Malheur, maar beheersbaar

Naast mij zit A, met een inmiddels gestolde wond op de slaap en een beginnend maar zéér veelbelovend diepblauw oog. Ik wacht dus nog even met de foto: cliffhanger, zie bij het volgende blog. Geen gevolg van echtelijke onmin overigens, ook al zie je de receptionist-van-dienst, de ontbijtmevrouw, de restaurateur, de politieagent, de sandwichmaker, de touristoffice-manager en de buschauffeur van de lokale hopon/hopoff-bus er anders over denken. Nee hoor, gewoon op volle snelheid tegen een glazen planchette in de badkamer aangelopen. De vellen hingen er aan (aan de planchette, bedoel ik).

Naast A zit ik, met een 'eigen schuld'-pijnlijke knie. De uitdaging van de 'giant stairs' vanaf de Three Sisters (foto) kon ik niet laten lopen. Jammer dat ik niet eerst opzocht wat het was/waren. Nou, dat waren dus 25 zware minuten steil naar beneden, zo'n beetje langs de loodlijn van de berg. Alleen maar trappen en trapsgewijs gelegde stenen. Beneden aangekomen volgde een nieuwe uitdaging: door het dal schielijk heuvelachtig stijgen en dalen om 'de laatste kabelbaan' naar boven te kunnen halen. Bekend gevoel van de wintersport....Het lukte net, maar nu protesteert het lijf. A zegt: pijnstiller, ik zeg: een kleintje Laphroigh, single malt uit Schotland.

Buiten staat onze huurauto. Na iedere vliegverplaatsing een andere. Dit keer (sorry lezers, en vooral Michel V) een gloednieuwe Toyota Corolla. Mij zal het merk en type echt een biet wezen 'als-ie maar rijdt'. Nou, deze dus niet (meer). Waarom weet ik niet, maar er schijnt een techneut onderweg te zijn die alle raadsels oplost, zegt de lieve mevrouw van Hertz.

Ook leuk voor mijn humeur: je rijdt na twee weken doodstil en autoloos Tasmanië vanaf de luchthaven een bomvol en idem druk Sydney in en komt opeens allerlei borden tegen, waarop duidelijk wordt gemaakt dat je a) op een tolweg zit, waar b) geen tolpoortjes zijn, c) hoge boetes worden geheven als je niet eerst een tag (?) of card (?, geen creditcard in ieder geval) via internet hebt ingelogd en d) geen exit meer mogelijk is.
Ondanks dit alles is ons huwelijk nog steeds op koers naar de 34e verjaardag.

Het diner vanavond ging niet vanzelf goed. Tijdens het voorgerecht begonnen ze buiten de straat te zandstralen. Pokkenherrie. Het werd alleen maar erger op het moment dat de dooie kangaroo werd opgediend, want toen zetten de Katoomba-behörden zandstraler twee in. Geen woord meer kunnen wisselen. Ik ben echt een vredelievend mens, maar dat werd zelfs mij te machtig. Een nog ingehouden woord van protest tegen de uitbater leverde niet meer dan een onbevredigend 'sorry' op. Olie op mijn oplaaiend humeurvuur. Samengevat: ik mag er nóóit meer terugkomen, maar ik hoefde de drank niet te betalen.....

Dat was 't. Morgen verder: Sydney. En die Blue Mountains? Ga er heen, het is genieten. De foto liegt niet: die waas in het dal is ècht blauw!