Zeventien schermen.....
Door: Joost
Blijf op de hoogte en volg Joost
14 Oktober 2014 | Australië, Anglesea
....hangen er in de lounge, annex bar, annex goklokaal, annex restaurant, annex receptie van dit gedateerde hotelletje in dit eenzame en lege dorpje aan de Great Ocean Road tussen Port Campbell en Geelong. Strekkende meters bar: zeker twintig. Ruimte er omheen: à la hockeyclubhuis van Pinoké. Zoals alles hier: groot en nogal leeg.
Zeventien schermen met beelden van paardenraces, rugby, golf, nieuwslezers, viswedstrijden en australian football (waarbij alles geoorloofd lijkt, behalve bijten). Veel begeleidende commentaar-stemmen dooreen. De barjuf accepteert een meter naast de bierpompen in een soort loketje allerlei weddenschappen -tegen contante betaling. Er staan wat wonderlijke machines tegen de muur waar je ook online je gokgeld kwijt kunt.
Eens in de twintig minuten loopt de vrouwelijke helft van een 75+ echtpaar naar een dame achter het loketje om tien dollar (= € 7) in te zetten op paard x of y. Ze houden daarna alle zeventien schermen nauwlettend in de gaten en zuchten veel.
Eens in het uur haalt haar man een meter rechts van het gokloket bij dezelfde mevrouw twee kleine glaasjes rode wijn. Na twee uur gaan ze weg. Ze hebben geen woord met elkaar gewisseld.
De andere tafeltjes zijn bezet door doodgaande handelsreizigers, een geforceerd gezellig twee-echtparenavondje, twee zwaar ingepakte dikke dames (gelijk hebben ze, het is hier plotseling 13 graden) en een stoere Aussie (polo en korte broek), twee bonkige bierdrinkende bouwvakkers en wij. Het is maandagavond in Anglesea, en dat zie je aan alles. Zo kan Australië ook zijn: niksig. We zijn trouwens de enige gasten die ook blijven slapen. Onze kamer is 'very basic' beloofde de receptiemevrouw, die -zo bleek later- ook het gokloket, de lounge, het restaurant en de bar deed. It was very basic indeed.....er had vermoedelijk in geen weken een gast geslapen. En na ons ook niet, wens ik hen toe. Toen we na een koude nacht met buiten kletterende regen wilden ontbijten was de deur naar de receptie/bar/lounge/gokruimte (ontbijtzaal?) dicht. Geen mevrouw meer te bekennen. We waren de enige levende zielen in het hele gebouw...
Een bijzonder afscheid van de imposante 275 km lange Great Ocean Road: op de klifachtige zandsteenzuidkust beukende supersurfgolven. Zuidwestenwind kracht zeven. Gewèldig. Bretagne of Dover zijn er minuscule zandbankjes bij.
Morgen wordt het weer stads: vier dagen Melbourne. Niks niksig: drukte!
Zeventien schermen met beelden van paardenraces, rugby, golf, nieuwslezers, viswedstrijden en australian football (waarbij alles geoorloofd lijkt, behalve bijten). Veel begeleidende commentaar-stemmen dooreen. De barjuf accepteert een meter naast de bierpompen in een soort loketje allerlei weddenschappen -tegen contante betaling. Er staan wat wonderlijke machines tegen de muur waar je ook online je gokgeld kwijt kunt.
Eens in de twintig minuten loopt de vrouwelijke helft van een 75+ echtpaar naar een dame achter het loketje om tien dollar (= € 7) in te zetten op paard x of y. Ze houden daarna alle zeventien schermen nauwlettend in de gaten en zuchten veel.
Eens in het uur haalt haar man een meter rechts van het gokloket bij dezelfde mevrouw twee kleine glaasjes rode wijn. Na twee uur gaan ze weg. Ze hebben geen woord met elkaar gewisseld.
De andere tafeltjes zijn bezet door doodgaande handelsreizigers, een geforceerd gezellig twee-echtparenavondje, twee zwaar ingepakte dikke dames (gelijk hebben ze, het is hier plotseling 13 graden) en een stoere Aussie (polo en korte broek), twee bonkige bierdrinkende bouwvakkers en wij. Het is maandagavond in Anglesea, en dat zie je aan alles. Zo kan Australië ook zijn: niksig. We zijn trouwens de enige gasten die ook blijven slapen. Onze kamer is 'very basic' beloofde de receptiemevrouw, die -zo bleek later- ook het gokloket, de lounge, het restaurant en de bar deed. It was very basic indeed.....er had vermoedelijk in geen weken een gast geslapen. En na ons ook niet, wens ik hen toe. Toen we na een koude nacht met buiten kletterende regen wilden ontbijten was de deur naar de receptie/bar/lounge/gokruimte (ontbijtzaal?) dicht. Geen mevrouw meer te bekennen. We waren de enige levende zielen in het hele gebouw...
Een bijzonder afscheid van de imposante 275 km lange Great Ocean Road: op de klifachtige zandsteenzuidkust beukende supersurfgolven. Zuidwestenwind kracht zeven. Gewèldig. Bretagne of Dover zijn er minuscule zandbankjes bij.
Morgen wordt het weer stads: vier dagen Melbourne. Niks niksig: drukte!
-
14 Oktober 2014 - 12:33
Xandra:
Joost, wat heb je dat weer prachtig omschreven. de treurnis druipt ervan af.En ja sommige plaatsjes, of beter gezegd veel plaatsjes in het lege Australië kunnen dit beeld laten zien. Wat zullen jullie genieten van de drukte van Melbourne. -
14 Oktober 2014 - 13:05
Jeanne Misteli:
Prachtig verhaal weer. En nog gefeliciteerd met je zoon; gisteren jarig toch? -
14 Oktober 2014 - 18:49
Aleksandra:
Dag Joost! Ik heb in de afgelopen dagen al je verslagen gelezen: het was puur genieten :). Ik kijk uit naar de volgende verhalen. Veel plezier op jullie prachtige avontuur! -
14 Oktober 2014 - 21:00
Fanny Verkerke:
Gerard Reve is er niksig bij! Hopelijk wordt het weer ietsje gezelliger! Mooi verhaal in ieder geval! X
-
14 Oktober 2014 - 22:46
Wilma:
Always look on the bright side: als het hotel verlaten is, hoef je ook niet uit te checken en dus niet te betalen! -
14 Oktober 2014 - 23:07
Jan Hammer:
Weer een sfeervol verhaal. Het kost mij geen moeite mij daar zelf ook even bij te laten zijn.
Het deed mij,vreemd genoeg, aan een boek van Steinbeck denken.
Veel plezier in Melbourne!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
