Eilandrun en Waterval

Van de achterzijde van Toronto Union CS varen drie pontjes Lake Ontario op. Alledrie leggen ze na 10 minuten varen aan op Toronto Island, het banaanvormig eilandje tegenover Down Town Toronto. De eerste vaart naar het meest oostelijke punt, de tweede naar het meest westelijke en de derde…..inderdaad, naar het meest centrale punt op het eiland.

We hadden een meesterplan uitgewerkt: zondagochtend heel vroeg op, naar Toronto Union CS, dan met het pontje naar dat centrale punt en daarvandaan het eiland rondwandelen. We verheugden ons op een stille wandeling in de nog zeer prille ochtendzon.

Al bij het station begon ik me zorgen te maken. Uit allerlei straatjes, trams, metro’s, treinen, taxi’s en auto’s stapten drómmen mensen in fitte en ferme pas naar de ponten. Veel kleine opgewonden kinderen. En àllemaal met een nummer op hun buik. Het hoogste was 1568….

Ze uniform een shirt: ‘Toronto Island Run’. Hadden wij weer. Niet rustig wandelen maar snel handelen dus: die run bleek gelukkig pas twee uur later vanaf de centrale steiger te vertrekken, dus wij switchten rap naar de ‘oostelijke’ punt van het eiland. Dat stond het vol met schattig kleine vakantiehuisjes, in glorieus begroeide maar toch goed onderhouden tuinen, gezellig tuinmeubilair en in iedere boom een zwarte eekhoorn. Kleine strandjes aan het water maakten het vredige en stille beeld compleet. Een enkele kat kruiste onze weg. Maar eenmaal op pad zagen wij meer en meer stewards-met-hesje en kruk hun positie innemen…..de stampede van de Runners was nabij!

Net op tijd passeerden we hun startpunt, moedigden nog even de kidsrun aan en koersten zo snel mogelijk naar het westelijkste puntje, waar spectaculair het water scherende vliegtuigen op Billy Bishop landden, het lokale vliegveldje voor binnenlandse vluchten. Wachtend op de pont terug genoten we van de super skyline van Toronto en even later zéker van de passerende lijdende, zwoegende en zwetende meute.

Maandagochtend naar ‘the Falls’, Niagara dus. Onwaarschijnlijk mooi en rauw. Naar beneden donderend water, fantastisch te zien vanaf een op donder-niveau liggende boulevard (zie foto) met zeker 800 strekkende meter vol uitzicht op dit natuurgeweld. En gratis en voor niks, want je loopt die boulevard op en af zo vaak je wilt. Aan de overkant ligt de USA, naast/onder de waterval ligt de spidoboot die in rode (Canadese) of blauwe (VS) regenponcho’s gehulde toeristen tot vlakbij de waterval brengt om ze daar alsnog zeiknat te laten worden.

De komende dagen tijd voor de eeuwig zingende bossen, Algonquin National Park, HouthakkersHistorie en veel korte wandelingen.