Beestjes kijken in Tadoussac

Ze claimen hier dat de ‘138’ van Québec naar Tadoussac de mooiste weg van Canada is. We geven ze gelijk (kijk maar mee op Google Maps: rechts onder ons de waanzinnig brede Lawrence River, links boven ons de heuvels met herfstverkleurende bossen. Daarin wandelend zagen we eekhoorns, patrijsachtigen en twee al behoorlijk doorgegroeide slangen, die veel banger voor ons waren dan wij voor hen en dan ook snel opzij zigzagden.

In de baai voor Tadoussac komen zeewater en rivierwater bij elkaar, en dat levert heftig woelend water met veel zuurstof op. Daarin voelen krill (verzamelnaam voor kleine, ongewervelde garnaalachtige beestjes) en plankton (micro organismen die zwevend in het water leven, en zodoende vooral afhankelijk zijn van stromingen) zich erg lekker. In het Tadoussacse watergebots en getijdengewoel vormen zij een viersterrenmaal voor de aldaar zwemmende zoogdieren.

Daarom wij dus die walvisboot. Zeebeestjes kijken. A kreeg een ticket voor een exclusief bovendeck, waarvanaf ze 360 graden fotozicht had. Ikzelf zat tussen de rest van het volk, dat van links naar rechts holde (en telkens nèt te laat weer terug) op aanwijzing van een uitstekende tweetalige uitlegger en aanwijzer. Erg leuk, heerlijk weer, prachtige plaatjes, vrijwel windstil maar erg koud.

Die hele kleine krill en plankton-beestjes hebben we natuurlijk niet gezien…..maar wel plenty zeehonden, die in nieuwsgierig naar ons kijkende groepen onze boot omringden. Dat wij eigenlijk naar hén kwamen kijken was een grappige constatering. De spierwitte stompkoppige Beluga’s (met die eeuwige lieve glimlach) waren alom aanwezig en ook de nodige dolfijnen, die het leuk vonden om in prachtige cadans boven (om adem te halen)- en net onder het oppervlak een tijdje met ons op te trekken. Altijd weer leuk, beestjes kijken.

Ons prachtig aan de baai gelegen hotel bleek tevens gastheer van het jaarlijkse OOT-Festival te zijn (l’Observatoire d’Oiseaux de Tadoussac, wie kent het niet). Onder het motto ‘Une escapade automnale avec des oiseaux’ tekenden en schilderden ze vogels, wijdden ze zich aan ‘recherche, sensibilisation (deed me aan Wopke H denken) en éducation’, deelden foto’s met elkaar en schepten op over hun nieuwste camera’s, scopes, telelenzen en statieven. Zoals alle vogel kijkers overal ter wereld doen.

De Voorzitter opende het festival in de lobby met een drukke borrel, vol tafels met goed gevulde glazen. Weemoedig dacht ik aan de lang vervlogen jaren dat mijn vriend Arthur en ik ons ongevraagd moeiteloos meeconverserend en vooral meebórrelend in dit soort gezelschappen mengden.

We zagen tot nu toe geen elanden of rendieren, helaas. Maar wel veel daarvoor waarschuwende verkeersborden. Die tellen ook.

Nu weer in het gelukkig veel warmere Montréal. Varen op de Lawrence River door een oersaaie haven, wandelen over ‘La Montagne’ zoals ze hier de plaatselijke molshoop hoogdravend noemen (en verregend verdwaald op zoek naar het graf van Leonard Cohen op de grote begraafplaats en mijmeren door het Olympisch Park van de Zomerspelen 1976, waar Nederland aan de Avenue Pierre de Coubertin driftig meewerkte aan de olympische gedachte dat meedoen belangrijker is dan winnen: 0x goud, 2x zilver, 3x brons.

Heerlijk land, dat Canada. Het enige nadeeltje dat ik kan bedenken is misschien dat ik me er tè makkelijk thuis voel…..nauwelijks verrassingen, geen taalproblemen, overal internet en wifi, rustig verkeer ( en een benzineprijs van € 1 per liter!).

Maar we hebben natuurlijk maar een heel klein stukje Canada verkend!

Morgen vliegen we terug naar Soest.