw voor de borst, en heet ons in voortreffelijk, bijna koninklijk engels welkom in zijn ‘heritage’.
Hij gaat ons voor naar een zijkamer, waar we ons op een onhandig laag en diep bankje met zachte kussens (waaruit enigszins correct opstaan geen sinecure is) mogen neervlijen. Aan de muren eeuwenoude portretten van Maharadja’s en Regenten. Op eenzelfde bankje naast ons zit een zwaar getatoueerde zwetende engelse skinhead in sleeveless duchtig te detoneren.
De uitbater vertelt met sonore stem dat zijn over-overgrootvader (vergeef me als ik een generatie mis zit) een Maharadja-zoon was, maar -helaas voor hem- de dertiende. Alleen de eerstgeboren zoon telde immers, de rest werd letterlijk op afstand gezet, en kreeg ergens een stuk land of een koninklijk pand. Geld speelde geen rol.
Zijn over-overgrootvader kreeg dit prachtige huis en een som gelds mee.Een paar generaties later was het geld op en de onderhoudskosten voor de nazaten te hoog geworden. De toenmalige stamhouder-bewoner en zijn gezin maakten er een heritage hotel van om het pand in stand te kunnen houden. Hij bedankte ons uitvoerig voor het feit dat wij, door zijn gewaardeerde gast te willen zijn, daaraan wilden meewerken en maakte een diepe dankbare buiging.
Onze kamer was een meer dan smaakvol ingericht met indiaas antiek, fraaie gordijnen, schitterende tapijten en sculpturen. We voelde ons teruggebracht naar lang vervlogen tijden. Alleen Sheherazade ontbrak nog, maar ere wie ere toekomt: A deed voortreffelijke pogingen haar te vervangen.

Het geheel was een hele mooie belevenis, maar de volgende ochtend serveerde de nazaat het ontbijt gekleed in alpinopet en burgerkloffie. En dat was dan weer een teleurstellende ontnuchtering, het inkijkje in de historie verwerd tot een soort commerciële flirt...
Ik kwam tot de voorlopige conclusie dat ‘heritage’ prima geplakt kan worden op de vele stoere forten van Rajasthan en op de fraai bewerkte geelgouden of roodrose zandstenen gevels van wat wij patriciërshuizen zouden noemen, maar dat het snel schrijnend onecht wordt als 21e-eeuwers gaan doen aksof zij zelf óók heritage zijn.

De volgende binnenlandse vlucht brengt ons van Jaipur naar Jaisalmer. De woestijn in, naar het traditionele Desert Festival!