Toronto, hoge gebouwen vangen veel wind

We vonden dat we het verdiend hadden, en aangezien wij (van WC-eend) daar als enigen een stem in hadden werd rap een ver reisdoel bepaald. Geen druk programma, maar piano an, slow travel en verder werken aan volledig herstel van A. Dit keer dus geen India, maar een land met goede zorg en zonder taalbarrières: Canada, en dan met name een overzichtelijke tour met huurauto door natuurschoon, onderbroken door stedentrips naar Toronto, Ottawa, Quebec en Montreal. Dit alles omarmd door de warme Indian Summer en schitterend verkleurende gemengde bossen van Oost Canada. En het historische franse tintje van deze streek wenkt niet alleen culinair maar ook cultureel wervend.

Dat alles gaat zeker komen, maar nu nog even niet: engelstalig Toronto verwelkomt ons in een graad of 14, begeleid door een strak windje over haar buurvrouw Ontario Lake.

Of zo’n low profile reis nou veel blogwaardigs zal opleveren valt nog te bezien, maar wie weet denken de verwachte elanden, walvissen en dolfijnen (en wie weet: beren!) daar heel anders over.

We zijn nu 24 uur hier in ons gezellige jetlagje, maar ons vaste eerste evenement hebben we al weer achter de rug: de Hop On Hop Off-bus die ons in een half dagdeel langs alle hoogtepunten rijdt en zodoende een ideale quick scan oplevert van nader te bezoeken opties.

Eén daarvan was verplicht: het uitgebreide festivalterrein van het TIFF (Toronto International Film Festival), de canadese evenknie van het Internationaal Film Festival Rotterdam (IFFR) waar schoondochter Alessia werkzaam is. Groots opgezet, veel stands, foodtrucks en afgezette straten ter grootte van het Weena. Kom daar in Rotterdam maar eens om! Geen Halina Reijn of Nicole Kidman gezien maar wel even op de foto gegaan voor Alessia naast het TIFF-straatlogo (en dat is dan meteen weer de laatste foto waarop wij zelf voorkomen).

Toronto Down Town voelt als een beetje opschepperig. Dat stadsdeel is volgestouwd met ‘wie heeft het hoogste hoofdkantoor’. Tussen die clusters van hoogmoed zie je nog plukjes klassieke tot zelfs antieke laagbouw. Oude postkantoren, kerken, woonwijkjes en vervallen winkelstraatjes. De stedebouwkundigen lijken massaal te zitten snurken. Die oude be- maar ook bouwvallige plekjes lijken, los van een paar uitzonderingen met opzet verwaarloosd te worden, waarna ze als vanzelf ten prooi vallen aan het zoveelste megalomane appartementenproject. Toronto is trots op het bezit van de hoogste toren ter wereld, 449 meter. Nou, gefeliciteerd: twee blokken vanaf ons Down Town-hotel liep ik vanmiddag door gehavende parkjes met morsige tentjes, bevolkt door respectievelijk tientallen eekhoorns en verslaafden in de ergste staat. In dat half uurtje zag ik meer junks, bedelaars, geestelijk verdwaalden en andere ellende dan waar ook in westerse steden. Ik kwam echt onthutst 400 meter later weer terug in ons hotel.

Morgen wacht Ontario Lake. Boottochtje naar het eiland, wandelingetje aldaar en daarna over de harbourwalk langs de oevers op het vaste land, waar oude werkeloze pakhuizen verdwenen en veel stadsvernieuwing een tegenwicht èn ontspanning biedt aan de doorgeschoten betondrift.